Het begon allemaal met wat oude nummers die nog op de plank lagen of al eerder waren uitgebracht op de cd’s Up Close And Personal (2006) en The Haunts (2008). We hebben hier echter niet te maken met left-overs van de hand van Tom de Wit. De cd is zo opgebouwd dat het geheel een logische volgorde lijkt te hebben en hoewel de nummers zeker niet minder complex zijn qua structuur, moet ik zeggen dat het geheel in het verlengde ligt van de laatste cd van Mind:Soul maar daarentegen ook meer toegankelijk is. Het eerste gedeelte van de cd lijkt te gaan over de mens achter de mens. We zijn niet altijd wie we lijken te zijn en dragen in het dagelijkse leven vele maskers. Met Some Things Part 1 ligt de emotie meteen hoog. Het akoestische gitaargeluid van Tom en daarbij de oorstrelende noten die Laura ten Voorde (Adeia) en Elvya Dulcimer uit respectievelijk de viool en de dulcimer weten te toveren maken het nummer nogal sprookjesachtig. Hoewel Some Things Part 2 aan het eind van de cd een logisch vervolg is op Part 1, is dit deel een stuk steviger van aard. De ruim tien minuten zijn echter zo om. Dat is zeker ook het geval in het epische nummer Dreamwalk Part II – The Descent. Het nummer is fragiel en gevoelig in de start maar is zeker een nummer met uitersten. De gitaar is nadrukkelijk aanwezig in virtuoze muziekspinsels en in de eerste helft heeft het het karakter van een symfonische compositie. Een nummer waarin trouwens de volle zang en grunts elkaar afwisselen. Het is trouwens ook één van de nummers die toegevoegd is aan een fysiek exemplaar van de cd. Acht nummers zijn te downloaden via de site, maar drie nummers zijn alleen in de limited editie te verkrijgen wanneer je de cd zelf aanschaft (zou ik doen). Het nummer Home dat oorspronkelijk uit 2008 dateert, krijgt door een andere stijl meteen een geheel ander karakter. Het neigt een beetje naar de muziek die Matt Smith van Theocracy weet neer te zetten. Was Some Things Part 1 al heel mooi, het nummer Butterflies is door de zang van Tom begeleidt door piano heel mooi. Wanneer Hanna van Gorcum (AmmA) tot slot haar vioolsnaren beroert, creëert ze meteen een dieper dimensie. In Mourning After II waarin het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van een overleden vrouw is er weer de nodige progressieve herrie. Het keyboardgeluid, de sterke riff en dito drumgeluid hebben je meteen weer te pakken. Het politiek getinte Jimmy is een nummer dat mij in eerste instantie niet meteen pakte. De strakke muzikale productie zorgt er echter na verloop van tijd voor dat de eerste indruk al gauw vergeten is.Het gitaargeluid van Frank Schiphorst (MaYan) ragt daarbij ook de nodige rauwe kantjes aan het nummer terwijl Joop de Rooij (ex-Magion) met zijn toetsen de juiste plek precies weet te raken.
Music To Stand Around And Feel Akward To is misschien per ongeluk tot stand gekomen. Deze progressieve metalplaat van Nederlandse bodem is echter met trots uit de klei getrokken en is, mede door de vele gastbijdragen, een heerlijke cd geworden. Aangezien de composities, zoals eerder gezegd is, soms wat complex over kunnen komen, vergroei je met het geheel wanneer je de cd vaker luistert. Die gaat nog vaak de speler in dit jaar.