Sylosis – Dormant Heart

Sylosis is enige weken geleden bevestigd voor Fortarock en daar hebben de organisatoren goed aan gedaan. Deze vier heren hebben misschien niet het wiel opnieuw uitgevonden, maar weten wel degelijke nummers te schrijven waarvan het geluid geregeld met Lamb Of God vergeleken mag en kan worden. Niet voor niets toerden ze in de afgelopen jaren al met deze Amerikaanse metalheads. De nummers op Dorman Heart zijn echter niet alleen in dit genre te gieten. Sylosis is meer dan een kopie van.
Je wordt zelfs even op een verkeerde been gezet wanneer je de eerste twee nummers beluistert. In Where The Wolves Come To Die hanteren de heren van Sylosis de muzikale bijl om je in een lekkere zware groove flink te raken. De diepe grunt van Josh Middleton doet er nog een schepje bovenop wanneer hij het gehele muziekarsenaal aan gruzelementen blaast. Ali Richardson, die sinds kort Rob Callard vervangt, doet binnen het nummer een flinke duit in het zakje door juist de zwaarder klinkende onderdelen van zijn drumkit te gebruiken. Victims And Pawns is een flinke fractie sneller, kent melodieuze gitaarstukken en een galopperende riff die voor de versnelling zorgt. Naar het einde toe gaat de snelheid er een beetje uit, maar neemt de kracht van het nummer onevenredig toe. Toch raken ze daardoor tegen het eind net niet de gevoelige snaar bij mij. Hetzelfde doet zich voor in Leech. Een bijzonder nummer dat meerdere kanten kent. Het is een beetje Lamb Of God met een Slayersaus. De riff/groove werkt na drie minuten bijna hypnotiserend. Een nummer als een glooiend landschap. Bergje-op is het langzaam en brult Josh zichzelf en de band een weg naar boven; bergje-af  gaat het in een rap tempo omlaag. Het slot van het nummer wordt gevuld met gitaargeluiden van Josh en Alex Bailey. Het nummer sterft echter wederom  een beetje een langzame dood voor mij en ik had ze nog zo graag even willen horen knallen aan het einde. In de overige nummers op het album vinden we nog genoeg afwisseling en nummers met kop en duidelijke staart. Zo ligt in Dormant Heart een onderliggende beat die in rap tempo zijn weg vervolgt, terwijl de zang en de gitaar vertragen. Het creëert een spannend samenspel van maten. Spanning die in Overthrown ook degelijk aanwezig is. De gitaar lijkt binnen het nummer zijn eigen verhaal te vertellen en biedt het nodige tegenwicht hierdoor. Opvallende composities zijn daarbij nog Indoctrinated dat je het best kan omschrijven als up-tempo, up-zwepend en up-permachtig en het prachtige Quiesent dat de gevoelige afsluiter is van een album vol kracht, energie en pure metal.
Dat wordt nu al uitkijken naar het optreden op Fortarock van deze getalenteerde band.