Met Fragments Of Creations leverde Sunburst in 2016 een dijk van een debuutalbum af. De band was zes jaar eerder opgericht door Gus Drax, Kostas Milonas en Vasilis Georgiou. Bassist Nick Grey sloot later aan. Sunburst werd door diverse media positief ontvangen en aangeduid als beste nieuwkomer in het progressieve genre. Een vervolg lag in het logische verlengde. Maar door de tourschema’s van de afzonderlijke leden zou het tot 2023 duren voordat het nieuwe album Manifesto werd opgenomen.
Ten aanzien van het debuutalbum is Manifesto wat steviger neergezet qua geluid, maar nog altijd is het uitermate goede progressieve metal dat de band je voorschotelt. Dat bewijst de band meteen met de opener The Flood. Een sterk staaltje progressieve metal wordt je aangeboden met de lijzige zang van Vasilis als bindmiddel. Gaandeweg wordt er lekker gespeeld met het ritme en weet Sunburst door subtiele stijlwendingen de aandacht goed vast te houden. Met Gus Drax in je midden is het niet verwonderlijk dat er een stevige solo is ingebouwd. Hij wordt ondersteund door het strakke werk van Nick en Kostas. Wanneer de solo evolueert neemt de kracht in de muziek toe en is het genieten voor de progliefhebber. Dat blijft zeker het hele album zo. Hollow Lies heeft een meer krachtiger karakter en het intro is enorm vet neergezet. De riff die vanuit de basis ontwikkelt staat gedurende de compositie centraal, maar is niet overdreven nadrukkelijk aanwezig.
Dat de band zich heeft laten beïnvloeden door concollega’s is geen geheim. In Samaritan hoor je Symphony X voorbij komen. Wat Samaritan sterk maakt is het evenwicht dat continu gezocht wordt door strakke riffs, een vol geluid en de emotionele lading die de zang met zich meebrengt. Door de zang komt naast Symphony X ook het geluid van Kamelot om de hoek kijken. Kamelot met een vleugje Marillion. Dat is het gevoel dat Perpetual Descent in zich heeft. En dan op een positieve manier. Vanuit rust wordt de compositie goed opgebouwd waarbij er gebruik wordt gemaakt van een melodieus en vol geluid, waarin de balans ook hier perfect wordt bewaard.
Het geluid van Sunburst is uiterst aantrekkelijk en toegankelijk. Luister daarvoor naar het refrein van Perpetual Descent of naar de onregelmatigheden in Inimicus Intus. Als luisteraar zit je continu op het puntje van de je stoel om helemaal niets te missen van de subtiliteiten in de muziek van Sunburst. Of het nu in het krachtige From The Cradle To The Grave naar voren komt of zich innemend manifesteert in titelnummer Manifesto. Een compositie die uitstekend past in het gehele plaatje van Sunburst. Innemend, krachtig en in een mooi evenwicht wordt je vertroeteld, zeker wanneer Gis Drax de ruimte neem om zich in een sterke solo uit te leven.
De zang van Vasilis blijft tot de verbeelding spreken omdat het ergens zo contrasterend is met het krachtige geluid van de band. In Nocturne is hij dan aan de beurt om zichzelf in de spotlight te zingen. Zijn zangmelodie neigt naar een ballad en hij wordt hier bijgestaan door het strakke drumwerk van Kostas. En hoewel Sunburst op geheel Manifesto passie en emotie weet neer te zetten, ligt het hoogtepunt van de gevoelige snaar strak in Nocturne. In ruim zeven minuten sluit Sunburst het album in stijl af en biedt de luisteraar een moment van bezinning dat uiteindelijk leidt tot een nieuwe luisterbeurt.
Het heeft acht jaar geduurd door omstandigheden maar Manifesto mag er zijn en is het een waardige opvolger van Fragments Of Creation. Manifesto is een sterk album (binnen het progressieve genre) en was het wachten meer dan waard.