Na een opmerkelijke carrière die de muziekwereld gedurende bijna drie decennia heeft verrijkt, kondigt de legendarische punkband Sum 41 haar afscheid aan. Dit gebeurt met de lancering van hun achtste en tevens laatste album, getiteld Heaven :x: Hell, een werk dat het einde markeert van een tijdperk voor een van de meest invloedrijke groepen binnen het punkgenre. Het album onthult zich als een ambitieuze dubbel-LP, met de Heaven-kant die zich toelegt op poppunkmelodieën en de Hell-kant die het Heavy Metal spectrum zal verkennen. Met twintig nummers, die samen bijna een uur muzikale verkenning bieden, staat deze plaat garant voor een boeiende en waardige afsluiting van Sum 41’s muzikale reis.
Tracks als Waiting On A Twist Of Fate en I Can’t Wait ademen de energieke geest die de band altijd heeft gekenmerkt, terwijl de eerste single Landmines juist een aanstekelijke werking meedraagt. De band blijft trouw aan zijn fundament van doeltreffende riffs, en frontman Deryck Whibley’s stem klinkt even krachtig en levendig als in de dagen van hun debuutalbum All Killer No Filler. Hoewel niet alle nummers uitblinken in complexe instrumentatie, herbergt het album enkele opmerkelijke momenten, zoals de gitaarsolo op Future Primitive.
De muzikale essentie van Sum 41, die door de jaren heen ongewijzigd is gebleven, manifesteert zich opnieuw in onweerstaanbaar meezingbare refreinen, die luisteraars bedoeld of onbedoeld doen laten meezingen. Het Heaven-segment biedt een evenwichtige mix van razendsnelle poppunk en meer pop-georiënteerde songstructuren, waarbij de band op beide fronten overtuigt zonder zwakke momenten.
De intro Preparasi a Salire markeert een fascinerende wending met de integratie van elektronische elementen, gevolgd door de tweede single Rise Up. Deze mag zich ontpoppen als hoogtepunt, dankzij zijn interessante riffs, sterke zang en uitmuntende solo. De “Hell”-kant valt op door zijn dynamische variatie, verfijnde productie en het meer prominente gebruik van de instrumenten, waardoor het mijn persoonlijke voorkeur geniet. Verder zijn er meer hoogstaande composities en vooral solo’s te vinden op deze zijde. Het experimenterende geluid op I Don’t Need Anyone, de agressie op Over The Edge, de melodische passages op You Wanted War of de herkenbaarheid van de Paint It Black cover, deze plaat heeft het allemaal. Met How The End Begins sluit deze Canadese formatie ingetogen en overtuigend af.
Deze finale uitgave belooft iets te bieden voor zowel oude als nieuwe fans van Sum 41, waarbij de variëteit in stijlen ervoor zorgt dat de luisterervaring allesbehalve eentonig is. Elke luisterbeurt onthult nieuwe lagen, een eigenschap die ervoor zorgt dat het afscheid van de band niet onopgemerkt voorbijgaat. Aan alles komt een eind en zo ook aan deze band, maar niet voordat ze nog een keer door Europa touren en ik ze op Jera On Air live mag bewonderen.