Bijna was het debuutalbum van Tailgunner aan mijn aandacht ontsnapt. De eerste indruk was dat deze Britse band het zoveelste metalbandje in de rij was die makkelijk probeert te scoren met doorsnee lyrics over oorlog en stoere gevechten. Die passe-partout-lyrics blijven een issue bij de tweede, derde en alle volgende indrukken, maar deze Tailgunner schiet ook een paar keer recht in de roos.
Officieel werd Tailgunner opgestart in 2018, hoewel de band pas echt in 2022 actief werd. De meeste bandleden zaten in Midnight Prophecy of hadden daar toch iets mee te maken. Midnight Prophecy is inmiddels opgedoekt, maar Tailgunner heeft z’n zaakjes voor elkaar. Ze rijgen in hun tweejarige bestaan de mooie supports aan elkaar (KK’s Priest), staan in de UK op leuke festivals en ze stonden reeds op het toonaangevende Duitse festival Keep It True, waar ze een korte Duitse tournee aan vastknoopten. Ze mochten een platendeal tekenen bij Fireflash Records. Dat is een nieuw sublabel van Atomic Fire Records (Opeth, Amorphis, Epica,…). Voor de mix van het album konden ze rekenen op Olof Wikstrand van Enforcer en voor de boekingen zitten ze nu ook bij hetzelfde agency als dat van Enforcer. Als al die mensen in deze band geloven en er zelfs geld willen in investeren, dan zullen ze toch wel iets goed doen?
Dat doen ze inderdaad ook. Tailgunner geeft nieuwe zuurstof aan een misschien ietwat belegen genre als heavy metal. Ze kruiden hun heavy metal met speedmetal en thrash, zoals Evil Invaders dat op hun eerste alkbums ook al deden. Het tempo van de tracks ligt gemiddeld hoog, de catchy solo’s en andere knappe riffs vliegen je rond de oren en ook in compositie en refreinen krijgen ze een ruime voldoende. Craig Cairns is bovendien een uitstekende zanger. Hij heeft niet het ruime vocale bereik van een Bruce Dickinson of een Rob Halford, maar wel een aangename stem waarmee hij misschien niet de hoogste noten haalt, maar hij kan ze wel lang aanhouden zonder zich hoorbaar in bochten te moeten wringen. Al bij al is Tailgunner een mooie aanwinst in de vijver waarin ook Martyr, Thorium, Coffin Hunters, Warkings, Warbringer en Lord Volture zitten. Inspiratie vinden ze vooral bij Iron Maiden, Helloween en Judas Priest, maar waarschijnlijk ook bij Artillery, Saxon, Demon of Tytan.
Wat moet je onthouden van het album, behalve de Eddie-van-de-Aldi op het hoesje? Om te beginnen staat Guns For Hire vol met snedige heavy metal. Het album opent met Shadows Of War, met een beetje een atypisch ritme voor deze band, vals-traag. Subliem en tegelijk heel klassiek gitaarwerk. Een deel daarvan komt van Nederlander Patrick van der Völlering. Die is één van de twee gitaristen op het album (en het enige bandlid zonder Midnight Prophecy-connectie), maar heeft Tailgunner inmiddels verlaten. De band zoekt nog steeds een vaste vervanger. Tijdelijk worden ze uit de brand geholpen door Rhea Thompson van Rïot-Eye.
De tweede track op het album is Guns For Hire en die heeft wel een pittig drum-tempo, waardoor ook de riffs een pak sneller moeten. Heel aanstekelijk en meebrulbaar. Hetzelfde geldt in grote lijnen voor de volgende tracks: pittig tempo, catchy, uitmuntend gitaarwerk, degelijke zang, … De nummers zijn ondanks de vele gemene delers toch goed van elkaar te onderscheiden. Het klinkt allemaal heel klassiek, en toch is het lang geleden dat een band ons nog zo kon enthousiasmeren met zo’n klassieke aanpak.
De lyrics van Tailgunner vind ik het zwakste punt. Je kan ze eigenlijk op elke oorlogssituatie toepassen. Sommigen vinden die universaliteit een troef, omdat je niemand tegen het hoofd stoot door een ‘verkeerde’ kant te kiezen. Voor anderen is het een gebrek aan authenticiteit en een vorm van luiheid, want er zijn toch zat ‘echte’ verhalen te vinden. Persoonlijk ben ik daarin meer van de Maiden-, Sabaton- en 1914-school die plaats, datum en/of hoofdrolspelers beschrijft, maar ook voor deze aanpak valt natuurlijk best wat te zeggen.
Er zijn een paar tracks die een stukje boven de andere uitsteken. Futures Lost (voor zijn knappe solo’s) en New Horizons (voor de knappe intro) zijn daar bij, net als het aanstekelijke Blood For Blood (met aangename samenzang). Het lekkerste stukje van de taart is dan wel Rebirth. Een epische track van bijna negen minuten met een knappe intro die met veel geduld opgebouwd wordt en die grote verwachtingen losmaakt bij de luisteraar. Als de vocalen invallen, zakt de track even wat in, maar dat weet Tailgunner mooi te herstellen, en vanaf daar ontvouwt zich een hoorspel in drie bedrijven. Knap gedaan en het verveelt voor geen seconde.
Tailgunner heeft met Guns For Hire een knap album uit dat nieuw leven blaast in classic heavy metal. Of ze er ook de wereld mee zullen veroveren, hangt van het publiek af, maar deze Britten hebben daar alvast ongelofelijk veel zin in.