Dit jaar hebben we een ervaring moeten delen die onze (klein)kinderen straks gaan bespreken in hun geschiedenislessen. En daar kunnen we een hoop over vertellen of gewoon achter ons laten. Feit is wel dat we met z’n allen helemaal klaar zijn met 2020 en vol verwachting uitkijken naar 2021. Muzikaal gezien is het aan de ene kant een afschuwelijk jaar geweest met concerten en festivals die volledig werden afgelast. Dat heeft er stevig ingehakt. Aan de andere kant bood het een voedingsbodem voor nieuwe alternatieven waar je later over kunt lezen. En voor een reviewer bij een toonaangevende webzine is thuiswerken sowieso vanzelfsprekend. En daar hebben we met het team, ondanks alle problemen, genoeg werk aan gehad. En dan is het fijn om thuis in je eigen intieme muziekzaal nieuwe albums/artiesten te ontdekken.
In mijn terugblik vind je dan ook een keur aan nieuwe albums die het afgelopen jaar zeker de moeite waard hebben gemaakt. Allereerst zal ik mijn totale top tien presenteren om daarna bij een aantal categorieën nog wat opmerkingen te plaatsen. Opmerkelijk is het grote aantal bands dat een stevige pot herrie neerzet waarbij deze top 10 onbewust misschien ook wel een goede reflectie is op 2020.
De complete top 10
- Orbit Culture
De lijst wordt aangevoerd met Orbit Culture. Orbit Culture is niet echt een nieuwkomer maar 2020 was wel een jaar waarin de band allesverwoestend terugkwam met het album Nija.
“Nija is voor mij de kennismaking met Orbit Culture, maar blaast me meteen ook dik omver. Een heerlijk album met sterke en krachtige muziekpartijen. Liefhebbers van James Hetfield zullen gecharmeerd zijn van het stemgeluid van Niklas. Liefhebbers van de grooves van Septicflesh of het opozwepende karakter van Slipknot zullen muzikaal helemaal aan hun trekken komen. Sterke kandidaat voor de top 10 aan het eind van het jaar.”
Inmiddels hebben meer mensen deze ‘opstanding’ mogen ervaren en stond de band al op Knotfest. Eind dit jaar komt Orbit Culture met Thy Art Is Murder naar Amsterdam en de kaarten zijn reeds in bezit, want dit wil ik niet missen.
- Septicflesh
Heel lang heb ik getwijfeld of het live-album Infernus Sinfonica MMXIX van Septicflesh niet het beste van het afgelopen jaar was. De Griekse band weet mij namelijk al jaren op subtiele wijze te raken. Met albums en zeker ook met live-optredens. Dat ze die vibe, dat gevoel hebben kunnen vatten op een live-registratie is voor mij al bijzonder. Uiteindelijk is het album op nummer twee belandt, omdat het natuurlijk geen nieuw werk betreft, maar wel een verdomd goede liveregistratie is. En dat is op zich al bijzonder want nog niet eerder heb ik een verzamelwerk c.q. livealbum in mijn lijst gehad. Septicflesh is met alle respect en waardigheid de uitzondering.
“Infernus Sinfonica MMXIX is geen zoethoudertje van Septicflesh. Het is een waardige aanvulling op de discografie en een prachtige live-verslaglegging wat dit viertal weet voor te schotelen. En ik heb deze zin vast al een keer eerder gebruikt maar ook hier geldt: “En het bleef nog lang onrustig”.”
- Think Of A New Kind
Think Of A New Kind is een Franse melodic deathmetalband die met Ideals Will Remain dit jaar alweer het vierde album heeft uitgebracht. De band die voorheen bekend stond onder de naam T.A.N.K. wist begin dit jaar al te overtuigen met het nieuwe album en voor mij is het onbegrijpelijk dat deze band het grote(re) publiek in Europa nog niet weet te bereiken. Promotors en bookers zitten volgens mij al jaren te slapen als het om Think Of A New Kind gaat.
“Het instrumentale Eve leidt naar Survivance waarin duidelijk te horen is dat de muziek van Think Of A New Kind ook duidelijk beïnvloed is door het Scandinavische metalgeluid dat bijvoorbeeld Soilwork tot in de puntjes beheerst. Maar ook Dead End’s Night, Pyro Ent en het eerder genoemde The Essence hebben duidelijk de mix van modern metal en melodische deathmetal helemaal in het DNA zitten. Hoewel The Essence als een mooie langere muzikale samenvatting gezien mag worden waarin Think Of A New Kind alle befaamde elementen uit hun geluid nog eens prominent weet te versmeden tot een zeer gevarieerde compositie die aanspreekt, aanzet en aantrekt. Door het gitaarspel aan het eind, dat overeenkomt met Anima kun je het album gewoon blijven herhalen in een energieke metalcirkel die nimmer verveelt.”
