Svalbard, de post-hardcore / post-metal band uit Bristol gaf een super optreden op Alcatraz. Ik sprak vocaliste/gitariste Serena Cherry eerder tijdens de lockdown, met name over haar solo-project Noctule. Dat klikte erg goed, dus moest ik haar en vocalist/gitarist Liam Phelan natuurlijk na het optreden even spreken.
Hoe vonden jullie het optreden gaan?
Serena: We hebben het geweldig gehad. Er was een geweldige atmosfeer en het publiek was helemaal aan boord. Het was ook heel heet en zweterig, haha. De show verliep gladjes zonder problemen.
Is het moeilijk voor jullie een setlist samen te stellen?
Serena: We proberen altijd een goede balans te vinden tussen nieuwe nummers en de nummers die mensen al kennen. Een nummer als Listen To Someone heeft veel luisteraars op Spotify, maar is heel moeilijk live te spelen. De gitaarmelodie is helemaal het tegenovergestelde van wat ik zing. Daarom slaan we die meestal over. Maar meestal spelen we vooral de heavy, energieke songs live.
Liam: Als we weten dat een festival meer postrock publiek trekt of juist meer metal passen we daar onze setlist ook wel op aan.
Jullie delen de harsh vocals. Hoe beslissen jullie wie welke vocalen doet?
Serena: Ik schrijf alle teksten, en sommige gitaarpartijen zijn wat gecompliceerder dan andere. In die gevallen zingt Liam vaak de teksten. Maar soms komen we gewoon tot de conclusie dat de stem van Liam beter werkt op bepaalde stukken of juist die van mij.
Liam: Soms beslissen we dat pas in de studio.
Jullie hebben onlangs getekend bij het platenlabel Nuclear Blast. Hoe kwam dat tot stand? Het is niet gelijk het eerste label waar ik bij jullie muziek aan denk.
Liam: De A & R manager van Nuclear Bast in het Verenigd Koninkrijk groeide op in onze scene. Onze eerste single kwam uit bij zijn eerste label. Hij kent ons dus al heel lang en benaderde ons gewoon op een dag.
Serena: Hij groeide op in diezelfde DIY scene en nu hij voor Nuclear Blast werkt voegt hij wat bands toe uit die scene.
Kunnen jullie ons wat vertellen over het nieuwe album?
Serena: Ja, het heet Weight Of The Mask en gaat over depressies en angsten. Over hoe het hebben van een mentale ziekte jezelf beïnvloedt, maar ook de relaties met de mensen om je heen. Het is ons hardste maar ook meest gevarieerde album ooit. Onze eerste twee singles van het album hebben erg harde riffs, maar onze nieuwe single, How To Swim Down, heeft geen enkele geschreeuwde vocalen en er is zelfs een viool te horen. Het is bijna een ballad en is een liefdesliedje. Nu hebben we op elk album wel een liefdesliedje, maar dat zijn meestal liedjes over onbeantwoorde liefdes zoals Pearlescent. En Lily is een liefdesliedje over een kat.
Liam: Ik speel viool op dat nummer. Ik heb namelijk gitaar leren spelen door riffs te spelen op een omgedraaide viool.
Serena: Het heeft ons lang gekost dit album op te nemen. We hebben drie jaar van ons leven er in gestort. We dachten eerst dat How To Swim een instrumentaal nummer ging worden, maar uiteindelijk schreef ik er toch teksten op en voegde Liam gitaarlagen toe. Het is een mooi voorbeeld van hoe een nummer kan groeien in de studio. De plaat zal op 6 oktober uitkomen.
Ben je nog bezig met een nieuw (solo) Noctule album, Serena?
Serena: Ja, ik ben er mee bezig maar het duurt lang. Het gaat over een ander computerspel dan Skyrim, dus daar pas ik het geluid een beetje op aan. Het heeft wat meer invloeden van een koor. Ik worstel ook een beetje nu met het programmeren van de drums.
Intussen schrijf je ook over computerspelletjes. Hoe kwam dat tot stand?
Serena: Kerrang benaderde me ineens. Ik schreef vroeger over muziek voor Terrorizer. Dat wisten de mensen van Kerrang en die vroegen of ik een column over games wilde schrijven omdat ze ook weten dat ik een echt gaming geek ben. Vervolgens begon ik ook te schrijven voor PC Gamer en Games Radar. Het is geweldig, de eerste baan die ik echt erg leuk vind. Het is geweldig om deel uit te maken van de gaming industrie. Op dit moment speel ik heel veel Balder’s Gate 3. Gamen is een grote passie van me en dit is dus wel een droom die uitkomt voor me.
Foto: Istvan Bruggen