TDW & Dreamwalkers Inc. – The Antithetic Affiliation

Het is alweer een tijd dat ik een album van Layered Reality Productions onder de loep heb genomen. Een label waar nationale progressieve (complexe) rock een onderkomen heeft. Opperhoofd Tom de Wit heeft voor zijn eigen TDW een nieuw album aan de catalogus gevoegd. Het vorige album dateert alweer uit 2014 en ik moet zeggen dat dat eigenlijk veel te lang geleden is. Met The Antithetic Affiliation laat hij gelukkig weer van zich horen.
Het album bestaat uit twee delen: The Idealist en The Cynic waarbij het eerste gedeelte naar eigen zeggen wat meer melodisch is en meer symfonische elementen in zich heeft. The Cynic klinkt wat donkerder en is meer gericht op metal. Zelf heb ik dat in mindere mate ervaren omdat TDW in de acht composities zorgt voor voldoende variatie in één compositie. Met The More We Remember wordt er meteen sterk progressief ingezet. In 22 minuten krijgt de luisteraar heel veel muziek gepresenteerd. Radina Dimcheva heeft een prettig stemgeluid en dient als lijm voor het complete aanbod aan emoties en sfeer. Bob Wijtsma is diegene die in samenspel met de keyboards het gitaargeluid in de solo’s netjes neerzet. De stevige zang-/gruntpartij klinkt aardig met het female stemgeluid, maar mist toch nog wat kracht en samenhang om veel indruk te maken.  Muziektechnisch is het wel genieten van de vele facetten die The More We Remember met zich meebrengt. Evenals het epische Lest We Forget (op The Cynic), dat niet alleen qua tijd (23 minuten) maar ook qua beleving veel overeenkomsten vertoont, heeft een theatraal karakter dat op sommige momenten doet denken aan het geluid van Devin Townsend. De afwisseling tussen bombast, fragiliteit, versnelling en vertraging zorgt ervoor dat je niet 1-2-3 beseft dat de composities aan de lange kant zijn.
Anthem is een heerlijke compositie die ondanks de wat complexere elementen vrij gemakkelijk te doorgronden is. Tom de Wit weet op de juiste momenten te versnellen en gas terug te nemen. Het daaropvolgende Lovesong past goed in het eerste gedeelte. De titel doet vermoeden dat hier minder sprake is van stevige metal en dat klopt helemaal. Het gitaargeluid is nagenoeg akoestisch op de achtergrond en qua melodie loopt het allemaal goed. Je kunt niet zeggen dat Lovesong zoetsappig is, want daar doe je de compositie te kort mee. Het is gewoon een mooi verhaal dat muzikaal omlijst wordt.
Zoals The More We Remember en Lest We Forget op een bepaalde manier bij elkaar horen zo is dat ook met Monolith – The Ascent en Monolith – The Descent. Bij deze composities ligt het symfonische accent wel duidelijk op de compositie The Ascent. Naarmate de compositie vordert, wint het ook aan kracht. De basis blijft hetzelfde, maar krijgt een meer solide basis en werkt zo langzaam naar The Descent. Wellicht wat zwaarder van aard en mee metal, maar vanuit een herhaling van The Ascent werkt het naar een zelfstandig opererende compositie waarin een theatraal accent meer naar de voorgrond schuift en de zang geregeld de grenzen van een betonmolen zoekt. Dit tweeluik pakt me wel en de twee versies vullen elkaar mooi aan.
In Aphrodisia lijkt het gevoel van Lovesong heel even terug te keren, maar dat is van korte duur, want al gauw is het hek van de dam en wordt het geheel overspoeld door stevige metalelementen. Soms wordt er een pas op de plaats gedaan in een rustige enclave die daarna weer ongenadig bestormd wordt door bijvoorbeeld de keyboardpartijen.  Pas tegen het einde van de compositie keert de rust terug die doorgaat in het aansprekende Dirge.  Bijzonder hier is het stemgeluid van Cailyn Erlandsson. Net als bij Lovesong wordt de luisteraar gegrepen door de melodie en de schoonheid van de compositie waarin de cello van Martine Mussles voor extra diepte zorgt.
The Antithetic Affiliation is een bijzonder album. Het duurde even voordat ik het album en de tracklist doorhad, maar beide delen horen bij elkaar als yin en yan en lijken gespiegeld geplaatst te zijn op beide discs. Het album is een progressief klinkend alternatief voor bijvoorbeeld Devin Townsend of Ayreon zonder het streven om hiernaar te klinken. Tom de Wit heeft gewoon een mooi album afgeleverd en dat had ik eigenlijk stiekem ook verwacht. Hij weet zich te omringen met diverse gastmuzikanten die een meerwaarde zijn voor het geluid en de liveband Dreamwalkers Inc. bieden een mooie aanvulling in het totale geluid. Ga dat zeker even aanschouwen wanneer je ze treft op een podium.