Het heeft ‘even’ geduurd, twaalf jaar om precies te zijn, maar dit jaar is dan eindelijk een nieuw Tenhi album uitgekomen. Wat opvalt is dat Valkama herkenbaar klinkt maar vooral ook veel lichter van toon is dan eerder werk van deze Finnen. De kenmerkende donkere zware stem van Tyko Saarikko en de bekende folk elementen zijn gebleven. Wel kennen de nummers op Valkama over het algemeen een eenduidig en ietwat hoger tempo. De mystiek en weemoed is mede daardoor wat minder aanwezig. Dit wil niet zeggen dat Valkama een slecht album is. Daarvoor zijn de composities te goed. De band speelt met teveel verschillende instrumenten (zoals gitaar, didgeridoo, piano, udu, percussie, viool, fluit en synthesizer) om doorsnee te klinken. De sfeervolle samenzang is weer smaakvol gedaan. De nummers zijn soms dromerig, zoals op opener Saattue, maar ook indringend, zoals op typische Tenhi nummers als het titelnummer en Hele. Hoogtepunten zijn verder het innemend mooie Aina sininen aina, de dansbare folk van Rintamaan, het rustig opgebouwde Elokuun Linnut, het melancholische en klassiek opgezette Ulapoi. Valkama is na meerdere luisterbeurten een goed album. Zoals zo vaak heeft een plaat van Tenhi meer tijd nodig om te groeien. Wat dat betreft is Valkama geen uitzondering. Grootste probleem is misschien wel dat het wachten op deze nieuwe plaat van Tenhi zo lang geduurd heeft dat het tegen enorme verwachtingen op moet boksen. Aan die torenhoge verwachtingen voldoen lukt niet helemaal. Daarvoor is Valkama teveel een light versie van eerder Tenhi werk. Nog steeds erg mooi maar wel lichter van toon.