Ballroom Blitz van The Sweet op de radio, was één van mijn allereerste bewuste herinneringen van echte liefde voor muziek; dit is één van die liedjes waarmee het voor mij allemaal begonnen is. Vanaf de vroege jaren zeventig heeft The Sweet zijn muziek de wereld in geslingerd, maar eigenlijk was Identity Crisis uit 1982 wel het laatste echte studioalbum.
Sindsdien zijn er nog karrevrachten met verzamelaars, livealbums en bijeengeraapte demo’s, covers en incidenteel nieuw/bewerkt materiaal door verschillende bands onder de Sweet-vlag (met één of meerdere originele bandleden) uitgebracht. In 2021 kwam Andy Scott met Isolation Boulevard op de proppen, waar zijn nieuwste Sweet bezetting oude hits op had genomen. Leuk, maar niet erg origineel, om het zacht uit te drukken. Maar nu, anno 2024, is er dan een nieuw studio album met echt nieuwe nummers!
Na kauwgomballen-teenybobber, glam-rock en serieuze voorbodes van hardrock en metal, was het laatste echte studiomateriaal meer poppy mainstream rock; benieuwd waar ze nu mee op de proppen komen. Opener Circus doet me op een vreemde manier aan Turbo van Judas Priest denken, die sound bij aanvang, de uptempo riff, en hoewel ik bij de release van dit Priest album destijds even moest slikken, kan ik nu zowel dat Turbo album, alsook deze track van Sweet best hebben; een hele aardige binnenkomer! Daarna gaat het erg de gepolijste AOR kant op, met heel aardige arrangementen en enkele echt leuke solo’s, maar nergens heel erg opzienbarend.
Gelukkig wordt er wel nog even echt gerockt; bij Destination Hannover wederom die associatie met Judas Priest, maar ditmaal de traditionele Priest riffs; natuurlijk is Sweet geen NWOBHM, maar deze gitaarriff-basis is toch wel erg lekker! (The Sweet is vroeger wel een inspiratiebron voor veel NWOBHM bands geweest, waaronder Judas Priest; grappig dat je de cirkel rond kan maken) Ook het kenmerkende falset Aaaa koortje komt weer eens voorbij zeilen; een toppertje. Fire In My Heart lijkt bij aanvang ook een iets pittiger nummer te zijn, maar direct bij het horen van de toetsenpartijen wordt duidelijk dat dit toch weer heel afgemeten mainstream is (op plaat in ieder geval; live zou dit wel eens heel anders kunnen klinken). Verder valt ook de afsluitende titeltrack Full Circle best op, door een paar heel geslaagde gitaarbijdragen en verrassende timing van overgangen en breaks; een creatief arrangement. Na al dat uitmelken van oude successen is dit toch wel een zeer te waarderen echt nieuw werkstukje.
The Sweet is jeugdsentiment voor mij: in hun hoogtijdagen heb ik deze band niet live kunnen zien, maar ergens eind tachtigerjaren heb ik The Sweet met Andy Scott en Mick Tucker (zijn drumstok hangt nog bij me thuis aan de muur) ergens op een dorpsfeest in volgens mij Zevenhuizen mogen zien. Dat doet toch wat met je; mooie herinneringen. Live spelen doet Andy, de enige nog levende van de originele bezetting, nog steeds met zijn Sweet. Dit nieuwe album zal nog regelmatig (in het kielzog van een klassieker) de revue passeren bij mij thuis, en mocht Andy nog een keer deze kant op komen, dan zal ik echt mijn best doen, hier nog een keer bij te mogen zijn.