Light Trip is meer dan een verzameling songs van een Dire Straits-fan. Smeyers en zijn band komen uiteraard wel een paar keer in de buurt van die band. Er wordt aardig gitaar gespeeld op Light Trip en al zeker op Six Blade Knife. Smeyers zingt ook een beetje als Knopfler, zo tussen praten en zingen in. Zelfs zijn stemtimbre lijkt wat op dat van Knopfler.
Maar Tales is van meer markten thuis. Op een aantal tracks schurken ze aan tegen de smoothe blues van Blue Blot (There’s That Sound), de ruigere bluesrock van pakweg Stevie Ray Vaughn (In A Trance) en ook tegen de grootstadsfunk van de Fun Lovin’ Criminals (op We Found Our Love en The Rhythm Of Time). Nog meer referenties? Dan misschien SJ Hoffman voor de manier van zingen en componeren en The War On Drugs inzake sfeer.
Muzikaal lijkt de sfeerzetting vaak belangrijker dan de compositie en de lyrics. Toch blijven die twee mooi overeind als je de tracks helemaal uitkleedt. Dat bewijst Tales door van There’s That Sound ook een akoestische versie op het album te zetten. Het is niet altijd even duidelijk waar Smeyers naartoe wil met de lyrics, maar in het algemeen hoor je wel een tevreden, positieve man die weinig aanleiding heeft om voluit de blues te gaan zingen. Gewoon geluk kan dus net zo inspirerend zijn als een gebroken hart of oeverlos verdriet. Best leuk ook voor de luisteraars dat ze eens niet in andermans ellende moeten woelen om een sterke song te horen. Zo maakt Tales de albumtitel meteen helemaal waar: een leuke trip die niet te zwaar op de hand is. Meer een heldere hemel dan het donker van de nacht.
Deze Light Trip is je ideale reisgezel voor een lange rit in de wagen.