Swallow The Sun – Moonflowers

Swallow The Sun kan bij mij gerust gezien worden als een buitenbeentje. Al in eerdere reviews heb ik aangegeven dat de doommetal niet geheel binnen mijn comfortzone ligt, maar bij Swallow The Sun is dat compleet anders. Al geruime tijd weet deze Finse band mijn interesse flink aan te wakkeren met de melancholische doommetal die zij neerzetten op een uiterst subtiele en geraffineerde wijze. Het nieuwe album Moonflowers is daar geen uitzondering op. De nieuwe composities ademen gevoel en bieden comfort maar herbergt daarnaast ook een gevoel van wanhoop dat gewoon voelbaar is. Het is niet het album waar gitarist Juha Raivio zelf helemaal blij van wordt. In principe wel van het album, maar niet van het gevoel en de emotie die eraan ten grondslag ligt. Het lijkt of het overlijden van zangeres en levenspartner Aleah Stanbridge en de complete pandemie heel veel vraagt van Juha. Het vertaalt zich in de sfeer van het album en Juha geeft aan dat het niet uitmaakt welk gevoel het album en de muziek daarop je bij je naar boven brengt, als het maar gebeurt.
Moonflowers Bloom In Misery opent het album op een intense manier. Het is immens emotioneel door de wanhoop die uit de grunts naar voren komt en de lichtelijke verdrietige/melancholische kant door de clean vocals van Mikko Kotamäki die zijn ongekende kwaliteiten uiterst precies neerzet.
Het daaropvolgende Enemy is een compositie die dan weer vrij vlak van aard is waar de variatie niet echt aan de oppervlak komt en de sfeer slechts kleine cirkels maakt in de donkere poel waarin de band speelt. Dat biedt even rust, want Woven Into Sorrow heeft een zwaarder en meer intens karakter. Donker en onheilspellend krijgt het intro vorm en het diepe zware stemgeluid van Mikko past uitstekend in het complete plaatje dat geschetst wordt. En terwijl de muziek zich langzaam en zwaar door de metalmodder heen ploegt, ontluikt zijn stem zich als een lentebol die zich naar het licht toe beweegt. Muzikaal wordt er extra aan kracht ingezet maar dat deert hem niet. Onverschrokken blijft hij zijn teksten declameren en wanneer de gitaarwind gaat liggen is er pure emotie dat overblijft. Uiteindelijk is het een samensmelting van muziek en zang aangevuld met wat klassieke elementen die het gevoel van de luisteraar weet te triggeren. De compositie krijgt ineens een andere wending. Het zwaargewicht blijft sterk aanwezig in een trage riff en de inmiddels volgroeide grunt beheerst de aarde en lucht. En dan naar het einde toe grijpt Swallow The Sun weer terug op de frisse basis die als een granieten basis overeind is gebleven.
Keep Your Hearts Safe From Me is binnen de doomsetting van de band een vrij snelle compositie waarin drummer Juuso Raatikainen even los mag gaan. Al gauw echter neemt het fragiele gitaarspel van Juha Raivio en Juho Räihä het over. En dan vanuit het niets steekt de doomstorm weer op en laait het zwarte vuur weer op, verwarmend doch ook verwarrend.
Terug naar het wat minder zwaar aangezette All Hallow’s Grieve waar vooral het stemgeluid van Cammie Gilbert (Oceans Of Slumber) de lichtpuntjes zijn in de inktzwarte muzikale hemel. Een ster die hoop biedt, die een uitweg mag zijn in de duisternis.
Met The Void zet Swallow The Sun een stuk vakwerk neer dat alle elementen uit de melancholische doommetal in zich heeft. In ruim vijf minuten word je heen en weer geslingerd in de emotionele onderdompeling die je tot op het merg raakt. Altijd perfect beheerst en enigszins ingetogen weet Swallow The Sun een atmosfeer te scheppen die je, helemaal alleen, boven op een berg zou moeten ervaren.
De toon is blijkbaar gezet, want met The Fight Of Your Life is er geen ontkomen meer aan de emotionele treffers van de Finnen. Indrukwekkend en trefzeker houdt Swallow The Sun je in de, toch fluweelzachte, melancholische greep en worden de zintuigen professioneel gestreeld door een geluid dat Anathema en Amorphis zeker ook weten neer te zetten. En hoewel het album al als zeer geslaagd bestempeld kan worden sluit This House Has No Home alles nog even stevig in de ankers, maar daarbij ook flink op zijn kop, want juist de afsluiter kan gezien worden als dé compositie die het meest de contrasten in de muziek opzoekt. Swallow The Sun heeft daarbij de hulp gekregen van Antti Hyyrynen (Stam1na). Binnen de melancholische doomsetting komen deathmetalinvloeden als vanzelf bovendrijven.
Moonflowers is een prachtig album met doommetal waarin de melancholie de hoofdrol speelt. Zwaar, ingetogen en vertrouwd aanvoelend weet Swallow The Sun wederom een dijk van een album neer te zetten die naar het einde toe alleen maar sterker wordt. Moonflowers doet iets met je. Het laat je gevoel in het lichaam borrelen tot het erom smeekt om los gelaten te worden.