Stray Gods – Storm The Walls

Kingdom Come bracht in 1988 het gelijknamige debuutalbum uit met een geluid waarvan men zei dat dit het nieuwe Led Zeppelinalbum was dat Led Zeppelin zelf nooit had gemaakt. Ik heb het altijd beschouwd als een bijzonder groot compliment. Ik moest hier aan denken toen ik Storm The Walls van Stray Gods beluisterde. Dit keer is het echter niet Led Zeppelin, maar Iron Maiden die qua geluid aan de wieg heeft gestaan van dit nieuwe album dat ontsproten is aan het muzikale brein van Bob Katsionis (Firewind, Serious Black…).
Hoewel het eigenlijk per ongeluk gebeurde toen Bob tijdens een oefensessie een keer op een Maidenmanier ging bassen. Dat klonk eigenlijk zo leuk dat hij zes dagen een heel album vol met goede composities. Als producer kostte het hem geen moeite om bij iedere muzieklaag te bedenken hoe de leden van Iron Maiden het zouden spelen en hij ging figuurlijk gewoon in de schoenen van de heren staan. En omdat er geen berichten waren dat er een nieuw Iron Maidenalbum zou komen, besloot hij de andere stoute schoenen aan te trekken en het album op te nemen, mede als eerbetoon aan de band die hij sinds 1988 volgt en waardeert.
Met Gus Macricostas en drummer Thanos Pappas (die eveneens in de enige Griekse Maiden tributeband drumt) kon de muziek worden opgenomen. Muzikaal zit het dus wel snor, maar met zanger Artur Almeida heeft Stray Gods ook een stemgeluid in huis dat zeer zeker sterk doet denken aan Bruce Dickinson. Het plaatje op papier is dan compleet, maar is Storm The Walls dan ook daadwerkelijk het Maidenalbum dat Iron Maiden zelf nooit opnam. Het antwoord is een volmondig ‘ja’.
Met de gitaarmelodie in The Seventh Day is het meteen raak. Zeker wanneer Artur zijn strot opentrekt voel je de gelijkenis. De single Black Horses doet daar nog een schepje bovenop met een intro dat zomaar in Number Of The Beast zou kunnen veranderen. Qua opbouw kent deze compositie een heerlijk refrein en het gitaarspel, in melodie en solo, halverwege fungeert als mooie brug tussen de beide helften van de compositie. Alive For A Night start wat langzamer maar bouwt zich snel op en vooral het drumwerk van Thanos duwt alles fors vooruit. Hier maakt Stray Gods gebruik van kleine ritmewisselingen die mede door het gitaargeluid vorm krijgen.

Dat is zeker ook zo in Silver Moon. Startend met slechts zang en gitaar kom je gevoelsmatig terecht bij het wat latere werk van Iron Maiden. Er wordt mooi gebouwd aan een spanningsveld dat al galopperend tot volle wasdom komt.
Het is niet alleen snelheid dat je voor je kiezen krijgt in de NWOBHM-composities van Stray Gods. Love In The Dark heeft een langzamer karakter, maar met The World Is A Stage gaat de voet weer van de rem en zet Stray Gods weer snel en krachtig in. Deze compositie is sterk gitaargeoriënteerd met een lekker tempo in de ritmesectie.
Het album sluit af met Storm The Walls dat een lang instrumentaal intro kent en het muzikale gedeelte krijgt hier volop ruimte in de compositie die 7,5 minuten duurt. Ook in deze afsluiter zet Stray God nog een keer alle elementen in die ondertussen bekend zijn. Misschien wel de compositie die het minste in het straatje van Iron Maiden past, maar wel terdege past in het straatje van de band zelf. Het spel met tempo zorgt ervoor dat de aandacht er goed bij blijft.
Storm The Walls was bedoeld als eerbetoon aan Iron Maiden in een tijd dat de band zelf minder actief is. Bob Katsionis heeft laten zien dat hij uitstekend de vibe van de band en de spanning weet om te zetten in acht nieuwe composities waarbij de eerste helft van het album zeker heel sterk is.