Sylar – To Whom It May Concern

Op een wat druilerige dag in 2012 besluiten twee jongens uit Queens, New York om in een kleine club in de buurt naar een optreden te gaan. De affiche vermeldt dat het gaat om twee bands met nogal bijzondere namen. De eerste is Eskimo Callboy en de ander We Butter The Bread With Butter. Beide bands komen uit Duitsland en hebben binnen het metalcore-genre allebei een dijk van een cd uitgebracht. Nietsvermoedend wachten ze op wat gaat komen. Bij de eerste tonen worden ze overweldigd door de brute intensiteit die vanaf het podium de zaal in wordt geslingerd. Dit verandert die avond niet meer en een alles overweldigend gevoel maakt zich meester van hen.
Na het optreden komen ze in contact met drie leeftijdsgenoten en ze bezluiten dat dit is wat ze ook zelf willen. Een week later treffen ze elkaar in de kelder van een ouderlijk huis. Allen hebben ze een cd mee genomen. Rage against the machine, The Prodigy, Faithless, Linkin Park en The Beastie Boys. De veelzijdigheid hiervan wordt kenmerkend voor het geluid van hun nieuwe band die ze Sylar dopen. Gekscherend besluiten ze om een alle cd’s tegelijk af te spelen en daar komen behalve hilarische, ook bijzondere momentenuit voort. Het doel van Sylar is om energieke, brute metalcore te gaan maken waarin zware grunts en clean vocals in schril contrast staan met de loodzware grooves en melodieuze vibes om dat daarna uit te voeren in een liveshow waarbij Slipknot als voorbeeld kan dienen. Dit vertaalt zich in de EP Deadbeat en het label Razor& Tie haalt de band binnen. Tijdens het schrijven van de nieuwe ummers voor de cd To Whom It May Concern blijven de vijf heren bij hun oorspronkelijke doel. De langgerekte keyboardklanken van Faithless worden de basis voor het uiterst powervolle Prescription Meditation, waarin de technometal centraal komt te staan, maar waarbij ook de teksten goed naar voren worden geschoven. Ook in Yours Truly komt Faithless naar voren. In Live-Breathe besluiten ze unaniem dat de clean vocals ondergeschikt mogen worden aan de muzikale omlijsting, en zet bassist Travis Hufton zijn versterker op vol volume. Het zware geluid lijkt te resoneren en zevindenhet allemaal prachtig. “Dit is muziek dat ik hoor, maar zeker ook voel,” zegt gitarist Dustin Jennings terwijl hij bewust zijn snaren met de hoge noten beroert. Drummer Thomas Veroutis, die zijn bijbaan bij het Griekse restaurant hheft beeindigd, geeft aan dat er wel een soort tegenhanger moet komen. “Geen climax zonder rustpunt,” redeneert hij. Nadat zanger Jayden Panesso zijn partij voor Mirrors heeft ingebruld en Rase Against The Machine als een rode draad zijn stempel drukt, schrijven ze in korte tijd Interlude I en II. Deze tussenstukken weten ze zo op te nemen dat ze een soort versmelting worden van de nummers er omheen. Miguel Cardona zorgt naast het gitaarwerk voor de zuivere zangstukken en staat erop dat ze een Linkin Parknummer toevoegen. Never Let It Go is het uiteindelijke resultaat. Hoewel ze elkaar bij toeval tegen zijn gekomen, voelen ze elkaar perfect aan in het maken van muziek. Het gezamenlijke doel is duidelijk en bepaalt de richting. De rest is het invullen van de lege plekken, zo redeneert Jayden en neemt nog een slok van zijn gemberthee.
Zo zou het verhaal kunnen zijn wanneer je de debuutcd van deze jonge band beluistert. Binnen de metalcore is Sylar een nieuwe band met vijf jonge honden die het hart van menig bakvis sneller zal doen kloppen. Ik ben geen bakvis, maar ben geraakt door de twaalf nummers op de cd. Het heeft een geweldige intensiteit en deze vijf heren weten invloeden op een subtiele manier in hun techno-metalcorenummers te verwerken. Luister naar de single Prescription Meditation en je zal begrijpen waar ik het over heb.