Ted Kirkpatrick – The Doom In Us All: A Tribute To Black Sabbath

De Godfathers of heavy metal zijn begonnen aan hun laatste kunststukje, de tour The End. Iommi, Butler en Osbourne stoppen na de huidige tournee definitief als Black Sabbath, een einde van een tijdperk.
Talloze hommages en covers zijn er gemaakt van hun nummers, veel bands geven aan geïnspireerd te zijn door de muziek van deze band uit Birmingham. Ted Kirkpatrick (Tourniquet) vond het tijd om een eigen eerbetoon aan zijn grote helden te brengen. Samen met grote namen als Chris Jericho (Fozzy), Scotti Hill (Skid Row), Dug Pinnick (King’s X), Bruce Franklin (Trouble), Eric Wagner (The Skull), Tim Ripper Owens (Judas Priest) en meer, verzamelde hij een aantal nummers uit de beginperiode en stak deze in een nieuw jasje. Moet je nieuwe versies op een tribute album vergelijken met de originele versies? Is je uitgangspunt dat het origineel altijd beter is dan de cover? Als je op beide vragen positief antwoordt, kun je dat soort albums beter overslaan. Deze nummers worden opgenomen als eerbetoon aan grote voorbeelden, niets meer en niets minder. De nummers op dit album hebben vrijwel allemaal een negatieve lading qua tekst, nucleaire oorlog, regeringsleiders die oorlog voeren om de strijd alleen en meer ellende.
Het is opmerkelijk hoe tijdloos sommige teksten van Butler blijken te zijn, zoveel jaar nadat ze geschreven zijn. Het album opent met een bijna acht minuten durende versie van War Pigs, over de machtswellustelingen die overal te wereld oorlog willen voeren, of dreigen dit te gaan doen. Maar als de dag van de afrekening komt, zullen ze boeten voor hun zonden. Een strakke cover, meer gepolijst dan het origineel, maar absoluut een geweldige versie. Kirkpatrick probeert in elk nummer het origineel zoveel mogelijk te benaderen, en dit lukt hem toch redelijk. Al is het natuurlijk onmogelijk om Ozzy te imiteren, laat staan om het drumwerk van Ward te evenaren. Maar zoals eerder gezegd, daar kijken we doorheen. Into The Void en Lord Of This World zijn ook ijzersterke versies. Een opmerkelijke cover is de versie van Electric Funeral, dit is toch niet een nummer dat als eerste opkomt als je aan nummers van Black Sabbath denkt. Het nummer over nucleair oorlog en de gevolgen daarvan is goed gekozen. Het rustpunt op het album houdt de negatieve sfeer vast. Het halve minuut durende Embryo is grappig gekozen, maar had niet noodzakelijk op het album hoeven te staan. Afsluiter van het album is Children Of The Grave, wederom een sterke versie.
Het hele album duurt slechts een half uur, en dat had best langer gemogen. Kirkpatrick doet zijn uiterste best om een zo goed mogelijk eerbetoon neer te zetten, en daar is hij zeker in geslaagd. Met twee nummers van het album Paranoid en vier van het album Master Of Reality geeft hij aan waar volgens hem het hoogtepunt van de artistieke loopbaan van Black Sabbath ligt, en daar mag je dan weer wel over discussiëren.