Teal – Hearth (EP)

Naar aanleiding van het tienjarig bestaan van Bird’s Robe Records is de debuut-EP van Teal opnieuw uitgebracht dit jaar. Een band die het alternatieve rockgenre in Sydney vanaf 2012 een flinke impuls gaf. Teal stond in die jaren op het podium met onder andere The Butterfly Effect, Twelve Foot Ninja en sleepmakeswaves. De singles Solitaires en Three Hours mochten op de nodige aandacht op de radio rekenen.
Tegenwoordig zijn de bandleden voornamelijk bezig met andere elementen in de muziekindustrie, maar het debuut van toen is zeker de moeite waard.
Het begint met de single Solitaires dat enigszins qua sfeerbeeld te vergelijken is met Saybia. Er wordt in die melancholie mooi gewerkt naar een meer explosief indiekarakter en het spel in de intensiteit is mooi om te horen. Vooral in de refreinen pakt Solitaires je krachtig beet. Refreinen die qua beleving al richting een meer theatraal stuk muziek gaan zoals ook Incura dat neer kan zetten. En die diversiteit in beleving maakt van Solitaires inderdaad een single die de aandacht vraagt.
De indierock van Teal krijgt in Don’t Wake Up een licht funkyaccentje met een lekkere riff die continu aanwezig blijft. Teal laat in deze compositie horen dat stiltes onderdeel kunnen zijn een geheel. Ze zetten daardoor de contrasten scherper aan en deinzen er niet voor terug om met licht onregelmatige ritmes de aandacht vast te houden. Al eerder is het theatrale aspect van de muziek van Teal benoemd en dat wordt in Raptor zeker weer mooi gepresenteerd. En naast de vergelijking met Incura zou je ook de naam van Hail The Sun kunnen noemen. Vooral de zang is licht over-the-top neergezet op een stabiele basis die hier mede bepaald wordt door een sterk basloopje.
Van de bombastische beleving in Raptor is het even teruggrijpen op een smooth gitaarintro in Voss. Ook hier speelt de basgitaar een mooie (hoofd)rol dat samen met een vet drumgeluid voor een ingehouden, doch krachtige, vibe zorgt. Een ingehouden karakter dat daarmee een spanningsveld creëert dat met aangevuld wordt met een gitaargeluid dat nogal wat scherpe randjes kent. Gaandeweg de compositie verandert de sfeer nogal zonder dat de balans doorslaat naar een rommeltje. Het is trefzeker subtiel en strelend neergezet.
De tweede single Three Hours sluit de EP af in een soort indieroes waar de geest van Muse licht aanwezig is. Het is hier het drumritme dat voor de prettige cadans zorgt. Het strelende subtiele karakter uit Voss krijgt hier een vervolg en zorgt ervoor dat deze EP met recht een keer opnieuw wordt uitgebracht.