Tears For Fears is een van de jaren tachtig iconen die zich nog steeds kranig weert. Na een lange pauze en wat onderling gekibbel keerde het duo Roland Orzabal en Curt Smith in 2022 verdienstelijk terug met The Tipping Point. Nog steeds verstaat het duo de kunst om prima popnummers te schrijven. Wel is het ruige en opstandige randje van de band verdwenen. Dat geldt ook voor de vier nieuwe nummers die op dit album staan. Het klinkt als nummers die overgebleven zijn uit het opnameproces van The Tipping Point. De nummers zijn namelijk stuk voor stuk inwisselbaar. Helaas klinkt het allemaal net even minder dan op het originaal. Wil niet zeggen dat er niet te genieten valt van nummers als Astronaut, The Girl That I Call Home en Emily Said maar echt tot de grootse hoogte reiken doet dit ook niet. Aan de andere kant zegt het fluitje tijdens en de vrolijke deun van opener Say Goodbye To Mom And Dad alles. Dit popdeuntje haakt in je hoofd maar het vliegt er net zo snel ook weer uit.
Het live optreden is het grootste deel van deze plaat. De opnames zijn gemaakt in het FirstBank Amphitheater in Graystone Quarry, Franklin. Tears For Fears heeft in interviews aangegeven graag te laten zien dat ze een live band zijn. Dat deden ze niet alleen door een uitgebreide tour maar nu ook door het uitbrengen van beeld en geluid. Het optreden komt namelijk ook uit in bioscopen en via andere media. Rockportaal mag het helaas doen met een korte videoclip en de muziekweergave. De muziek is net zo glad als op hun laatste plaat. De ruige en opstandige rand van de band is compleet verdwenen. Tekstueel ontkom je niet aan hun rafelrandje maar de wave van weleer is nu omzichtige en voorzichtige popmuziek. Dat valt bij meerdere nummers op maar de live versie van Shout zegt alles. Dit is eerder fluistermuziek dan daadwerkelijk je longen uit je lijf schreeuwen. Ondanks die kritische noot valt er het nodige te genieten op Songs For A Nervous Planet. Het zijn vooral de rustigere en nieuwere nummers die de meeste indruk maken. Opener No Small Thing en het daaropvolgende The Tipping Point zorgen voor een mooie start. De overgang naar Everybody Wants To Rule The World en het verleden van de band gaat eigenlijk automatisch. Zoals gezegd zijn de live versies van alle nummers op deze plaat veilig en veel poppier dan ooit bedoeld. Het geeft daardoor alle ruimte aan de zang van Roland, Curt en het achtergrondkoortje. Muzikaal gezien klopt het technisch tot in detail maar het klinkt alsof de band met de rem erop speelt. Het laat nog steeds sterke en mooie (pop)nummers horen maar echt flitsend klinkt het niet. Hoogtepunten zijn Secret World, Sowing The Seeds Of Love, My Demons, Rivers Of Mercy, Mad World, Woman In Chains, Break It Down Again en Head Over Heels. Songs For A Nervous Planet klinkt erg mooi maar is eigenlijk nergens echt opwindend.