Terugblik van Eric van den Bosch

Bij het maken van mijn jaarlijstje had ik in een paar minuten al tien platen te pakken die ik in mijn jaarlijstje wilde. Dat was een slecht voorteken, want de ervaring leert dat ik er altijd nog wel een paar vergeet. En precies zo was het.
In mijn lijstje zijn de omstandigheden goed terug te zien. Als er meer onrust is in mijzelf of in mijn omgeving, draai ik beduidend minder prog en meer hardrock en blues. Neal Morse, Lazuli, Sons Of Apollo, Nick d’Virgilio, allemaal fijne releases, maar niet terug te vinden in mijn lijstje.
Bovenaan staan twee platen waarvan ik iedere keer weer ongelofelijk vrolijk werd. Tascam Tapes van DeWolff liet zien hoe het eigenwijze trio hun vaste arsenaal losliet en toch een plaat maakte die heel herkenbaar DeWolff bleek. Uiteindelijk heb ik één concert in levende lijve bijgewoond, en dat was uitgerekend van deze heren. Dat Tascam Tapes mijn album van het jaar zou worden stond eigenlijk al heel snel vast. Laat het nou mijn tweede recensie van het jaar geweest zijn… Die andere plaat waar ik zo vrolijk werd was van Robert Jon & The Wreck. Op Last Light On the Highway wordt nergens het southern rock-wiel opnieuw uitgevonden, maar zelden was het zo aanstekelijk als hier. Zeker als ze in de slottrack nog eens alles uit de kast halen.
Het enige album dat er later in het jaar nog bovenin tussen kwam was het album van Alcatrazz. Alles viel op zijn plek voor Graham Bonnet en het leverde een plaat op die ik steeds weer bleef draaien. Het slechte nieuws is dat de wegen van Bonnet en de band zich inmiddels hebben gescheiden en we straks een Alcatrazz-zonder-Bonnet (maar mét Doogie White) en een Alcatrazz-met-Bonnet (maar vooralsnog zonder muzikanten) hebben. Doodzonde, maar dit album heeft het in elk geval nog opgeleverd.
Twee platen die ik aanvankelijk opschreef voor de eindlijst vielen er nog net vanaf: AC/DC en Our Oceans. Seasick Steve’s Blues In Mono zat daar ook nog dichtbij. Maar er was nog veel meer leuk spul. Releases van Groep Fosko, The Mighty Ya-Ya, Leif de Leeuw Band en Vandenberg uit eigen land, Ledfoot & Ronni Le Tekrø, The Weight Band, Tesla en de hierboven genoemde progreleases uit het buitenland.
Uiteindelijk is dit voor mij – in een jaar waar nog veel werd uitgesteld – een prima muziekjaar geworden, met een mooie eindlijst:
1. DeWolff – Tascam Tapes
2. Robert Jon & The Wreck – Last Light On The Highway
3. Alcatrazz – Born Innocent
4. Larkin Poe – Self Made Man
5. Cryptex – Once Upon A Time
6. Gary Moore – Live From London
7. Fish – Weltschmerz
8. Motorpsycho – The All Is One
9. Igorrr – Spirituality And Distortion
10. Joe Bonamassa – Royal Tea
Vorig jaar verheugde ik mij op het jaar 2020 waarin ik Igorrr zou gaan zien en een nieuw King’s X-album zou gaan horen. Uiteindelijk komen beide hopelijk dan toch in 2021. Met verder albums van The Dead Daisies, Foo Fighters, Transatlantic, DeWolff, Paul Gilbert, Dizzy Mystics en Diablo Swing Orchestra en mogelijk ook van Steve Vai.
Laten we vooral hopen dat de muziekindustrie zich in 2021 weer kan oprichten. Niet de grote bedrijven daarin, die redden zich wel, maar de mensen op de podiums en achter de schermen, van de kleine zaaltjes en de nichelabels. Zonder kunst en cultuur is het leven een stuk armoediger, daar zijn we het afgelopen jaar nog eens hardhandig aan herinnerd.