In het interview dat we een paar maanden terug met de band hadden werd al verklapt dat dit album gaat over mentale ziektes. Zo is de albumtitel een verwijzing naar het masker wat velen van de mensen die daarmee kampen voor de buitenwereld dragen. Van buiten lachen, van binnen vol pijn en onzekerheid zitten. Zoals de album opener Faking It duidelijk aangeeft. Op dit album worden die gevoelens weergegeven door nummers die van snoeihard naar erg breekbaar gaan. En dat vaak in het zelfde nummer zoals November en Pillar In The Sand, die ingetogen en met cleane zang beginnen maar uiteindelijk uitbarsten middels schreeuwzang. Op How To Swim Down en durft de band het zelfs aan het hele nummer breekbaar te houden. Hier klinkt gitariste/vocaliste Serena Cherry met haar engelachtige zang op haar kwetsbaarst. Het is zonder meer duidelijk dat de teksten grotendeels over haarzelf gaan.
Svalbard speelde op eerdere albums al knap met met genres als post-hardcore, post-metal en black metal. Met dit album voegen ze daar dus een extra portie atmosfeer en breekbaarheid aan toe. Die combinatie maakt het niet een heel erg toegankelijk album. Geen hooks, geen catchy refreintjes. Wel een sterk luisteralbum waarop je meereist naar iemands diepste gedachten. Echt een band voor Soulcrusher, waar ze dan ook te zien zijn op 14 oktober.