Heel veel heavy muziek programmeert Willem Twee niet meer, maar als ze het doen is het altijd wel raak. Zo ook met deze twee fijne metalcore acts die garanderen dat je de frustraties van de dag er lekker uit kunt gooien in de moshpit.
Sugar Spine is een bijzondere band. Vocalist Josh Muncke is afkomstig uit Australië maar heeft een Nederlandse band om hem heen geformeerd. Hun metalcore, met eens soms dissonant gitaargeluid dat doet denken aan nu metal, klinkt aardig dynamisch. Ook de injectie van een fikse dosis hardcore maakt het een energieke live ervaring. Naast zwaaien met de armen en benen is er ook ruimte je beste twostep moves te oefenen. Soms doet de zang me denken aan die van Torn From Oblivion’s frontman Mees. Grappig dan ook dat deze op het podium verschijnt voor wat gastvocalen. Het gevoelig startende Cursed With Patience komt helaas niet helemaal goed uit de verf omdat het geluid, vooral gericht op het hardere werk, er niet op ingesteld lijkt te staan. Eerlijk gezegd schiet de stem van Josh dar ook wat tekort.
De band wordt prima ontvangen door het nog beperkte publiek vooraan dat zich uitbundig voortbeweegt op de mokervette klanken. De gunfactor voor deze band is duidelijk hoog. Als je nagaat dat Sugar Spine nog maar een paar jaar oud is, belooft dat veel voor de toekomst.
De dreigende, brute metallic hardcore van Jesus Piece kent een stuk minder variatie dan het voorprogramma. Deze band uit Philadelphia heeft met Aaron Heard een indrukwekkende brulboei in huis en het moet gezegd worden, daar komt een indrukwekkende schreeuwzang uit die ook tot zijn recht zou kunnen komen in death metal. Muzikaal is het optreden een aaneenschakeling van breakdowns en logge riffs. De verveling ligt echter wel op de loer als je je niet in de pit begeeft.
De enige stand waar deze metalcore machine op draait is ‘’vernietigen’’. Dat slaat dan ook over op het publiek dat elkaar moshend te lijf gaat en af en toe een kleine stagedive maakt. Als Aaron ze dan ook nog aanspoort met ‘’jump! jump!’’ ontstaat helemaal een wild kolkende massa. Even is er een politiek momentje als de Palestijnse vlag het podium opgaat met de kreet ‘’Free Palestina’’.
Na een minuutje of veertig is het weer uit met de pret. Even wacht het publiek nog vertwijfeld op een toegift, maar de mannen hebben alles gegeven wat ze hadden. Dus het is nog even napraten bij de merch tafel en huiswaarts, al dan niet met blauwe plekken.
Foto’s: Dian van den Heuvel