Suicidal Tendencies – World Gone Mad

Nu draai ik al heel water jaren mee op deze aardkloot. Zelfs de vorige eeuw nog bewust meegemaakt. Toch blijft het bijzonder, maar ook leuk, om te ervaren dat je een band als Suicidal Tendencies al 35 jaar voorbij bent gelopen. De naam is mij niet onbekend, maar tot het optreden van de band afgelopen jaar op Fortarock, heb ik me muzikaal nooit in Suicidal Tendencies verdiept. Nu kun je je afvragen of dat ook erg is, dat je sommige bands gewoon niet kent.
Bij Suicidal Tendencies heb ik dat gevoel wel. Rode lap voor deze stier is wel het feit dat niemand minder dan Dave Lombardo (ex-Slayer) nu permanent bij de band zit. Gelukkig ligt het nieuwe album World Gone Mad voor me en kan ik me, misschien 35 jaar te laat, onderdompelen in de punkmetal van deze Amerikanen.
De Suicidal Tendencies op World Gone Bad is naast zanger Mike Muir en gitarist Dean Pleasants anno 2016 aangevuld, zoals eerder genoemd, drummer Dave Lombardo. Daarnaast staat gitarist Jeff Pogan Dean Pleasants bij en plukt blok beton Ra ‘Chile’ Diaz aan de bassnaren. Die laatste doet dat trouwens alleraardigst. Live was ik al onder de indruk van deze energieke Diaz, maar zeker in het geluid van Suicidal Tendencies komt hij muzikaal lekker naar voren. Terwijl Dave Lombardo in de hoogste versnelling wordt geplaatst in Clap Like Ozzy, teistert Ra zijn snaren van zijn basgitaar flink. Ook in het opdubbelzinning One Finger Salute en in Damage Control heeft Ra een prominente rol en plaatst het basgeluid naast het andere instrumentarium in plaats van erachter als onderdeel van de ritmesectie. Ieder nummer blijft het wel weer afwachten wat Mike Muir heeft verzonnen. In The New Degeneration ligt er een goede doch langzame groove. Op het moment dat je denkt dat het wel genoeg is, zorgt hij er voor dat de punkangel in de band of de punkpeper in iemands achterste wordt gestoken, want er wordt meteen naar de vijfde versnelling geschakeld. De gitaarsolo die aan de vooravond van deze versnelling staat, kan alleen maar volgen. Eerst langdurig, daarna in kortere stukken passend in de ‘groove’.
Die veelzijdigheid is gedurende het gehele album ruimschoots aanwezig. In Living For Life start Suicidal Tendencies met een bluesy/jazzy intro dat een beetje zeikerig voortborduurt tot er een opzwepende riff de boel verstoort/versterkt en Dave het een en ander aan elkaar roffelt tot het nummer ook wat zeikerig eindigt.
Get Your Fight On, het enige nummer waarin zanger/voorman/producer/ADHD-er en is oer-ST bijgestaan wordt door gitarist Dean Pleasants ten aanzien van het schrijven van een nummer, lijkt één lange gitaarsolo waar de rest doorheen speelt en komt het bluesykarakter via World Gone Mad weer terug. In de refreinen wordt er stevig aangezet. Terwijl het tempo stroperig aan blijft houden, blijft het nummer wel spannend en grooved het verbazingwekkend goed.
Happy Never After wordt gekenmerkt door een sterke riff en dito gitaarsolo en krijgt nog een lekker ADHD staartje aan het eind van het nummer. Dat sterke gitaargeluid komt behalve in Happy Never After zeker ook terug in de andere nummers, maar vooral in het punky uptemponummer The Struggle Is Real. Live zal One Finger Salute de nodige bijval krijgen uit het publiek. Lijkt me een nummer dat, los van de muzikale chemie, aan zal slaan.
Mijn kennismaking met Suicidal Tendencies is me live, maar ook op World Gone Mad goed bevallen totdat ik de nummers Still Dying To Live en This World aan het eind van het album kreeg te horen. In Still Dying To Live gaat de band richting de 70’s en This World klinkt me als een muffig Red Hot Chili Peppersnummers. Daar hadden ze van mij het album niet mee af hoeven sluiten.
De rest van het album is gelukkig van een dusdanige kwaliteit dat ik wel heel tevreden ben. Live hadden ze me al te pakken en ook World Gone Mad is voor het grootste gedeelte een feest om mee te maken. Het ADHD-principe van Mike Muir en de sterke basis van Dave Lombardo en Ra Diaz werkt daar zeker aan mee.
One Finger Salute. We Salute You !