T.O.M.B. Fury Nocturnus

Black metal zonder gitaren, soundscapes met black metalinvloeden of de geluidsband van de betere horrorfilm. Allemaal kunnen deze omschrijvingen gebruikt worden voor Fury Nocturnus, het nieuwe album van T.O.M.B., uitgebracht op Peaceville.
 
Het Amerikaanse trio timmert al 18 jaar aan de weg met zijn blackened noise en kreeg voor dit album de hulp van drummer Hellhammer van Mayhem, gitarist John Litchko van Goreaphobia/Necrotion en industrial noise-artiest Grant Richardson van Gnawed. Op de dertien songs van Fury Nocturnus verkennen ze de grenzen van ambient, doom, industrial, noise en traditionele black metal. Het artwork is van Erik Danielsson van Watain.
 
Wie al enigszins terugschrikt bij de inleiding kunnen we geruststellen: het resultaat is minder abstract of bevreemdend dan bij bv. Sunno))). Het album is geen lang uitgesponnen trip: elk nummer is duidelijk afgelijnd, heeft een eigen sfeer en ritme en krijgt daardoor een eigen ‘gezicht’. Elke song is zo als het ware een andere kamer in het spookhuis, waarbij de ritmes worden aangegeven door met beenderen en schedels van mensen en dieren te slaan op grafzerken en doodskisten. Dat wordt dan aangevuld met op begraafplaatsen opgenomen achtergrondgeluiden en karrenvrachten noise. Verwacht dus geen klassieke songstructuren. Behalve de necro-percussie zijn de andere instrumenten en de zang vaak nauwelijks te herkennen. Vooral de gitaren zijn soms zodanig vervormd dat je enkel nog een fuzz hoort die net zo goed uit een synthesizer of een stofzuiger had kunnen komen.
 
Blijft de vraag of dit album een necrofiel rariteitenkabinet is of dat de muziek aanslaat. Duidelijk het tweede. Zonder bij goedkope Hollywood-effecten uit te komen slaagt het trio erin om in elk nummer een heel onbehaaglijke sfeer op te roepen. Daarbij wordt de spanning door T.O.MB. met elk nummer een stukje verder opgevoerd, ook zonder dat de luisteraar weet of beseft dat er beenderen en grafzerken aan te pas komen. Het hoogtepunt van dit gitzwart ritueel wordt gevormd door Portal 502 en houdt aan op Hoards Rise Now tot Oblivian Dawn. Deze drie nummers kruipen echt onder je huid van bij de eerste luisterbeurt en zetten je haren overeind. Andere, eerder ‘muzikale’ uitschieters zijn Glorious Triumphant, Belial en Awake.
 
Fury Nocturnus is geen album dat je even opzet als de buren koffie komen drinken, maar wie al eens met plezier afdaalt in de diepste krochten van de black metal en de noise en tegelijk open staat voor experimenten, zal hier zeker zijn gading vinden.