Het Belgische Aborted bestaat alweer bijna dertig jaar en brengt ook de twaalfde langspeler uit volgende maand. Wederom Brutal Death met invloeden uit de Grindcore, volledig in lijn der verwachting. Dit keer bevat het album een hoop gasten en dus kunnen we rekenen op een veelzijdig geheel. Met deze plaat op zak en een tour met Carnifex aanstaande, is dit het perfecte moment om met frontman Sven De Caluwé te spreken over Aborted en alle lopende zaken.
The Vault of Horror is jullie nieuwe album. De inspiratiebron is natuurlijk horror. Is het gebaseerd op echte horrorverhalen of heb je zelf meer horrorverhalen verzonnen?
Nee, dit is echt een soort, hoe moet ik het zeggen, tribute-album aan een beetje alles wat ons gevormd heeft doorheen onze carrière. Iedere song gaat over een ander horrorfilm. In het artwork zitten ook heel veel easter eggs, maar ook bands die ons heel zwaar geïnspireerd hebben doorheen onze carrière.
Waar merk je dat aan op dit album?
Ja, vooral aan kleine referenties in de teksten hier en daar, maar ook in het artwork zitten heel wat referenties. Referenties naar bijvoorbeeld Carcass en Cannibal Corpse, wat knipogen naar Mortician en zo verder.
Wat is zelf jouw favoriete horrorfilm die hier wel in verwerkt zit?
Dat is moeilijk, hè. Er zijn er zoveel. Ik zou in ieder geval zeggen The Fly.
En kun je ons wat vertellen over het schrijfproces van jullie nieuwe album? Hoe is dat tot stand gekomen?
Ja, we zijn denk ik anderhalf jaar geleden begonnen. Eigenlijk iets langer dan dat, maar echt in hogere versnelling geschakeld anderhalf jaar geleden. Een jaar geleden hebben we een eerste single gedropt, Infinite Terror. Die enkel op de live CD staat. De rest was eigenlijk allemaal volledig nieuw. Hoe het meestal loopt is: Ken gaat een hele hoop dingen schrijven. Onze gitarist Daniel heeft een hele hoop dingen geschreven en dan doen we daar preproductie van en gaan we een beetje over van wat er samen op een album past. We denken na over wat we de sterkste songs vinden en dan gaan we dat samenvoegen. Want ik denk dat we wel meer dan een uur en tien minuten aan muziek hadden, maar uiteindelijk moet je keuzes maken, hè.
Het is voor jullie niet vreemd om vocale bijdrages te hebben op jullie albums, maar op dit album staat op ieder nummer een vocale bijdrage. Speciale reden daarvoor?
Ik had gezien dat Distant een nummer had met dertig gastzangers en dan dacht ik van, nou, dat ga ik niet doen, maar zij hebben niet op ieder nummer een gastzanger. Dus dat gaan wij wel doen.
En hoe komen die bijdrages tot stand? Benader je ze dan zelf of ken je ze allemaal persoonlijk?
Ja, het zijn allemaal mensen die we al heel lang kennen of die we in de laatste jaren hebben leren kennen. Bijvoorbeeld Alex van Despised Icon ken ik al vanaf 2003. Cryptopsy ook en de mensen van Archspire, Fleshgod Apocalypse ken ik al sinds 2009. Dus het gaat echt wel om lange vriendschappen, terwijl dan anderen een beetje nieuwer zijn. Johnny van Carcosa of Dave van Signs of the Swarm en Ben Duerr van Shadow of Intent, die zijn allemaal nieuwer en van wat jongere bands ook. Maar in het algemeen zijn het echt mensen die we al heel lang kennen en waar we bevriend mee zijn. Bijvoorbeeld Alex wil ik al heel lang iets mee doen en ik ben heel blij dat dat nu eindelijk gelukt is.
Ben Duerr is één van de weinigen die nu voor de tweede keer terugkomt op een nummer, toch?
Ja, maar we hebben wel ook al in het verleden Jacob Bredahl op twee of drie releases gehad. Dus ik denk dat hij de kroon spant van hoeveelheden op een Aborted plaat als guest. Maar ja, Ben is inderdaad de tweede keer, daar is ook een reden voor. Hij stond op de vorige plaat. Een van de nummers die niet zoveel aandacht gekregen heeft. We hebben niet zoveel kunnen toeren van dat album, omwille van de pandemie. Dus toen dacht ik ook, hij is echt een van de betere zangers momenteel. Heel coole jongen ook, dus hij verdient het ook echt om op een nieuwe single te staan en dat het voor hem ook even goed uitkomt.
Het is natuurlijk altijd moeilijk, maar heb je een favoriet nummer van deze plaat? Welke springt er voor jou bovenuit?
Dat verandert dagelijks, dus daar kan ik heel moeilijk op antwoorden. Momenteel zou ik zeggen misschien Dreadbringer en The Shape of Hate.
Jij bent eigenlijk de enige constante factor door de jaren heen. Dus jullie hebben veel wisselingen gehad, komt dat het schrijfproces juist ten goede? Omdat je dan nieuwe invloeden krijgt van nieuwe mensen?
