In een goed gevuld Merleyn in de binnenstad van Nijmegen staan vanavond twee bands die het woord rock ‘n roll met hoofdletters schrijven. Het uit Amsterdam afkomstige Temple Fang mag het bal openen. Hun spacerock komt gedoseerd, maar krachtig uit de geluidsboxen. Het gekozen geluidsvolume is een verademing in het anders om de hardheid van de muziek bekend staande Merleyn. De mix tussen psychedelica en doorwrochte bas en drumlijnen zorgen voor een uitgekiende setlist. De band schakelt makkelijk tussen uitwaaierende muziekstukken waarin de muzikanten allemaal hun eigen ding doen en een strak uitgevoerde basis. De ietwat schreeuwerige (samen)zang past prima bij de muziek. Gevolg is dat Temple Fang vanavond een prima statement maakt als het gaat om in de jaren zeventig gedrenkte spacerock.
Het Amerikaanse Ecstatic Vision klinkt op hun studioplaten nog als een trippende Monster Magnet. Live is het echter een brok keiharde rockmuziek. Muziek die wat betreft intensiteit eerder inspiratie lijkt te halen uit de punkscene dan de omschreven spacerock. Dit komt mede omdat het geluid zo hard staat dat instrumenten als saxofoon en dwarsfluit nauwelijks te horen zijn. Muzikaal gezien staat het als een blok beton. Het is strak, effectief en zonder nuance. Dat laatste is jammer, want daarmee haalt de band het psychedelische deel compleet uit hun muziek. De ruige, hese strot van Douglas Soubelick is zo’n stem die na verloop van tijd helemaal verrot gaat zijn. Kan niet anders. De sonische uitspattingen komen door het gebrek aan nuance vanavond niet uit de verf. Wel wordt een deel van het publiek letterlijk door de band weggeblazen. Of zal het toch de tijd zijn op een donderdagavond dat een deel van het publiek de zaal eerder verlaat?