Om het 20 jarig bestaan te vieren was er een leuke reeks optredens voorbereid en begin 2020 ging de tour van start in het thuisland. Na een aantal avonden kwam de klad er in doordat er iemand in China het leuk vond om een vleermuis op te eten. Of zoiets… Maar goed, iedereen weet wel waarom optreden niet meer kon. Gelukkig was er iemand rond de band die had voorgesteld om de show in de hoofdstad op te nemen. En niet eens met de intentie om er een live album van te maken. Gedurende de lange opgelegde pauze is er toch eens kritisch naar de opnames gekeken en geluisterd. En mede geïnspireerd door Tribute van Ozzy en Unleashed in the East van Judas Priest, kwam het idee om dit uit te brengen om de fans iets moois te kunnen bieden. Tenslotte moet je, volgens Mikko, dit album zien als een “stopgap-release” tussen het succesvolle album When a Shadow is forced between the Light uit 2019 en de opvolger.
Het album bestaat uit twee sets waarvan de eerste een integrale versie is van de tweede plaat genaamd Beauty van Songs from the North. En was dit album al voorzien van een wonderbaarlijke schoonheid, doen de heren er live nog een schepje bovenop door op het podium een strijkorkest neer te zetten. Nu is dit niet heel erg origineel maar hoe het geïntegreerd is in de composities is van grote klasse. Het is een nieuwe laag in de sound ter ondersteuning van de rest. Niet overdreven aanwezig zoals bij sommige andere albums waar het er te dik bovenop ligt. Ik ga geen namen noemen maar er zijn identiek opgezette albums die in mijn ogen niet uitgebracht hadden hoeven zijn. De strijkers zweven mee met de muziek en brengt de luisteraar naar een nieuwe dimensie.
De tweede set is een hele bijzondere. Het is een setlist geheel samengesteld door de fans. Van ieder album uit de geschiedenis van de band is een track gekozen door middel van stemmen. De violen maken ruimte voor de aloude grunts en drop-d zodra Lost and Catatonic door de speakers gaat. Dit nummer van de openingsschijf Gloom van Songs from the North dendert van het podium de huiskamer in met zware gitaarriffs en een (vooraf opgenomen) koortje. De toon is gezet voor deze volgende act. De sound is meteen heel anders dan schijfje #1. Dit heeft wellicht ook te maken doordat de mix van dit gedeelte is gedaan door gitarist Juho Räihä terwijl de eerste gedaan is door toetsenist Jaani Peuhu. Empires of Loneliness van deel 3 Despair van SFTN sluit het drieluik af waarna de overige zeven albums aan de beurt komen. Hierbij is New Moon als eerste aan de beurt met het nummer Falling World. Inmiddels twaalf jaar oud maar het staat live als een huis. Foutloos gaan we na ruim vijf minuten de tijdmachine in en zetten koers richting het jaar 2012 en het album Emerald Forest And The Blackbird. Cathedral Walls zou ook in mijn peiling hoog staan op de kieslijst, dus wat mij betreft een terechte keus. Ze maken het helemaal waar en geven de fans precies wat ze wilden. Uiteraard mag in dit overzicht de ep Plague of the Butterflies uit 2008 niet ontbreken, en gedurende zeven minuten uit het middenstuk van het complete nummer maakt het mij duidelijk dat ik hier toch echt binnenkort een vinylversie van wil hebben. Hope levert het wonderschone Don’t fall Asleep (Horror Pt. 2) aan de setlist. When A Shadow Is Forced Into The Light is dan uiteindelijk ook aan de beurt. Stone Wings doet mij telkens denken aan Aleah Starbridge. Ik hoor haar prachtige stem door de muziek heen ook al is ze er helemaal niet eens bij. Toch zou ze een fantastische tweede stem zijn. Wellicht dat Juha Raivio zelf dan toch voor Clouds On Your Side had gekozen als favoriet van deze schijf. The Giant is een regelrechte classic en is een grote tegenhanger met het vorige nummer. Vijftien jaar eerder is deze epic uitgebracht en laat ons bijna twaalf minuten genieten. In basis hetzelfde gebleven maar door de nu veel meer ervaren band komt het helemaal tot leven en krijgt het meer body. Vlak voor het einde gaan we toch nog weer terug naar het oerbegin en het album The Morning never Came. Swallow, dat tevens ook op Plague of the Butterflies als bonustrack staat, is het oudste nummer wat de heren deze avond brengen. De laatste zes minuten zijn weer voor het laatste wapenfeit dat het album afsluit met Here on the Black Earth.
Dit is weer zo’n album dat eigenlijk thuis hoort in iedere collectie. Het is een geweldig overzicht van de geschiedenis van de band. Dit ook nog eens op een zeer fijne manier vastgelegd en geproduceerd. Niet teveel gepraat tussen de nummers door en de muziek doet zijn werk.