Vier jaar en vier dagen na Extensive Alpine Terrain brengt Daan van Eijndhoven het album Deny All Knowledge uit. Tussen album twee en drie zaten drie jaar en drie dagen en het tweede album kwam na twee jaar en twee dagen uit. Bij voorbaat is de logica zichtbaar en het vijfde album zal ons over vijf jaar en vijf dagen bereiken (of misschien weer na drie jaar en drie dagen).
Maar daar gaat het nu niet om, want Deny All Knowledge draait nu rondjes in mijn cd-speler (old-school). Van Daan weten we dat hij muziek schrijft die niet 1-2-3 tot de verbeelding spreekt, maar de ervaring leert dat zijn composities altijd iets naar boven brengen waarvan je het bestaan niet eerder hebt opgemerkt. Voor het vierde album is hij terug naar de basis gegaan en heeft zijn zessnarige gitaar naast zijn banjo ingeplugd en is gaan zitten.
Dat resulteert in dertien nieuwe geluids-/muziekervaringen. Allen op een flamboyante manier gepresenteerd aan de luisteraar met grove grooves en lichtende details.
Windsock is heftig en het bas- en drumgeluid walst door je speakers heen. En in al zijn eigenzinnigheid mag ik dit wel een ‘liedje’ noemen. Voor Means Of Propulsion is de distortionknop tweemaal helemaal rond gedraaid. Een licht hihatgeluid met doffe snare begeleidt daarbij de banjo die in kleine maten de melodie naar zich toetrekt. Gaandeweg wordt weer duidelijk dat mijn neuronen op volle sterkte worden aangesproken, maar dat intrigeert wel. Potting Shed Pickle heeft met zijn sterke pulse een aantrekkingskracht en ik betrap me erop dat de muziek van Sturp een wereld creëert waarbij ik mijn eigen beelden mag gaan vormen. Het is daarmee een omgekeerde soundtrack geworden.
Hoewel de gitaar/banjo centraal mogen staan in de werkwijze van Daan is de distortionknop minstens zo belangrijk en laat de percussie in Palletized niet te wensen over. Het gitaarwerk kan gezien worden als een insectennest waarin alles kriskras doch ordelijk verloopt en Palletized valt bij mij in de categorie ‘hypnorock’ (mocht dit woord al bestaan). Bij Autumnal Migration laat de spirit van The Jesus And Mary Chain zich horen en heel verrassend krijg ik een bluesygevoel bij Joined At The Hip (of moet ik lezen Joint At The Hip?). Een kleine stap is het naar een meer countryachtig karakter in Back On The Drink waar Daan laat horen dat distortion bij de banjo geen gek idee is. De combi van lichtvoetig pianospel en een vette puls zetten ook hier mijn gehoorsprieten rechtop.
Teruggeworpen naar een meer aan de realiteit grenzende werkelijkheid door de ganzenpas van Desperate Measures krijg je hier een geniaal chaotisch tafereel voorgeschoteld met een sterk percussiegedeelte.
In al zijn hoedanigheid is Drain Declogger een bijzondere compositie. Niet alleen is de compositie ruim vijf minuten lang, maar er ligt een spanningsveld aan ten grondslag dat Slipknot als intro graag zou willen gebruiken. Licht zenuwstrelend werkt Daan hier naar een gitaarorgasme voor de liefhebbers. Vijf minuten is misschien wat aan de lange kant, hoewel het niet storend lang is.
Het album wordt daarna nog gecomplementeerd met het zware Sand Bag Area, het electropop georiënteerde Grind To A Halt en weer die hypnorock in Scrapheap dat een mooie ondersteuning zou zijn bij een les yoga voor ADHD’ers.
Drie kwartier alleen maar muziek, maar dan wel muziek die in alle eenvoud (lees minimale ondersteuning) toch weer tot de verbeelding spreekt. Geen album om even ’s avonds bij een goed boek op te zetten als achtergrond, maar wel een bijzonder stuk muziek met de eigenzinnigheid van Daan van Eijndhoven.
Om je een idee te geven verwijs ik je graag naar de website van Sturp