De Duitse folkmetalband Subway To Sally is very much alive. Het zijn de recentste albumtitels die je misschien op het verkeerde been zetten. Met het vorige album – Himmelfahrt – dachten al heel wat fans dat de band de handdoek in de ring wou gooien. Om in het thema te blijven hebben ze het nieuwe album Post Mortem gedoopt.
Folkmetal blijft moeilijk te verkopen in Nederland. Nochtans zijn er bands die met bijna dezelfde ingrediënten wel veel succes hebben. We denken dan zo meteen aan een Heidevolk, Amon Amarth of Alestorm. Ja, maar Subway To Sally is met lyrics in het Duits, hoor je dan. Gek toch. Bij deze band is dat blijkbaar een onoverkomelijk probleem, maar bij Rammstein of Kvelertak (in het oud-Noors) niet.
Maar genoeg over genre en taal en terug naar het album. Met Himmelfahrt had Subway To Sally gepland om na 30 jaar in schoonheid afscheid te nemen van hun fans. Maar de verkoop en de respons bij concerten was zo enthousiast dat het de Duitsers nieuwe wind in de zeilen blies. Surfend op die goede golf hebben ze relatief snel Post Mortem geschreven, ingeblikt en uitgebracht. Toch klinkt deze Post Mortem niet als haastwerk, maar als een doorleefd en netjes uitgewerkt album.
De symboliek zit niet enkel in de albumtitels, maar ook in de songtitels, zoals bij Phönix, dat ook wat bombastische powermetal geleend heeft van Powerwolf. Voorts blijft Subway To Sally dicht bij het recept dat ze al 30 jaar volgen: klassieke folkmetal met pompende ritmes, met een goed evenwicht tussen melodie en agressie, en met gastrollen voor ‘oude’ instrumenten als luit, doedelzak, draailier, fluit, viool, … Zoals wel vaker in folkmetal hoor je die het vaakst in de intro’s en in de kalmere tussenstukken, maar bij Subway To Sally zijn ze niet te beroerd om deze instrumenten ook al eens mee te nemen in de melodie, bovenop of naast de gitaren. Hulde daarvoor.
In de lyrics lijkt Subway To Sally bij de les, door de huidige geopolitieke situatie te vertalen naar flarden uit de geschiedenis, zoals op Nero, Unter Dem Banner en Der Erbe Bebt en vast nog wel een paar tracks. Op Stahl Auf Stahl mogen labelgenoten Warkings meespelen en dat levert een heel vermakelijke track op, met nog meer power en bombast dan ze bij Subway To Sally al hebben en wat Engelstalige lyrics. Leuk, maar het is nu ook weer geen samenwerking die ons compleet van onze sokken blaast. Er gebeurt teveel tegelijk in deze track.
De leukste tracks zijn voor mij Unter Dem Banner, Lumpensammler en Wunder. Voorts vind ik Kummerkind en Atlas meer dan prima.
Het is best al lang geleden dat Subway To Sally nog eens in Nederland speelde. Dat mag wel eens anders.