- Elyne
Het album Art Of Being Human van Elyne heeft een vrij lange aanloop genomen, want reeds in oktober 2018 kwam de eerste single online. Maar Art Of Being Human was het wachten meer dan waard en mag gezien worden als het beste metalcorealbum van 2020. Zelf ben ik naast de muziek ook enorm gecharmeerd van zanger Daniele Faccani, die ik al eerder mocht interviewen. Zijn voorkomen, uitstraling en stemgeluid geven de metalcore van Elyne nog een extra impuls.
“Het is vooral de boodschap aan het einde van Art Of Human Being dat me tevreden achterover doet leunen om het album nogmaals van het begin af te beluisteren. Memento Vivere kan namelijk vertaald worden als ‘vergeet niet om te leven’. Een bewustwording die me positief stemt en dat doet het album ook. De combinatie van grunts, clean vocals, kracht en melodie maken dit album tot een zeer uitstekend metalcorealbum waar ik al een tijd op heb gewacht en die mijn verwachtingen fijn inwilligen.”
- Airbag
En dan is het pas bij album nummer vijf wat rustiger in mijn top tien. Het progressieve geluid van Airbag is, niet voor het eerst het beste progressieve geluid in een jaar. Al eerder wist de Noorse band mijn top tien te bereiken en het album Disconnect prijkte zelfs al op 1 in mijn terugblik op 2016. Op het vijfde album blijken nog maar drie leden van Airbag over te zijn, maar dit trio biedt ook op A Day At The Beach een universele allesomvattende atmosfeer waarin je kunt verdrinken.
“Mijn review van Disconnected begon ik met de mededeling dat Perfectie bestaat. Is dat dat nog te overtreffen. Ik geloof het niet, maar met A Day At The Beach weet Airbag het toch te evenaren. Toch ouder geworden, lijkt de tijd stil te hebben gestaan zonder dat dit vervelend is. A Day At The Beach is weer een perfect staaltje van progmuziek en een bewijs dat deze Noorse band weet hoe ze kwaliteit moet schrijven. Namelijk met hoofdletters.”
- Course Of Fate
Het bijzondere fijne aspect van het ‘werk’ als reviewer is het feit dat je gaandeweg het jaar altijd weer nieuwe muziek kan en mag ontdekken. Zo kwam bij het relatief kleine label ROAR! Rock Of Angels Records het album Mindweaver van Course OF Fate uit. Een album dat op vele fronten doet denken aan Pink Floyd of Queensrÿche. En dat komt misschien door de rode draad die de composities met elkaar verbindt. Maar zeker door de progressieve elementen die het album in zich heeft en verwijzen naar de symfonische muziek zoals deze decennia geleden werd gemaakt.
“Ik ben heel voorzichtig begonnen met het album Mindweaver, maar al gauw had Course Of Fate me te pakken met hun veelzijdige symfonische/progressieve geluid. Het mag dan (nog) niet de allure hebben van Operation Mindcrime (wanneer dat al mogelijk is), maar Mindweaver is een uitstekend resultaat van het zestal dat zich Course Of Fate noemt en het zou me niets verbazen wanneer Mindweaver de jaarlijst haalt dit jaar.”
- Silent Skies
Is het dat we allemaal moe zijn van dit jaar en behoefte hebben aan intimiteit en compassie? Dat is gedeeltelijk waar, maar het album Satellites biedt meer dan een beetje troost. Het is in zijn hoedanigheid een rustpunt in onze maatschappij en de combi van zanger Tom Englund en pianist Vikram Shankar is oorstrelend en betoverend. Op de grens van 2020 en 2021 stappen ze met Silent Skies dan zomaar de top 10 binnen.
“Silent Skies zet met Satellites een album op de markt dat toch uniek te noemen is. Waar een aantal bands ervoor kiest om eigen nummers akoestisch opnieuw op te nemen, neemt Tom wel het gevoel van Evergrey mee, maar dan in een setting waarop zang en piano elkaar vinden in composities die, misschien wel door het ontbreken van krachtige ondersteuning, kaal doch verpletterend je overweldigen. Ideaal voor de donkere winteravonden, maar zeker ook verder in het jaar om alle stress en spanning even los te laten en je te laten onderdompelen in een muzikale mind-fullness.”
