Summer Breeze Project – NEon

Summer Breeze Project (SBP) beweegt zich al ruim tien jaar in de wereld van (progressieve) prog-popmuziek. Wat in de lente van 2008 ontstond als een project voor enkele maanden werd uiteindelijk een hechte groep. Met ook een hechte bezetting want tot voor kort speelde men in dezelfde formatie bestaande uit Gert Bruins (zang, gitaar), Gordon van Pelt (gitaar), René Troostheiden (drums en percussie), Fons Panneman (toetsen) en Jørgen de Jonge (basgitaar). De laatste verliet de groep in 2018 en werd recent opgevolgd door mijn plaatsgenoot Rich Huybens (voormalig Incidence, Sylvium).
Inmiddels heeft SBP al de nodige output in de vorm van ep’s en cd’s op haar naam staan. De biografie op de website geeft aan “dat de invloeden breed zijn, zowel binnen als buiten de prog rock. Het eigen geluid van SBP is ook met name ontstaan omdat de bandleden andere muzikale achtergronden hebben en door andere stijlen zijn beïnvloed”. NEon (het chemisch element met symbool Ne en atoomnummer 10) markeert het tienjarig bestaan van SBP. Gespeend van enige voorkennis over de muziek die de groep de afgelopen tien jaar maakte stortte ik mij op dit album met de fraai vormgegeven blauwe hoes.
Het album gaat puntig van start met het tot meezingen neigende Hollow. Het is een nieuwe versie van de single die in 2012 werd uitgebracht als Song for Alpe D’huzes als sponsor actie voor een deelnemer. Leaving Earth is een slow rocker waar het licht gruizige stemgeluid van Gert Bruins hoorbaar is. Het tweede deel kent enkele stevige oprispingen met ferme gitaarriffs en op de achtergrond het schurende geluid van een Hammond orgel. Datzelfde Hammond orgel horen we in de intro van het opvolgende Travel Light. Hier en daar doet het nummer me denken aan The Aurora Project. Er is tussen de coupletten voldoende afwisseling en het refrein bleef nog lang in mijn hoofd rondzingen.
Broken Waters is aanvankelijk open van karakter en doet melancholisch aan. Er is veel ruimte voor het atmosferische toetsenspel van Fons Panneman, die ook op piano zijn mannetje blijkt te staan. Halverwege volgt een omslag en krijgt het nummer meer body en dynamiek mede door gedreven zang van Bruins. Een heel fijn nummer derhalve.
Mantra is stuwend zonder dat alle gaatjes zijn dichtgesmeerd. Vocaal gezien zit het ook goed en gevarieerd in elkaar. Zo horen we meer dan eens prima samenzang en een stevig portie gitaar- en toetsenwerk. Sleep doet de titel eer aan. Zachte toetsen, meeslepende elektronische drumpatronen en de bedaarde zang, waarna de muziek een kort moment aanzwelt en vervolgens vrij abrupt overgaat in een outro die naar mijn smaak te vroeg komt. Het slotakkoord is voor het ruim acht minuten durende The Crossing. Niet alleen vanwege zijn duur maar ook door uiteenlopende tempo- en sfeer wisselingen is dit het meest progressieve nummer op het album.
NEon was een tijdje uit toen het in de zomer de burelen van Rockportaal bereikte. Maar omdat we bij deze website in de zomer gewoon doorgaan werd dit schijfje met open armen ontvangen. Naar nu blijkt geheel terecht, want SBP heeft met NEon gewoon een heel fijn album afgeleverd.