Stratovarius – Survive

Alleen echte ‘survivors’ weten te overleven in de muzikale wereld en Stratovarius is zo’n ‘surivor’. Veertig jaar geleden opgericht in Helsinki heeft de band diverse muzikale stromingen en hypes overleefd. Zelf veranderde de band in de beginjaren enigszins van richting en zeker na de toetreding van zanger Timo Kotipelto en toetsenist Jens Johansson halverwege de jaren negentig bleken elementen uit de powermetal beter bij de band te passen. Het rommelde aardig in de bezetting tot 2009 maar daarna is Stratovarius niet meer weg te denken uit het rock-/metalgenre en leveren ze met Survive een uitstekend nieuw album af. Een album dat de elementen uit de heavy metal en de powermetal naadloos met elkaar weet te verenigen en een geluid neerzet dat toegankelijk en aantrekkelijk is.
De werkwijze voor Survive is wel veranderd. Waren de heren gewend om vanuit het individu composities aan te leveren die uiteindelijk een album zouden vormen. Voor Survive is het schrijfproces meer organisch ingezet en hebben ze de tijd genomen om samen aan het nieuwe album te werken. En met succes want de elf nieuwe composities klinken energiek, fris en toch ouderwets als Stratovarius.
Survive is een album geworden dat van begin tot eind aanspreekt. In de opener Survive ligt het powermetalgeluid mooi aan de oppervlakte. De riffs zijn precies op het goede moment ingezet en het is een dijk van een melodie waarin zanger Timo Kotipelto sterk aanwezig is. Rolf Pilve laat zijn drumvellen op de juiste manieren resoneren en geeft het geheel genoeg vaart mee. De eerste knaller is binnen en dat houdt niet op. Demand klinkt dan misschien wat meer heavymetal met een old-schoolriffgeluid. De vaart blijft erin zitten en de melodie is aantrekkelijk. De heren laten horen dat het hele schrijfproces in hun genen zit en de opbouw van de compositie is misschien veilig, maar daarmee ook heel toegankelijk.
Broken is wat progressiever van aard. Opvallend is het toetsenspel van Jens en het drumwerk van Rolf. Naar eigen zeggen wordt er in Broken nogal wat gevraagd van Rolf en gitarist Matias Kupiainen en misschien zorgt deze complexe structuur die zo eenvoudig lijkt er juist weer voor dat Broken zo tot de verbeelding spreekt. Het is daarbij de compositie waarin toetsenist Jens Johansson meer ruimte krijgt en in een duospel met gitarist Matias de ene solo na de andere op je afschiet. Door gaandeweg een octaafje te stijgen in het spel (en vooral de zang) krijgt de compositie meer kracht.
Ook in We Are Not Alone is de stempel van Jens meer aanwezig. Behalve zijn spel is de gitaarmelodie aan het begin verrassend en prettig ingebed in de sterke basis.
Afgelopen zomer kreeg het publiek bij de optredens van Stratovarius als twee composities te horen. De eerste was Firefly. De mix van hardrock en powermetal zorgt ervoor dat Firefly al snel tot de verbeelding spreekt. De andere compositie was World On Fire. Een thema dat niet vreemd is in de metalwereld. We hebben toch te maken met mensen die een kritische kijk op de maatschappij hebben en dit vertalen in sterke composities met een boodschap. Composities die evenals Frozen In Time een perfecte opbouw kennen. De werkwijze met een sterk couplet en een melodieus refrein zorgt ervoor dat het allemaal niet alleen pakkend is maar ook zo gemakkelijk te volgen is en toch juist dié snaar te raken die daarvoor bedoeld is. In Frozen In Time is het drumwerk dé katalysator. Zeker in het stuk waarin de muzikale kwaliteiten mogen groeien in de melodieuze basis.

Dat zij juist voor deze twee nieuwe composities kozen weet ik niet, maar Before The Fall zou ook een goede keus geweest kunnen zijn. Het is een regelrechte uptempo meezinger die gevarieerd is en waar Timo als volleerde voorman het publiek zou hebben mee gekregen.
Het drumwerk van Rolf is al eerder vermeld en dat is niet zonder reden. In samenwerking met bassist Lauri Porra zet hij in Glory Days ook weer een solide basis neer waarop het goed bouwen is. Timo klinkt op alle momenten sterk. De powermetal ligt er hier duimendik bovenop en het luchtige karakter hier doet ook denken aan Freedom Call.
Naast al het heavy-/powermetalgeweld zijn er op het album ook nog wat meer rustige momenten. Breakaway is een powerballad met ballen waarin alle muzikanten voldoende ruimte en tijd krijgen om hun ding te doen. De andere compositie waarin emotie meer naar voren komt is de afsluiter Voice Of Thunder. Los van, of in tegenstelling tot de titel start Stratovarius hier met de zang van Timo begeleid door een akoestisch gitaargeluid. Het blijkt de stilte te zijn voor de vriendelijke storm die volgt. Voice Of Thunder kan met ruim elf minuten gezien worden als een episch sluitstuk. Vooral het refrein is laagdrempelig en ook hier is er voldoende ruimte voor fraai soleerwerk waarin er driftig met tempo en kracht wordt gespeeld.
Survive is niet zomaar het volgende en nieuwe album van Stratovarius. Dit is bijna een uur puur (power) metalgenot. Van begin tot eind weten de vijf heren in de elf composities de energie te stoppen waar we soms zo naar verlangen. Energie die omwikkeld is door toegankelijke en vreselijk aantrekkelijke melodieën.