- Defamed
Veelal laat ik me bij mijn terugblik leiden door de albums die ikzelf van een review heb voorzien, maar met het album Aeon (of A3on) van Defamed is dat toch net anders. Sjoerd zorgde er met zijn review en enthousiasme voor dat ik het album/de band voor nadere inspectie ging bekijken en was ook meteen overtuigd dat deze band een dijk van een geluid neerzet dat tot het beste van het jaar gerekend kan worden. Van uiterst melodieus tot echt heel diep laveert de band tussen de klanken van het muzikale decor. En wanneer je goed luistert, voel je die dikke breakdowns in je onderbuik. Een band die ik zeker in het vizier blijf houden.
“Defamed schiet uit de startblokken met Aeon. Ondanks de coronacrisis zijn de mannen begonnen aan dit avontuur en leveren ze met Aeon een waanzinnig sterke schijf af. Het is voor mij daarmee de beste nieuwkomer dit jaar.”
- Ayreon
Eigenlijk was Transitus op veel manieren één grote verrassing dit jaar. Ik had eigenlijk niet verwacht dat er een nieuw album van Ayreon zou verschijnen en ik had niet verwacht dat het album op zichzelf staand uitgebracht zou worden. Toch is het allemaal gebeurd en wist het album na de release de top van de Dutch albumcharts weer te bezetten boven alle rotzooi die er gemiddeld staat. Transitus is niet een heel voorspelbaar Ayreonalbum geworden, maar de hand van de ‘meester’ laat ook Transitus boven ieder niveau uitstijgen.
“Transitus is van begin tot eind een bijzonder album. Arjen heeft de lat hoog gelegd voor hemzelf door een geheel andere verhaallijn in het leven te roepen en begeeft zich op het album, naar mijn idee, meer richting de rockoperakant. Dat houdt ook in dat de zangpartijen heel belangrijk zijn. De narrator in de persoon van Tom Baker lijmt de afzonderlijke composities met zijn warme stem aan elkaar. Daardoor lijkt de vaart er soms wat uit te gaan, maar het geeft de luisteraar ook een houvast op dit proglove-album. Muzikaal is het uiteindelijk een typisch Ayreonalbum geworden met veel variatie en heel heel veel heerlijke muziek dat alle hoeken van het prog(rock)genre benadert. Het duurde even voordat het album zich liet doorgronden, maar heeft langzaam toch bezit van me genomen en de anderhalf uur lijken steeds sneller voorbij te snellen.”
- Lamb Of God
Make America great again is een zinsnede die bij mij braakneigingen veroorzaakt, maar de pure American metal van Lamb Of God is wel enorm goed te versmaden. Vijf jaar heeft de band over het titelloze album gedaan en de band wisselde ondertussen van drummer. Met het achtste album lijkt de band compleet terug te gaan naar de beginperiode van LOG en zet zichzelf weer eens stevig op de metalkaart.
“Zoals eerder gezegd doet Lamb Of God wat we graag horen en is het kenmerkende geluid van de band onaangetast door tijd helemaal aanwezig op het achtste album. Ik beschouw Wrath als één van de klassiekers in het metalgenre en Lamb Of God doet me sterk aan dit album denken. Heerlijk van voor tot achter.”
De subgenres
Met een top 10 doe je altijd bands tekort, maar het is niet anders. Toch wil ik mijn terugblik ook nog even een aantal subgenres onder de aandacht brengen.
Melodische deathmetal
Het is al gezegd, maar er staan opvallend veel bands in de top 10 die een stevige pot metal neerzetten. Toch was ik ook onder indruk van Weight Of Emptiness, Soilwork en Dead End Finland. En aan het eind van het jaar kwamen Hands Of Attrition en Genus Ordinis Dei nog eens met uitstekende albums.
- Orbit Culture -Nija
- Septicflesh -Infernus Sinfonica MMXIX
- Think Of A New Kind -Ideals Will Remain
- Lamb Of God -Lamb Of God
- Weight Of Emptiness -Conquering The Deep Cycle
- Genus Ordinis Dei – Glare Of Deliverance
- Hands Of Atrition – Colder Places
- Soilwork – A Whisp Of The Atlantic
- Dead End Finland -Inter Vivos
Metal-/deathcore
Wie mij een beetje volgt op Rockportaal weet dat ik een zwak heb voor het genre metal-/deathcore. De mix van melodie, zware grunts en dikke breakdowns doet zeker wat met mij en ook dit jaar is er weer het nodige uitgebracht dat de moeite waard was. Lorna Shore en Chaoseum hebben me zeer verrast afgelopen jaar en Eskimo Callboy keerde keihard terug in het jaar met dé hit van het jaar Hypa Hypa.
