Het is zaterdag 25 maart en we bevinden ons in Maasmechelen op een dorpsplein bij een café, gelegen tussen een pizzarestaurant en een kerkje, waar op het moment ook daadwerkelijk een kerkdienst wordt gehouden. Voor het cafe staat een fikse overkapping van stevig plastic, met daaronder een leuk podiumpje. Het is intussen dag drie van de Tales of Perdition tour, die gehost wordt door de band Convictive. Deze mochten we al eerder aanschouwen in de bandbattles op FemME, waar ze een zeer verdiende derde plaats in de finale wisten te bemachtigen. Net buiten bereik van een plekje op het festival, maar dat scheelde dan ook maar bar weinig. De band is al een paar dagen op tour en hebben een aantal interessante andere bands mee uitgenodigd. Ze zijn donderdag begonnen in Krefeld, vrijdags in Wuppertal verder gegaan op dag twee en vandaag neergestreken in het Vlaamsche land.
Veel publiek is er niet, maar dat mag de pret niet drukken. Als eerste mogen de heren van Krähenfeld hun kunsten vertonen. Ze maken volgens eigen zeggen post black metal, wat eigenlijk wil zeggen dat ze in essentie black metal maken, maar op bepaalde gebieden ervan afwijken. De nummers zijn qua tempo vrij traag, waar het zelfs af en toe een beetje doom achtig aan doen. Het geheel is op z’n zachts gezegd melancholisch, maar zo komt de band als geheel ook over. De leadzanger heeft een lekkere grunt, maar is op het podium niet heel spannend om naar te kijken. Technisch zit het prima in elkaar en er wordt in de drie lange nummers goed te tijd genomen om een donkere sfeer neer te zetten. In het laatste nummer krijgt de band zelfs tijd om een echt stukje doom neer te zetten, waarbij de zanger ook even van het podium verdwijnt om de aandacht volledig naar de band te kunnen laten gaan. Zowel de drummer als de gitaristen zetten de bedoelde sfeer uitstekend neer. Het vergt nog wel wat oefening voor de band om zichzelf goed te presenteren op het podium, maar als ze dit net zo goed gaan doen als de muziek, dan gaan we er vast nog meer van zien.
Aegror is nummer twee vanavond, met aan het hoofd Narthaas the plaguebreeder. De death / black metal band die evenals de vorige uit Duitsland afkomstig is, heeft een zeer charismatische frontman. Hij is gemaskerd en het lijkt dankzij de schmink net alsof hij geen onderkaak heeft. Even voor het concert had hij ook al menig kerkganger staan verbazen met zijn uiterlijk, wat werkelijk hilarische momenten veroorzaakte. Het niveau van de muziek van deze avond gaat met het beginnen van deze band een paar standjes omhoog. We mogen genieten van een erg goeie grunt en een paar zeer bedreven gitaristen, maar ook de drummer mag zeker genoemd worden. De aankleding van zanger en microfoon zijn helemaal af, maar de rest van de bandleden houdt het bij een hoodie en vallen hierdoor een beetje in het niet bij Narthaas. Dat men al goed bezig is met de muziek blijkt bijvoorbeeld uit Dream of Utopia, waar ruimte is voor het opzwepen van het publiek. Home of Plague is absoluut het lekkerste nummer, maar ook het zeer snelle Dream, Light, Fear, Hope mag zeker genoemd worden. Het death metal sfeertje begint er al aardig in te komen zo.
Als derde mag organisator Convictive het podium op. Deze band heeft zich sinds hun optredens bij de FemME battles behoorlijk ontwikkeld en dat blijkt uit van alles. De podium outfits en schmink zijn kwalitatief een stuk beter, maar ook de muziek is met sprongen vooruit gegaan. Waar men eerst nog wat moeite had met overgangen van de ene maat naar de andere zijn deze nu hartstikke strak. Waar eerst een nog wat vlakke en weinig bewegende Jalina op het podium stond, staat nu een zeer bedreven frontvrouw, die door middel van haar grunts behoorlijk wat emoties er uit gooit. Waar de band in eerste instantie nog heel geconcentreerd bezig was met muziek maken, wordt er nu tijd genomen om eens lekker de interactie met elkaar en met het publiek op te zoeken. Jalina richt zich ook een paar keer tot het publiek en heeft er duidelijk lol in. Het oogt allemaal een stuk relaxter op het podium en men heeft er overduidelijk plezier in. Het maakt de band in totaliteit ook veel professioneler om te zien en is dan ook zeer de moeite waard om van te genieten. De set is een fijne, met als sterke songs Das Rote Feuer, Schwarze Meere en het ijzingwekkende Blutnacht. We worden zelfs nog getrakteerd op een toegift in de vorm van Gewahrwerden, maar helaas komt daarmee de set toch echt aan zijn eind.
De vierde en laatste band van de avond is Circle of Fools. Dat deze heren en dame al wat langer muziek maken is wel duidelijk, dit gaat om een goed doordacht totaal concept. Er stapt een soort horror circus in vol ornaat op het podium en frontman Tim doet nog het meeste denken aan Rob Zombie, maar dan met betere grime! Hij blijkt een enorme entertainer en een goed gevoel voor humor te hebben. Misschien vanwege z’n Nederlandse roots, maar misschien ook wel vanwege zijn lange verblijf in Duitsland, wie weet. Hij blijkt stemtechnisch ook goed onderlegd te zijn, grunt, scream en zelfs wat normale zang blijken hem moeiteloos af te gaan. Dit wordt muzikaal ondersteund door iets wat ik alleen maar kan omschrijven als circus metal. Zeer gevarieerd, maar genre technisch perfect, zeker vanwege de goed in het concept passende altviool, die erg zuiver wordt bespeeld. De set bestaat uit een flink aantal nummers, die ze zeker niet afraffelen. Ook wordt er tijd genomen voor allerlei gein, Tim zet het zelfs op een walsen met een van de mensen in het publiek, tot grote hilariteit bij de rest van de toeschouwers. Op de setlist staan een aantal songs van het album Raise the Curtain, zoals Walking a Fine Line, Salomé en Visions Fade. Tekstueel zit er een zeer donker randje aan de teksten en zijn ook wel maatschappij kritisch zoals te horen in The March of the Puppets. Het marcherende tempo van het nummer heeft in het publiek, maar ook bij Tim, grappige gevolgen, want ineens staan een aantal mensen als een soort marcherende clowns op hun plek te stampvoeten. Goed voorbeeld van Tim doet goed volgen! Als laatste krijgen we Ikarus, van het gelijknamige mini-album, wat helaas echt het einde van de avond blijkt te zijn.
Het is ook gelijk het einde van de driedaagse Tales of Perdition tour. Behalve de bands van vandaag, kreeg men op de andere dagen ook nog de uit Praag afkomstige Welicoruss en de uit Duitsland afkomstige band Magoth voorgeschoteld. De meeste van de bands op de lineup bleken live erg de moeite waard, een uitzondering daar gelaten. De stijl muziek blijkt wel een niche publiek aan te spreken, want heel hoog was de opkomst niet. Ergens begrijpelijk, daar niet iedereen zich kan vinden in de veelal extreme outfits, corpse paint, harde grunts en hardere muziek. Voor diegenen die dit wel aanspreekt zou ik zeggen, zoek de bands eens op, een aantal ervan zullen je verrassen!
Tales of Perdition – Jan Hertog (Maasmechelen) 25/03/2017
317
vorig bericht