Weer zo’n droompackage vanavond in 013 met bands die alleen al het waard zijn om naar Tilburg af te reizen. Ze op één avond te kunnen zien is natuurlijk geweldig. Dat vonden meer mensen want de avond is totaal uitverkocht.
Stray From The Path weet me al jaren te bekoren met hun ‘’Rage Against The Machine core’’. Mooi om te zien hoe ze langzaam van voorprogramma voor hardcore bands in de kleine zalen nu mogen openen in de Main Stage van 013. Zoals altijd zit de band weer vol energie. Andrew “Drew York” Dijorio stuitert lekker rond over het podium, zijn grotendeels rappende vocalen uitspuwend. Politieke betrokkenheid is een belangrijk element van deze band, in het kielzog van de al eerder genoemde Rage Against The Machine. Er wordt dan ook even tijd uitgetrokken om een speech te geven over hoe iedereen welkom is bij hun show behalve nazi’s. Qua setlist stelt de band niet teleur. Favorieten als Guillotine, May You Live Forever en het ‘’all cops are bastards’’ nummer III komen voorbij. Daarmee ligt de nadruk duidelijk op het nieuwe album, Euthanasia. Helaas worden de door Andrew gehoopte 58 crowdsurfers die er blijkbaar in Manchester waren bij lange na niet geëvenaard. Het publiek is vrij tam, niet helemaal vreemd aangezien dit toch de meest vreemde eend in de bijt is vanavond.
Gezien het aantal T-shirts met hun naam en de massa gekleurde haardossen zijn er nogal wat fans van Motionless In White in de zaal. Frontman Chris Cerulli en zijn mannen zijn gekleed in door horror geïnspireerde donkere outfits en dragen schmink die de act zeker ook visueel aantrekkelijk maken en de metalcore met goth/industrial invloeden completeren. De songkeuze zorgt voor een lekker afwisselende set. Zo gaan de aanstekers en telefoons in de lucht bij Another Life en valt er genoeg te headbangen bij de breakdown van Cyberhex. Grappig genoeg wordt er in plaats van Red, White & Boom die op de plaat wordt voorzien van gastvocalen van Beartooth’s Caleb Shomo gekozen om laatstgenoemde de gastvocalen voor Slaughterhouse te laten verzorgen. Het moet gezegd worden, Caleb doet niet onder voor Bryan Garris (Knocked Loose) die deze voor zijn rekening neemt op het album. Over Red en White gesproken, een Nederlandse vlag is op het podium beland en Chris zwaait er wat mee voor het een plaatsje krijgt om de microfoonstandaard. Op het eind van de show gaan ook nog wat ontvangen rozen het publiek in, mooi die rekwisieten van het publiek. Daarna word ik toch wel lichtelijk teleurgesteld achtergelaten aangezien mijn favoriete nummer Voices de setlist niet gehaald heeft, die had van mij in plaats van The Killers cover Somebody Told Me gemogen.
Ik kan het Caleb Shomo van Beartooth niet kwalijk nemen dat hij in ontbloot bovenlijf op het podium staat. Als ik zo’n afgetraind lichaam had deed ik het ook. Hij beweegt ook genoeg dat ik me kan voorstellen dat het ook wel fijn is geen shirt te dragen. Het zweet gutst van de beste man af. Publiekslievelingen als meezingers Below, waar meteen mee word geopend om de sfeer er in te krijgen, en Hated en In Between ontbreken niet. Nummers als Body Bag en Dominate zorgen voor wat moshpitjes maar de singalongs zorgen ervoor dat de pits nooit te wild worden. The Last Riff is een briljante afsluiter. De zware stoner-meets-metalcore riff die basis van dit nummer vormt is verdomd aanstekelijk. Het geeft Caleb ook de kans even zelf de gitaar om te gespen en daarmee al crowdsurfend door de zaal te gaan. Achter in de zaal speelt hij de riff verder om vervolgens weer terug te crowdsurfen naar het podium. Een indrukwekkend einde van een indrukwekkend concert.
Foto’s: Dian van den Heuvel