Night Stalker is het nieuwste album van dit voor mij tot nu toe onbekende gezelschap uit Zweden. Onbekend, en toch ook weer niet. De muziek is een mix van seventies bluesy hardrock en eighties metal; kan dus interessant zijn. En interessant is het zeker!
Dit is bijna jeugdsentiment; ik hoor links naar allerlei muziek die ik in mijn middelbare schooltijd heel veel draaide. Terwijl deze band pas vanaf 2015 platen uitbrengt, heeft dit inderdaad wel heel veel inspiratie opgedaan bij klassiekers als Warlock, Lita Ford of Vixen bijvoorbeeld, of voor hun dichter bij huis (en meer recent) Lucifer, als je de invloed van de zangeres even als eerste referentiepunt neemt. De band schijnt echter ooit begonnen te zijn met Kiss covers, waarvan zeker ook nog zeer catchy elementen in de instrumentale bijdragen te ontdekken zijn. Maar ook een snufje Iron Maiden, Scorpions en een bluesy component, die me aan heel veel seventies bands doet denken. In deze (hard/blues)rock variant doet het soms ook aan Y&T of Dave Meniketti in zijn solo bluesy periode denken. Niets vernieuwends of verrassends dus, maar wel gewoon heel erg lekker en pakkend (als je hier van houdt natuurlijk).
Dit pakte mij dus direct helemaal in de eerste verkennende luistersessie. Nog een extra verrassing; na deze snelle scan van de muziek, kom ik er achter dat er toch een bekende van mij in deze band speelt. Naast broer en zus Marcus en Therese Damberg en drummer Kent Svensson, is de bassist van dienst Hampus Steenberg, die ook in het door mij heel erg gewaardeerde Grande Royale speelt (ooit begonnen als bassist/zanger, een tijdje er tussenuit geweest en nu weer terug als gitarist). Volledige objectiviteit is in deze dus wellicht niet geheel aan mij toe te schrijven.
Acht nummers (en een intro) telt dit nieuwste album, waarvan veel in een behoorlijk smakelijke NWOBHM saus ondergedompeld zitten. Opener en titeltrack Night Stalker knalt er na het klassiek aandoende intro direct lekker in. Het bij aanvang imposante gitaarwerk in Deep In The Woods gaat lekker over in het betere stampwerk en voelt precies goed aan waar een break of intermezzo helemaal op zijn plaats is. Een stukje Judas Priest is daarna op een zeer prettige manier te linken aan Living In Sin.
Het meeslepende Rising Sun blues schema van Blue Sky is pakkend en neemt je aardig mee als luisteraar, maar al direct wanneer de gitaar zijn accentuerende nootjes laat horen, weet je dat dit heel smakelijk gaat worden; de solo is dan ook regelrecht kippenvel-werk. Daarna stampen we lekker bombastisch door met Eat You Alive en gaat het meer op de Amerikaanse AOR leest verder met Turn Me On. Ook de laatste twee tracks Killer Machine en Cold Is The Fire denderen er goed doorheen. Bonuspunten zijn hier weer voor het vuurwerk van de gitaar en het heerlijke ritmische werk in de hekkensluiter met speciale vermelding voor het aanstekelijke bekken-werk, wat iets weg heeft van de tram-tingel.
Night Stalker is een prima album van een klasse band; nergens origineel, maar wel donders goed! Zangeres Therese kan je aan veel andere zangeressen doen denken, is niet echt heel onderscheidend, maar wel kundig en heel aangenaam om te beluisteren. Gitarist Marcus is zeer capabel in de techniekjes, maar kan (mij in ieder geval) ook raken, en de ritmesectie van Kent en Hampus is gewoon gedegen, effectief en strak. Daarnaast is ook de vocale ondersteuning van Hampus een echte toevoeging aan de mooie samenwerking met Therese. Ik ben helemaal om. Nu ook nog maar eens op zoek naar het eerdere werk.