Toen het Duitse muziektijdschrift Eclipsed Arjen Anthony Lucassen vroeg om een nummer op te nemen voor een covercd zei de boomlange multi-instrumentalist en personificatie van onder meer het Ayreonproject meteen ja. Het nummer I Heard It On The X van ZZ Top leek hem wel een leuke keus. Toen ze hem vertelde dat ze het wel een week later moesten hebben, sloeg de onrust enigszins toe. In minder dan geen tijd had hij een band samengesteld met toetsenist Joost van den Broek, gitarist Timo Somer, drummer Koen Herfst en zanger Jaycee Cuijpers. Deze samenwerking plantte een zaadje in het hoofd van Arjen en hij vroeg de heren of ze niet samen een album wilden maken. Het zaadje is uitgegroeid tot een heus album met de titel Golden Age Of Music en verwijst naar de muziek uit de jaren zeventig die een grote betekenis voor hem hebben. Wel in de stijl van de jaren zeventig maar met een eigentijds geluid. Een aardige uitdaging met bandleden die de jaren zeventig zelf niet hebben meegemaakt, maar het is gelukt.
Na het intro Sr Prelude volgt de eerste single The Glamattack. Verwijzend naar de jaren zeventig ontkom ik er niet aan dat er in deze uptempocompositie een stevige verwijzing ligt naar het werk van Star One. Een lekkere rockstamper waarin toetsenist Joost van den Broek en gitarist Timo Somers flink de ruimte krijgen. En dat kunnen ze omdat de ritmesectie van drummer Koen Herfst en de baslijn van Arjen zelf onverstoorbaar zich pompend en zwoegend een weg baant door de melodie heen. Na bijna vier minuten is er een fikse vertraging en krijgt Jaycee de hoofdrol waarin hij bij vlagen klinkt als de (inmiddels dertien jaar geleden overleden) Ronnie James Dio. Van daaruit bouwt alles zich weer mooi op in een uptempo outro.
In de Golden Age Of Music is het niet alleen muzikaal een verwijzing naar de vorige eeuw. Ook tekstueel is het voor de vijftigers (en ouder) van nu één groot verhaal der herinnering. Het is een groovy geschiedenisles waarin Rainbow en Jesus Christ Superstar een klein rolletje hebben. De bandnaam is verweven in de tekst en zo krijgt dé idee van het project een plaats in het geheel. Ook hier laten Joost van den Broek en Timo Somers zich van hun beste (scheurende) kant horen. Op eenzelfde moment in de compositie als The Glamattack krijgt de compositie een wending. Het (b)lijkt een toevalligheid.
Supersonic Revolution ontkomt niet aan de stempel die Arjen duidelijk op het geluid drukt wanneer je luistert naar The Rise Of The Starman. Een heavy en onverweldigende compositie die een sterke Rainbow vibe heeft en van Rainbow is het een kleine stap naar Deep Purple. Een legendarische band die met Smoke On The Water een blauwdruk leverde voor het gevoel dat Arjen met Supersonic Revolution heeft willen neerzetten. Goede oldschool rock met een duidelijke opbouw en muzikaal uitdagend om te beluisteren. En dat komt later nog eens terug in Fight Of The Century.
Odyssey is dan een stuk rustiger, hoewel de (Ayreon)geest na ruim twee minuten ontsnapt aan de supersonische kurk en zich bombastisch laat gelden. Ergens wordt de geest weer gevangen maar blijft op de achtergrond in deze relatief rustige melodie nog wel van zich horen. Vanuit die gezellige basis is They Took Us By Storm een zwaargewicht qua riff. Dat Joost van den Broek zich met de muziek heeft bemoeid lijkt me zeer waarschijnlijk bij het horen van het intro, maar Arjen en Joost dagen elkaar op een uiterst geraffineerde en goede manier op. Jaycee blijft (klein van stuk) qua stemgeluid een Nederlands icoon. Wat een strot kan hij opzetten. Het is de Golden Boy van de zang, dat laat hij ook horen in Golden Boy. Een uiterst ingetogen compositie waar naast zijn zang zeker het subtiele drumwerk van Koen Herfst tot de verbeelding spreekt. Hij weet van een hi-hat een bijna op zichzelf staand instrument te maken.
Wanneer je over de jaren zeventig praat, ontkom je niet aan een stukje blues dat aan de bakermat van de hardrock ligt. Dat accent krijgt vorm in Holy Holy Ground en hier laat Timo Somers zijn veelzijdigheid horen al ware hij uit de moerassen van de Mississippi getrokken. Meer rockend ligt de blues (en misschien beter de rhythm and blues) bij Came To Mock, Stayed To Rock aan de oppervlakte. Opgestuwd door een shuffle zoals Ian Paice deze zo mooi kan spelen krijgt de compositie vaart en pit. Het zou zomaar de nieuwe anthem van de (ouwe) rocker worden met een vette Rainbowknipoog.
Het album kent daarbij nog vier covers. Natuurlijk komt I Heart It On The X van ZZ Top langs, maar daarbij ook Children Of The Revolution van T-Rex, een rockversie van Fantasy van Earth, Wind And Fire en je zou het zomaar kunnen raden: Love Is All van Roger Glover. De laatste twee genoemde composities zijn goed neergezet, maar uiteindelijk moet ik helaas concluderen dat het origineel mijn voorkeur kent.
Geboren uit plezier en een voorliefde voor de rockmuziek uit de jaren zeventig is Golden Age Of Music een mooi eerbetoon geworden aan de tijd van weleer met vijf topmuzikanten die tezamen een heel goed album neerzetten.