Gezien de hoes verwachtte ik dat een Sunrunner een begrip uit de Native American folklore zou zijn, maar het blijkt een begrip uit de fantasy van de Amerikaanse auteur Melanie Rawn. Sunrunners zijn een soort oppercommunicators die daar geen woorden of technologie voor nodig hebben. Alleen al de bandnaam geeft zo ruimte voor een concept over de wereld in de verre toekomst, zoals Sacred Arts Of Navigation.
De band komt uit de staat Maine in de USA, zij het dat ze sinds een paar jaar een Braziliaanse zanger hebben. Ze zijn al een tijd bezig, met aanvankelijk meer ambities dan succes, gezien hun optredens. Langzamerhand worden het er meer, en niet slechts maar in een paar staten van de VS bovendien en vanaf 2016 zelfs buitenlandse tournees, met voorzover te vinden met één optreden in Nederland, in een Emmens muziekcafé of all places. Maar goed, die ambities zijn wel ergens op gebaseerd, want ze brengen al jaren EP’s en albums uit. Dit is al hun vijfde full-length studioplaat sinds 2011 en hoewel je de kwaliteit vooruit hoort gaan houden ze in grote lijnen vast aan de muzikale koers. Ouderwets, maar op een goede manier ouderwets.
Zo’n concept is heel erg progressieve rock, maar deze band heeft heel nadrukkelijk de oude metal als uitgangspunt. De epische metal van Virgin Steele, de powermetal van Savatage in de beginjaren of Manowar, en ook de galopperende riffs van Iron Maiden komen langs. Zanger Bruno Neves trekt het nog wat meer de metalkant op, met een lekker old school sirene als stem. Het heeft muzikaal echt wel wat progkanten, maar het is vooral album als gehéél dat progressief aanvoelt, de muziek eigenlijk veel minder. Laat je daar niet door afschrikken, want vermakelijk is het zeker.
Na een rustig intro volgen er tien tracks die voor het overgrote deel aan Amerikaanse powermetal uit de eighties doen denken. Luister maar eens naar Invisible Demon Of Ideology. Die hoge gillen van Neves alleen al! Een paar tracks wijken daar een beetje van af. De semi-akoestische instrumental Acacia Morning Ride hangt tegen de folkprog aan en is zo’n beetje halverwege een heel slim ingepland rustpuntje. Met Dragonship is er nog een instrumental. Dat is echter vijf minuten afwisselend stoner en vroege Iron Maiden. Last Night In Tulum is een soort metalballad met een psychedelisch tintje. Iedereen die de tracklist heeft bekeken zit geheid te wachten op Navigating The Apocalypse, de afsluiter van ruim twaalf minuten. Die stelt bepaald niet teleur en doet met verschillende stijlen en tempi het voorgaande nog eens dunnetjes over, terwijl Neves ook nog even zijn beste James Hetfield-zang laat horen. Qua productie is dit album is vrij basic. Gelukkig is basic anno 2022 wel iets anders dan wat in begin jaren tachtig nog wel eens voor productie doorging. Bovendien past het ook wel bij de rest van de sound.
Sunrunner is zo’n band die zijn niche gevonden heeft en daar zonder concessies aan vasthoudt. Dat ze hiermee niet enorm groot gaan doorbreken is geen moeilijke voorspelling, maar het resultaat op Sacred Arts Of Navigation is echt wel de moeite waard, met of zonder nostalgiefactor.