Het zal altijd wel worden beïnvloeden, afhankelijk van hoe productief de persoon is die erbij komt of hoe productief de persoon was die vertrekt. Maar het is nooit de bedoeling om mensen te gaan vervangen om een plaat te gaan schrijven. Life happens, soms passen mensen ook niet binnen de band of willen ze niet meer touren of hebben ze andere goals in het leven. Dat is allemaal prima, 30 jaar is ook een heel lange carrière.
En naast dat jullie dit jaar een nieuwe plaat uitbrengen, is het ook het tienjarige jubileum van The Necrotic Manifesto. Zijn daar speciale plannen voor?
Nee, momenteel niet. Want we hebben nu een nieuwe plaat die uitkomt en dan volgend jaar bestaat de band 30 jaar. Dus ik denk dat we gewoon een beetje een keuze moeten maken. Ik denk dat het misschien wel belangrijk is om de 30 jaar van de band te vieren volgend jaar.
Zijn daar ook al concrete plannen voor?
Nee, absoluut niet. Ik ben er vandaag pas op gewezen dat volgend jaar de band 30 jaar bestaat. Dus dat is even een realisatiemomentje. Je speelt al 30 jaar hier in deze band, ja.
Maar er komt ook een nieuwe tour aan met Carnifex, Revocation en Vexed en je gaat naar verschillende landen. Merk je verschil in de fans per land?
Nou, sowieso. Er is altijd een verschil qua cultuur, qua hoe actief de fans zijn. Dat geldt echt van land tot land. Zelfs in bepaalde regio’s. Als je kijkt naar bijvoorbeeld Finland; zodra daar de alcohol in de mand zit, gaan ze helemaal los en zijn ze super energiek. Als je dan naar Noorwegen gaat, die mensen genieten er evenveel van, maar op een andere manier. Dus het is gewoon een andere beleving.
En zijn er dan nog landen die er voor jou bovenuit springen, waarvan je zegt; ik vind het zo tof om hier weer iedere keer terug te komen?
De Verenigde Staten en Canada zijn echt cool. Frankrijk is ook heel leuk. Portugal heeft ook altijd heel leuk publiek. Er zijn ook landen waar bijna nooit tours komen en wanneer je dan eens gaat, dat het ook helemaal los gaat. We hebben in Egypte gespeeld. Dat was ook een hele aparte en gave ervaring. Niet dat dat publiek heel veel beweegt of zo. Maar je ziet en je voelt de appreciatie. Hetzelfde geldt voor Bangkok, in Thailand of dergelijke landen. Die mensen genieten daar echt van. Het is echt anders dan Nederland of België.
Nu zijn jullie dus supportact voor Carnifex. Zit er ook nog een headlinetour aan te komen?
Daar zijn we aan het werken. Maar ik weet nog niet wanneer. Dat moeten we nog zien.
Nog één, wat zijn voor jou en voor de band de hoogtepunten van 30 jaar Aborted?
Voor mij denk ik wel het moment waarbij Ken eigenlijk in de band gekomen is. Ken en Ian, het is echt een familie geworden. We zijn ook elkaars beste vrienden. Ik zou ook zeggen, eigenlijk alles sinds Necrotic Manifesto tot aan nu.
Verder iedere keer als we Hellfest en Wacken spelen, supercool. Ja, de festivals zijn meestal leuk. Daarnaast de laatste twee Amerikaanse tours waren echt helemaal super. Zelfs de headline shows tussenin waren heel cool. Dus ik denk dat we niet kunnen klagen. We zijn op een punt gekomen waar we gewoon vooral kunnen genieten en voor mij is dat prima.
Merk je nog steeds dat jullie bekendheid gestaag omhoog gaat?
Ik denk wel dat het omhoog gaat. Dat merken we toch wel. Vooral in de States is het nu door de laatste twee tours serieus gegroeid. Dat merk je ook aan de streams online denk ik meestal wel. Een Europese tour is al heel lang geleden. Ik ben heel benieuwd naar de tour met Carnifex. Want het is vier jaar geleden ondertussen dat we nog een echte Europese tour gedaan hebben. Tot nu toe is alles alleen maar in stijgende lijn en positief.
Ik weet ook dat we geen grote band zijn hé. We gaan niet van hier naar twintig niveaus hoger. Maar ik denk dat we financieel het wel oké doen. Dat we het goed doen en we het nog altijd leuk vinden, dat is voor ons het belangrijkste.
Is er nog een specifiek optreden waarvan je zegt dit was helemaal geweldig?
Ik denk Rock Al Parque. Die was helemaal geweldig. Dat is een festival in Colombia en daar stonden we voor tachtigduizend man. Dat was echt waanzin en we hadden op een bepaald moment vijf verschillende gigantische circlepits door elkaar. Je ziet geen mensen meer, maar een massa. Ik kan het gewoon niet uitleggen, maar dat was complete gekte.
Verder in 2022 Alcatraz en vorig jaar Brutal Assault. Dat was zo vet, dus die spelen we dit jaar weer. Ja, de festivals zijn meestal leuk, maar ook gewoon kleine clubshows soms. We hebben in Omaha en Tulsa gespeeld en daar komen heel weinig tours. Dus dan heb je totaal geen verwachtingen, maar het stond compleet vol. Iedereen ging los en dat vind ik dan weer helemaal te gek.
Het nieuwe album The Vault Of Horrors wordt op 15 maart uitgebracht, maar de review van deze Belgische schijf kun je al hier lezen!