Deze schijf valt volledig in de categorie niet-lullen-maar-rocken. En dan het liefst in de stijl van de vroege Deep Purple. Maar ik hoor ook overeenkomsten met de Britse zeventiger jaren rockband The Motors.
Je kunt door een groep beïnvloed zijn of je kunt door het leven wandelen als coverband. Svartanatt zou liefst beiden doen zoals op deze cd te horen valt. Martin Borgh laat zijn orgel af en toe heerlijk ronken en zoemen, zoals Jon Lord dat ook deed. Ik vind het alleen jammer dat het orgel wat achter in de mix zit. En gitarist Felix Gåsste heeft goed naar Ritchie Blackmore geluisterd, maar mag ondanks verwoede pogingen natuurlijk niet in diens schaduw staan. En dat allemaal onder het motto ‘beter goed geïnspireerd dan slecht gecomponeerd’. Zanger Jani Lehtinen heeft een agressief stemgeluid met soms een rauw randje. Hij klinkt dan ook grofweg als een mix van een gepolijste uitgave van (wijlen) Lemmy Kilmister (Motörhead) en Nick Garvey (The Motors).
Negen nummers verdeeld over 40 minuten. Ook geheel volgens de stijl uit bovengenoemde decennia. Verwacht geen ingewikkelde composities of hoogdravende arrangementen. Svartanatt gaat er het liefst met gestrekt been in. En mag ik dat voor deze ene keer goed vinden? Ja, natuurlijk mag ik dat.