Sweet Oblivion – Relentless

In 2019 kwam het idee bij Frontiers Records om het gevoel van Queensrÿche nieuw leven in te blazen en Simone Mularoni werd op de opdracht gezet. Het resultaat was een verbluffend album met louter muzikale juweeltjes en het album belandde prompt in mijn jaarlijst van dat jaar.
Waarschijnlijk werd het project overal goed ontvangen want Relentless is het tweede album van Sweet Oblivion. Van de oorspronkelijke (muzikale) bezetting is weinig tot niets meer over. De gemene deler bij Sweet Oblivion is zanger Geoff Tate en ook op Relentless is alles rond zijn stemgeluid gebouwd. De Italiaanse muzikant Aldo Lonobile (Secret Sphere, Timo Tolkki’s Avalon, Archon Angel). kreeg dit keer de opdracht om tien nieuwe composities rond Geoff Tate te schrijven. Dit keer was Geoff Tate zelf ook meer betrokken bij het schrijfproces en heeft Aldo verzocht om een bijzondere compositie voor hem te schrijven. Een compositie dat hij in het Italiaans kon zingen. Met zijn eigen wijngaard lijkt dat niet eens zo’n bijzondere zet. Aria is het resultaat geworden. Een compositie met een dik riffgeluid. Speciaal voor de gelegenheid spelen ook Walter Cianciusi en Dario Parente van de Operation Mindcrimeband een deuntje mee. Toch is het wel wennen om een progressieve metalcompositie te horen met Italiaanse teksten. Maar met de muzikale ondersteuning en de knipoog naar Eyes Of A Stranger van Queensrÿche is het wel goed gelukt.
De vibe/geest van Queensrÿche is voor de rest dik aanwezig op Relentless. Ook in Once Again One Sin, waarbij je in het intro al flink nieuwsgierig wordt gemaakt naar het vervolg, en Another Change ligt de Queensrÿchesaus er metersdik bovenop. Daarbij roept Wake Up Call, waarin zang en het gitaarspel van Aldo mooi samenspelen, herinneringen op van I Don’t Believe In Love. Bij Once Again One Sin, dat sterk en evenwichtig is opgebouwd, mag Geoff Tate zich laten horen zoals dat gewenst is. In alle glorie weet hij te imponeren met zijn zang. Another Change weet de herinnering aan de beginjaren van Queensrÿche ook levend te houden, maar de fraaie riffs en het strakke drumwerk van Michele Sanna geven het toch een eigentijds gezicht. Een compositie die je uitnodigt om te dansen.
Wat opvalt aan de tien composities op het album is het feit dat ze allemaal netjes en voorzichtig zijn opgebouwd rond de structuur van couplet en refrein met daar ergens tussenin een lekkere functionele gitaarsolo. Het is de passie en het gevoel voor emotie in de stem van Geoff dat het allemaal aanspreekt. Strong Pressure is zo’n compositie maar ook in Let It Be is de opbouw evenwichtig en krachtig. De start met piano en de gitaarriff bouwt de spanning langzaam op en daarna volgt er een emotioneel vervolg op het intro.
De zuidelijke Europese invloeden lijken hun weg gevonden te hebben in Remember waarbij het geluid van de Spaanse gitaar de zon doet doorbreken in de huiskamer. Binnen de vertrouwde opbouw is er even een mooie ruimte voor gitaar, bas en drum en de compositie eindigt met een outro waarbij alle registers even verder open worden getrokken.
Gezien de maatregel van de avondklok is Anybody Out There een compositie die in 2021 een dubbele lading in zich heeft. Maar los daarvan kan het de tand des tijds zeker doorstaan mede door het goede drumwerk van Michele. Dit aantrekkelijke drumwerk is minder aanwezig in het prachtige I’ll Be The One waarin het gevoel een streling krijgt die lang blijft natrillen totdat Fly Angel Fly wordt ingezet. Een compositie dat in stijl het album afsluit en een refrein kent dat erom vraagt om luidkeels mee gezongen te worden.
Het complete team van Sweet Oblivion mag dan vervangen zijn. Overeenkomsten zijn er zeker tussen de twee eerste albums en de belangrijke factor hierin is het stemgeluid van Geoff Tate. Een zanger van ongekende allure.