Het resultaat heet In Paradisum en is een gevarieerde cd geworden waar de heren trots op mogen zijn. Het is voornamelijk powermetal wat de klok slaat met wat verkenningen hier en daar. Over het algemeen zijn het nummers die na enkele keren draaien goed in je kop blijven zitten. Nummers als Fields Of Avalon en Come By The Hills zijn goed uitgebalanceerd en opgebouwd met herkenbare riffs en een catchy refrein. Timo drukt met het krachtige gitaarspel een dikke stempel op de nummers. Ook in de meer snelle nummers als Santiago. Waar ik wel ontzettend aan moest wennen, was de zang van Andre Matos. Vond ik het de eerste keren luisteren nogal een irritante zangstem. Na verloop van tijd, blijkt hoezeer zijn stem bij de muziek van Symfonia hoort. Zeker in de ballads Alayna en Don’t Let Me Go laat hij horen over bijzondere kwaliteiten te beschikken. Bij Forevermore is er een klein inspiratiebronnetje te horen. De riff in het intro lijkt verdacht veel op het nummer Byob van System Of A Down. Verdere vergelijkingen zijn echter niet te trekken. Titelnummer In Paradisum is absoluut mijn favoriet. Dit nummer is compleet. Het is door een volle koorzang episch, daarnaast zeer ingetogen met alleen zang en gitaar om vervolgens weer los te barsten in een uptempo nummer en daarna door tempowisselingen mijn gehoor zeker op het verkeerde been weet te zetten. Een streling voor mijn muzikale voelsprieten. Met Symfonia lukt het Miko Tolkki om de deur van het metalparadijs op een kier te zetten.
