De muziek op hun nieuwe schijfje komt eveneens met de energie van een wervelwind naar voren. Op de twaalf nummers is het vooral opvallend dat de vijf heren allen een belangrijke stempel drukken op het geluid. Het gitaarduo Symheris en Eddy Chaumulot zetten een aantal goede riffs in en blijven de nummers snelheid geven. Clément Rouxel die sinds 2008 de drumkruk bezet houdt, weet snelheid en ritme continu vast te houden in diverse ritmes die door Olivier dÁries op bass ondersteund worden. Prettig muzikaal detail is het specifieke accent dat de bekkens/cymbals regelmatig krijgen. Uiteindelijk weet zanger Raf Pener het geheel aan elkaar te brullen en te zingen. Raf weet in de composities het evenwicht tussen clean vocals en grunts schijnbaar moeiteloos neer te zetten. De muziek zelf is te omschrijven als pure metal waarin invloeden van Slipknot (onder andere in The Raven’s Cry), Lamb Of God (onder andere in Spasms Of Upheaval) en een beetje Linkin Park (in Inhaled) te herkennen zijn. De gemene deler in de twaalf nummers zijn echter de pompende ritmes, krachtige zang en muziekspel en opbouw van de nummers. Uitschieters zijn The Raven’s Cry, titelnummer Spasms Of Upheaval en Caze. Het laatstgenoemde en tevens slotnummer is wat dat betreft het meest veelzijdige nummer waarin tempo, intensiteit en emotie zeer gevarieerd aanwezig zijn.
Voor mensen die van heel veel variatie op een cd houden, is Spasms Of Upheaval niet veelzijdig genoeg. Van mensen die gewoon van pure metal houden en er van uitgaan dat meer van hetzelfde lekker is, is deze tweede cd van Think of A New Kind een aanrader.