De band, die zich sterk maakt voor de underdog, lijkt zich op het nieuwe album opnieuw te hebben uitgevonden en de furie barst in elf nieuwe composities compleet los als magma dat de vulkaan wordt uitgeslingerd. Laten we dan deze review ook maar meteen beginnen met het ijzersterke Love Me To Death dat met de release op Valentijnsdag als een onvervalste deathcore lovesong beschouwd mag worden. Zanger Eddie Hermida gaat tot het uiterste en beweegt zich van ijzerscherpe screams tot diepzware grunts en er is zelfs een toenadering tot een aardige pig squeal. Verder wordt Love Me To Death gekenmerkt door een megagroove die de sfeer danig bepaalt, maar tevens is er een flinke snelheid die alles in de zesde versnelling voort doet bewegen. Blijven we in de week van de liefde nog even stilstaan bij Skin Tight dat relatief gevoelig een valentijnsdag in de hel weerspiegelt. Ook hier de veelzijdigheid van Eddie Hermida die de rest van de band aan het eind van de compositie stevig door laat grooven.
Keihard gevoelig romantisch losgeslagen waren dit de twee meest gevoelige composities van het album. De rest van de composities is mega snoeihard waarbij snelheid en groove elkaar aan de ene kant aftroeven, maar daarnaast niet zonder elkaar kunnen bestaan. Megagroovend start het album met het instrumentale Meltdown en sluit het het album af met Become The Hunter. Daartussen is het puur genieten van een mix van deathcore en deathmetal dat in Two Steps ook elementen uit de nu-metal in zich heeft.
De befaamde blauwdruk die leidend is krijgt met een gitaarsolo in In Hiding een mooie muzikale wending. Daarmee laat Suicide Silene horen dat het meer is dan een bak herrie waar je u tegen zegt. Het begin van The Scythe is daar ook een mooi voorbeeld van. Instrumentaal is het tot het uiterste genieten, mede door de gitaarpartijen van Mark Heylmun en Chris Garza die zwaar ondersteund worden door bassist Dan Kenny en drummer Alex Lopez waarbij het begrip dubbelbass een nieuwe betekenis krijgt. En een soort van breakdown geeft het geheel een geheel nieuw elan mee. Het gitaristenduo laat je ook nog genieten in een meer akoestische setting in Serene Obscene waarin het gitaargeluid de befaamde stilte voor de storm is en hoofden en vuisten onwillekeurig de lucht doorklieven. Een compositie die geheel natuurlijk overloopt in Disaster Valley waarin de grunt meteen de aandacht vraagt.
Become The Hunter is een album waarop Suicide Silence bruut en meedogenloos laat horen dat zij een dijk van een album aflevert dat dit jaar nog moeilijk overtroffen kan worden. Is Suicide Silence ooit weggeweest? Het lijkt mij niet, maar het is toch fijn om te zeggen dat zij anno 2020 helemaal terug zijn.