Op de opvolger Are We Soldiers gaat Teramaze daarmee door. Of beter gezegd gitarist, songschrijver en producer Dean Wells. Dat is namelijk de enige die nog over is van de bezetting ten tijde van het vorige album. Voor kenners is de zanger echter geen nieuw gezicht: Brett Rerekura was op alle voorgaande albums te horen, behalve op Her Halo. Hij heeft wat meer vibrato in zijn stem, maar het verschil met Nathan Peachey op het vorige album is niet zo heel groot. Wel zo fijn voor de consistentie. De wisseling is blijkbaar in goede harmonie gegaan, want onlangs was Peachey weer bij een optreden te zien door stemproblemen van Rerekura.
Die consistentie is er ook in de rest. Wederom gaat het van passages vol hakkende gitaren naar dromerige stukken en worden gierende solo’s afgewisseld met fraaie koortjes. En ja, het klinkt in de toetsen nogal eens naar Dream Theater’s Jordan Rudess en ook elders wil het allemaal niet écht heel eigen worden, maar vooral wanneer je Are We Soldiers als album beluistert is er voldoende afwisseling om overeenkomsten met andere bands niet té storend te laten worden. Teramaze is wel duidelijk Dean Wells en band, want het verschil met het vorige album is verwaarloosbaar, ondanks een compleet nieuwe band.
Dit is bij uitstek moderne prog. Niet één duidelijke richting, maar juist iedere keer weer een andere zijde van het spectrum explorerend. Dus hakkende riffs en poppy stukken, donderende drums en kamerbrede toetsen. Alleen niet kort van stof: tien tracks van elk minimaal vijf minuten, met de twaalf minuten durende afsluiter Depopulate als uitschieter.
De productie is erg strak en modern, zonder dat het allemaal te vermoeiend in your face wordt. Het had in dit genre niet veel beter gekund, volgens mij. Dat, gevoegd bij het feit dat er muzikaal nogmaals uit hetzelfde vaatje getapt wordt, zorgt voor een heldere conclusie: wie Her Halo regelmatig uit de kast trekt, kan We Are Soldiers blind aanschaffen.
In oktober is Teramaze een van de bands op Progpower Europe.
Teramaze website