Summer Storm – First

Menig muzikant kent Vigier als gitaar of basgitaar waar hij of zij op speelt. Bekende modellen zijn de Excalibur en de GV Wood. Bouwer van deze gitaren is Patrice Vigier (geboren in 1958). Dat is een ambitieus Fransman die zijn sporen in de muziekbusiness ruimschoots heeft verdiend. Onder andere Geezer Butler, Roger Glover, Guthrie Govan, Gary Moore, Ron Thal en Walter Trout spelen of speelden op een instrument van Vigier. Daarnaast is Vigier als instrumentenbouwer actief in de groothandel van muziekinstrumenten, versterkers en accessoires. Kortom we hebben van doen met een bezige monsieur.
Omdat de Fransman wat anders wilde en op zoek was naar een nieuwe uitdaging richtte hij zijn eigen band op: (Vigier’s) Summer Storm. Hij rekruteerde Pascal Mulot op basgitaar, Aurelien Ouzoulias op drums en als zanger vond hij Renaud Hantson bereid de microfoon ter hand te nemen. De laatste geniet (binnen Frankrijk) bekendheid als zanger in rock opera’s. De lijvige biografie leert dat Summer Storm de eerste Franse band is die ‘classic progressive rock’ speelt. Met alle muziek geschreven door Vigier en teksten door Hantson resulteert de nieuwe ambitie in het album First.
Na beluistering van First blijkt de praktijk een stuk weerbarstiger dan de theorie. Met alle respect voor Patrice Vigier, maar het bouwen van goede gitaren is toch heel wat anders dan het bespelen daarvan. De man speelt alleszins behoorlijk, maar is verre van een virtuoos.  Dat geldt ook voor zanger Renaud Hantson. Hij heeft een rauwe stem waar al enigszins de sleet op zit. Maar net als bij zijn gitaarspelende collega geldt dat hij gedurende het hele album op safe speelt (zingt).
De tien nummers verdeeld over drie kwartier zijn een aaneenschakeling van alle denkbare clichés uit de rockmuziek van de afgelopen decennia. Ook is slim ‘leentjebuur’ gespeeld bij klassieke muziek. Bij ieder nummer kreeg ik een gevoel van “waar heb ik dit eerder gehoord”. Of dat nu akkoorden zijn, loopjes, zanglijnen of vocale uithalen, ik kreeg een flink aantal deja vu’s. Die gaan terug tot de jaren zestig met The Animals en Free. Maar ook Deep Purple, Uriah Heep, Status Quo, The Knack en ZZ Top komen voorbij. Met ‘classic progressive rock’ heeft het niet van doen. Meer met classic (hard en blues) rock.
Met uitzondering van de instrumentale opener Introduction en het nummer Summer Storm klokken alle nummers rond de vier minuten. Laatstgenoemde duurt bijna acht minuten. Dat blijkt te lang want dat nummer valt te veel in herhalingen. Ook productioneel plaats ik een kritische kanttekening. De slimme Patrice Vigier heeft overal flink wat galm opgezet zodat het voller klinkt dan de muziek daadwerkelijk is.
Toch heb ik plezier aan het schijfje beleefd en ga dat in de toekomst zeker nog doen. Want een feest der herkenning is de muziek zeker. Voor de jongere generaties onder onze lezers is First een kans om in drie kwartier een beeld te krijgen van rock uit de vorige eeuw. Voor de ouderen is First pretentieloze fun om naar te luisteren. En daar is helemaal niets mis mee natuurlijk. Het is overigens nog geen zekerheidje of na First er ook een second komt. Dat laat Patrice Vigier afhangen van hoe het debuut wordt ontvangen.