An Earlier Time is het derde album van dit atmosferische desert rock trio uit Boston. Met invloeden van Hum, Soundgarden en Radiohead wordt een melo-bombastisch muzikaal tapijtje neergelegd.
Loodzwaar met vaak lekkere riffs, vergezeld van echo en diep verzonken in de mix vocalen die bij vlagen bijna oosters aandoend lijzig, maar erg passend, aan het slepende sfeertje bijdragen. Soms moet ik aan bijvoorbeeld Muse denken bij de zang. Je wordt er vaak niet erg blij van, maar het pakt wel. Op één nummer na dan. Bij Space Exploration waan ik mezelf bijna op een techno feestje; pompende bas en drums, die menig housefeestje op zijn kop kan zetten, dunkt me. De gruizig repeterende riffs maken gelukkig nog duidelijk dat dit toch andere koek is. De tussenstukken waar niet “doorgehakt” wordt, zijn toch erg interessant, en voorkomen doorzappen vanwege een persoonlijk allergie voor alles dat naar techno riekt. Hoewel dat hypnotiserende van de drive duidelijk een doel lijkt te zijn van de band, hoeft dat dus voor mij niet altijd positief te zijn. Meestal is die repeterende drive echter wel bijzonder pakkend (ook voor ondergetekende). Een soort trance met zowel stoner als wave-achtige elementen kan deze muziek soms wel echt met zich mee brengen; een mooi voorbeeld hiervan is Begin Again. De mix van elementen van heavy gitaren, wave klanken, spacy psych en freaky prog, tot dansbare drone beats, kan liefhebbers uit verschillende hoeken misschien toch echt wel wat doen (of juist laten afhaken natuurlijk); maar aangezien zelfs ondergetekende iets als Ministry live erg kan waarderen (vanuit de luie stoel absoluut niet), zal dit vooral bij liveoptredens wel eens een heel groot publiek kunnen aanspreken.