Na de zeer succesvolle zeventigerjaren, valt de originele bezetting langzaam uiteen en wordt er niet veel (nieuw) materiaal van de band meer uitgebracht. De band bestaat echter nog steeds, en heeft met Andy als enig overgebleven bandlid recentelijk nog een nieuw studio album (Full Circle) uitgebracht. Na het ook al op zeer kleine schaal uitgebrachte Identity Crisis uit 1982 zijn er naast verschillende live albums nog een paar studio albums met covers, en bewerkingen en demo’s van eigen klassiekers uitgekomen. Deze New York Connection, een album met covers in Sweet-jasje, was in 2012 door de band zelf op CD uitgebracht en kan nu dus eindelijk ook op vinyl gescoord worden.
Enige tegenstellingen in het brein, wanneer ik weer eens die Sweet versie van New York Groove hoor (het was al weer een tijdje geleden): als Sweet-fan, maar ook groot bewonderaar van Ace Frehley, is deze bewerking toch ook een punt van enige twijfels. Ook de mash-up aan het einde, met Empire State Of Mind (Jay Z en Alicia Keys) is knap gedaan, maar enigszins discutabel? Maar goed, het blijft toch eigenlijk een lekker nummer. Vaak toch ook wel bijzondere keuzes trouwens; en sommige nog lekkerder dan het origineel. Een kwestie van smaak natuurlijk, maar Andy & co bezorgen de nummers wel een heel passende Sweet-make-over. Zo is Cold On The Ceiling van Black Keys absoluut niet verkeerd en galoppeerd You Spin Me Round (de disco hit van Dead Or Alive) in rockin’ Sweet saus helemaal de pan uit. Uit een ander punkrock vaatje, en toch ook weer een verklaarbare keuze; Blitzkrieg Bop, eveneens door de Sweet-blender gehaald, en heel erg lekker. Grappig, hoe ze twee verfrommelde gitaarrondjes Ballroom Blitz er tussenin geprutst hebben.
Voor sommige luisteraars zal het heiligschennis zijn, maar bijvoorbeeld Sweet Jane kan ik in deze versie ook erg waarderen. Eentje waar ik zelf dan weer iets meer moeite mee heb, is Shapes Of Things, oorspronkelijk van Yardbirds, maar door mij ook hogelijk gewaardeerd in de versie van mijn held Gary Moore. Heel soms kan ook ik een cover beter dan het origineel vinden en in dit geval is dat zo. Hier is dan ook de Sweet versie de mindere in vergelijking met de Moore uitvoering (naar mijn bescheiden mening). Maar ach, eigenlijk zijn dit gewoon toch allemaal heel lekkere covers, die een vakkundige en zeer beluisterbare “Sweet behandeling” hebben gekregen (en één eigen nummer; de titeltrack). Deze stond nog niet in de kast, maar binnenkort is dan mijn Sweet platenverzameling toch bijna compleet. Eindelijk, na vele jaren, kan ik ook deze prachtige plaat toch van vinyl gaan draaien.