Synaesthesia – Synaesthesia

Soms pak je een cd op om te horen wat er gebrouwen is. Met Synaesthesia had ik eigenlijk hetzelfde. De bio omschrijft de muziek als een combinatie van moderne progressieve rock met een prominente rol voor een synthesizergeluid en alternatieve rock. Een mond vol en veelbelovend. Na het luisteren moet ik toegeven dat de omschrijving goed past bij het geluid op Synaesthesia. Wanneer je dan bedenkt dat dit alles voornamelijk uit de pen komt rollen van de pas 20-jarige multi-instrumentalist Adam Warne uit Londen raak ik echt geïnteresseerd.
Dat jonge mensen bovengemiddelde muziek kunnen maken wisten we wel, maar het zijn er niet veel. Mike Oldfield deed het met Tubular Bells, Above Symmetry (voorheen Aspera) deed het met Ripples, Silverchair deed het met Frogstomp en Matt Smith met Theocracy. Adam mag van mij in het rijtje. Voor de verandering begint Synaesthesia een keer met een nummer van drieëntwintig minuten (!). En…die zijn zo voorbij. Hoewel Time, Tension & Intervention rustig begint klinkt het al vrij snel stevig en komen onregelmatigheden de muziek binnensluipen. Naarmate het nummer vordert weet Synaethesia de spanning op te bouwen en vast te houden. Ruime stukken instrumentale muziek wisselen de zang af waarbij de gitaar en synthesizer elkaar regelmatig proberen af te troeven in een fraai een-tweetje. Telkens wordt er echter terug gegrepen naar de basis van het nummer. De zang is en blijft wat ingetogen en dat is jammer, want dat komen we in alle nummers eigenlijk wel tegen. Na het nummer ben ik tevreden, maar zeker nog heel benieuwd naar wat komen gaat. Sacrifice heeft me meteen te pakken met een intro dat echter sterk doet denken aan Celebrity Touch van Riverside. Zowel in dit nummer als in Noumenon speelt de band veilige progrock. In de verte zijn er overeenkomsten met het (ondergewaardeerde) Nederlandse Knight Area. De synthesizer krijgt weer ruim baan in Epiphany. Onregelmatige ritmes, stevige wisselingen in intensiteit en stijl houden de neuronen tot op de toppen toe geprikkeld. Tekstueel lijken er synoniemen te bestaan met het openingsnummer Time, Tension & Intervention. Met Good Riddance wederom een nummer dat stevig klinkt, voldoende spanning kent en makkelijk weg luistert. Het instrumentale Technology Killed The Kids is het onregelmatige opstapje naar Life’s What You Make Of It. Het is het meest rustige nummer van de cd, maar zeker geen onderdeurtje.
Ondertussen heeft Adam Warne een complete line-up bij elkaar gezocht die in 2014 ook live de nummers ten gehore zal brengen. Afgelopen jaar waren ze al te zien en te horen in de Boerderij in Zoetermeer, maar dat is zeker voor herhaling vatbaar. Wonderschone muziek die blijft boeien en voor alle progliefhebbers een aanwinst is. Kijk naar ze uit en schat daarvoor gewoon deze schijf aan.