Suicide Silence – Suicide Silence

Na weken van wikken en wegen, heb ik toch besloten het nieuwe album van Suicide Silence te beluisteren. Single Doris kreeg echter een stortvloed aan negatieve reacties over zich heen. Het feit dat zanger Eddie Hermida een gedeelte in een zeer hoog stemmetje zong en daarnaast gedeeltelijk clean, bleek niet bij iedereen in de smaak te vallen. Toch wil ik deze band het voordeel van de twijfel geven en ben ik benieuwd naar het nieuwe geluid van Suicide Silence.
Om te beginnen is Doris niet eens een rustig nummer. Het lekkere up tempo werk is erg leuk om te horen en de ‘clean’ zang is ook niet verkeerd. Alleen mag dat hoge zangstemmetje wat mij betreft toch wegblijven. Het past echt totaal niet bij het nummer. Nummer twee Silence is wederom niet slecht. De compositie start krachtig en doet me erg denken aan Korn. Dan komen er ook nog een aantal rustige nummers aan bod, zoals Dying In A Red Room, Confority en Run. De nummers zijn verre van slecht, alleen zijn dit soort nummers niet mijn ding. Ik mis de intensiteit, de breakdowns en de keiharde riffs. En deze elementen komen wel voor op het album, maar als je dan lekker in een breakdown zit, houdt deze plots op en wordt dit voortgezet met een rustig stuk, wat net iets te lang duurt. Geëindigd wordt er met Don’t Be Careful You Might Hurt Yourself. Het hardste nummer, waar je de sound van Suicide Silence even hoort. Het gezellige fluitdeuntje aan het eind laten we dan ook voor wat het is.
Ik vind het moedig dat Suicide Silence zo’n transformatie heeft durven maken. Toch moet ik concluderen, dat ik meer van het oude geluid van Suicide Silence houd. Dus kunnen we stellen dat de cd niet slecht is, maar dat de oude sound toch mijn voorkeur heeft.