Maar….waar bands als Stone Sour, Down en Operation:Mindcrime een trilogie uitsmeren over een aantal jaar en talloze andere bands even tussendoor een EP’tje op de markt gooien (omdat het publiek niet langer zou zitten wachten op een compleet album) lanceert Swallow The Sun meteen een triple-album. Bij elkaar opgeteld praten we dan over 21 nummers die tezamen 2,5 uur duren. Dat is een flinke zit. Bij het beluisteren van deze drie albums kreeg ik steeds meer zin om me de wintermaanden op te sluiten met deze drie albums in een lekkere Finse sauna. Hoewel ze alle drie niet hetzelfde zijn, zijn ze onlosmakelijk toch met elkaar verbonden en laten ze de variëteit van Swallow The Sun heel duidelijk naar voren komen.
Het eerste album ligt sterk in het verlengde van Emerald Forest And The Blackbird. De nummers liggen goed in het gehoor en je mag rustig praten van een strak album, waarin de band speelt met de uitersten. Van sereen mooi naar diep, donker en zwaar. De eerste akkoorden die in With You Came The Whole Of The World’s Tears worden gespeeld zijn oorstrelend. De ‘spoken words’ bouwen een bepaalde spanning op die op het eerste gehoor bijna religieus zijn. In tweede instantie wordt duidelijk dat Sint Pieter gevraagd wordt om de ‘hoofdpersoon’ terug naar de hel te sturen waar kraaien in de brandende lucht rondcirkelen. Zeker in dit nummer wisselen doom en melodie / zwaar en licht elkaar af in een muzikale sinusoïde. Iets dat kenmerkend voor het hele eerste album is. In Heartstring Shattering komt dit nog sterker naar voren door de combinatie van de zanger en de zangeres (Aleah) waardoor de term Beauty and the beast een donkere maar concrete lading krijgt. Swallow The Sun schuwt enig experiment op dit eerste album niet door cello en viool in te zetten in From Happiness To Dust en orchestrale klanken als katalysator en smeedijzer te gebruiken in het, door een sterke riff beheerste, duale nummer Lost & Catatonic. Een nummer met twee gezichten. De Dr. Jekyll and Mr. Hide. Die donkere kant fascineert enorm in 10 Silver Bullets, terwijl het sferische meer tot uiting komt in The Memory Of Light.
We mogen concluderen dat het eerste album muzikaal zwaar is, maar gevoelsmatig niet dezelfde uitwerking heeft. Juist die wisselwerking tussen licht en zwaar, tussen licht en duisternis laten horen dat Swallow The Sun precies weet waar de gevoelige metalplek ligt en leunt de band met Songs From The North deel I tegen het geluid van Katatonia en Anathema.
Op het tweede album laat de band een meer ingetogen geluid horen. De nummers zijn meer tot in de basis neergezet in een soort akoestische setting. Op dit album bewijst de band dat zij de doommetal ook in een soort unplugged sessie stevig overeind weten te houden. Een album dat mij door de titels van de nummers het idee krijgt dat de natuur met alle seizoenen van invloed is geweest op deze composities. Een soort vier jaargetijden van Vivaldi voor metalliefhebbers. Het pianostuk in mineur representeerd The Womb Of Winter terwijl deze zich voortzet in The Heart Of A Cold White Land. Zang en gitaar dragen het nummer waarin het begrip Songs From The North sterk naar voren komt. De zang van Mikko Kotamäki is bijzonder. De sfeer zwelt langzaam en beheerst aan terwijl drum en viool hun bijdrage leveren. Naarmate het album vordert is er geen twijfel mogelijk dat Swallow The Sun geïnspireerd zijn door hun geografische ligging. In het nummer Songs From The North worden er stukken gezongen in de eigen taal en het instrumentale 66⁰50’ N 28⁰40’E is gesitueerd in de weelderige natuur in het noorden van Finland nabij/op de poolcirkel. Verder blijft de doomkant op het tweede album wat achterwege. Er is voldoende ruimte voor schoonheid, voor genieten en voor innerlijke rust in bijvoorbeeld Away en Pray For The Winds To Come.
Het tweede album kenmerkt zich door sereniteit, maar bovenal door hele sterke composities die ook in een akoestische, eenvoudige setting hun kracht behouden.
Op het derde album komt de doommetal dan als een mokerslag recht tussen de ogen naar binnen. Een titel als The Gathering Of Black Moths klinkt niet alleen onheilspellend. Het is dé start naar de ondergang, naar de krochten der hel, naar de plek waar zelfs water stroperig van de rots valt, waar raven licht afsteken tegen de alomvattende duisternis van de achtergrond. Een nummer als Abandoned By The Light mag dit alles misschien verklaren. Het tempo in de nummers is laag, de toonsoort eveneens en de zang blijft hangen in de een grunt die in The Clouds Prepare For Battle enigszins ondersteund wordt door Gregoriaans gezang, maar over het algemeen madeliefjes doet verwelken en voedsel spontaan tot ontbinding aanzet.
Het derde album van Songs From The North I, II en III kun je het beste zien in de lijn van bands als Thergothon en Unholy en is bij uitstek geschikt als, zo omschrijft de band het zelf, als funeraldoom.
Songs From The North I, II en III hebben me op vele fronten gegrepen. Swallow The Sun heeft op geraffineerde wijze de nummers weten te categoriseren op de drie albums waardoor ieder afzonderlijk album zijn eigen kwaliteiten en herkenningspunten heeft. Maar vooral afzonderlijk ook een bijzondere schoonheid en kracht in zich heeft. Als niet doomkenner moet ik zeggen dat mijn voorkeur enigszins uitgaat naar de albums I en II, maar ik heb me laten verrassen door album nummer III en weet dat Swallow The Sun de speciale vaardigheden en uitdagingen mooi naar voren heeft weten te brengen in een evenwichtige trilogie.