- Elyne -Art Of Being Human
- Defamed -Aeon (EP)
- Lorna Shore -Immortal
- Polaris -The Death Of Me
- Chaoseum -Second Life
- Eskimo Callboy -MMXX
- Bleed From Within -Fracture
- Within The Ruins -Black Heart
- Ghostkid -Ghostkid
- Fit For A King -The Path
- Alpha Wolf -a quiet place to die
- Suicide Silence -Become The Hunter
- Kingsmen – Revenge.Forgiveness.Recovery
- Heaven Shall Burn -Of Truth And Sacrifice
Progressieve rock
Een andere tak binnen het metalgenre is de progressieve kant. Hier kan ik me verdrinken in verrassende wendingen en ritmes en lange instrumentale groovy stukken. De jonge band Ironstone liet horen dat Australië ondertussen gerekend mag worden tot een land waar goede muziek vandaan komt. In hun kielzog namen ze ook Ebonivory nog even mee. Mariusz Duda rondde zijn jaar af met het nieuwe album van Lunatic Soul en Caligula’s Horse zette weer een krachtig album neer. Tot slot heeft Fish met Weltschmerz zijn laatste album uitgebracht en zet daarmee een punt achter zijn muzikale carrière
- Airbag -A Day At The Beach
- Course Of Fate -Mindweaver
- Silent Skies -Satellites
- Ayreon -Transitus
- Ironstone -Prophecy
- Lunatic Soul -Through Shaded Woods
- DGM -Tragic Separation
- Thoughts Factory -Elements
- Burden Of Life -The Makeshift Conqueror
- Caligula’s horse -Rise Radiant
- Conception -State Of Deception
- Fish -Weltschmerz
- Ebonivory -The Long Dream I
Rock
Onder het kopje Rock vind je soms albums van bands die gewoon even niet zo gauw onder een ander subgenre te plaatsen zijn zoals Demons & Wizards. Servant Leader is het solo-album van Leigh Oates. Een zanger die ik schaar onder één mijn favoriete zangers. Behalve dit album wist hij met zijn band Xilla ook nog een heerlijke single af te leveren. Nieuwe namen voor mij waren Danmation Angels, Ryders Creed en Badd Kharma.
- Servant Leader -Raised By Wolves pt 1
- 10 Years -Violent Allies
- Demons & Wizards -III
- Damnation Angels -Fiber Of Our Being
- Full House Brew Crew – Bare Knuckle
- Black Stone Cherry -The Human Condition
- Ryders Creed -Lost Souls
- Badd Kharma -On Fire
- Jaded Heart -Stand Your Ground
- Black Bone Nation -Born To Rock
Nederlands
Ik vind het nog altijd belangrijk dat we als webzine een platform mogen zijn voor het Nederlandse product. Vooral binnen het progressieve genre werd er dit jaar veel moois gemaakt. Mijn lijstje was eigenlijk al zo goed als gemaakt toen Perfect Storm nog langskwam met het album No Air. Het album van Kristoffer Gildenlöw heb ik hieronder geschaard omdat deze Kayak-bassist toch 
gewoon al jaren in Nederland woont. Het concept van Magic O Metal is niet alleen heel leuk, toegankelijk maar vooral inspirerend. Het album is zeker het beluisteren waard. En dan zijn er ook nog eens de uitstekende singlereleases die ons om de oren zijn geslagen. Changing Tides overweldigde me met Guided en Another Now wist met Outflow de status van supermetalcoreband vast te houden. En dan is de nieuwe single van Ann My Dice ook nog eens op 28 december de ether in geslingerd. Heerlijk nummer.
- Armed Cloud -Torque
- Profuna Ocean -Continuation
- Perfect Storm -No Air
- My Own Army -These Gentle Days
- Kristoffer Gildenlöw -Homebound
- Magic O Metal -Enter The Metal Realm
- Xeno -Sojourn
Live-optredens
De échte live-optredens met zwetende lijven om je heen en dichtgepakt op een vierkante meter zijn natuurlijk op één hand te tellen (bij mij dan). Toch lukte het me/ons om in de eerste drie maanden geweldige shows van Behemoth en Slipknot mee te maken. Twee bands die live zeker het verschil kunnen maken en een tot in de puntjes verzorgde show neerzetten. Niet veel later begaven we ons naar een spetterend hard optreden van Thy Art Is Murder die voor de extra smaak ook nog eens de deathcorecollega’s van Carnifex, Rivers Of Nihil, Fit For An Autopys en I Am mee. En zo waren de eerst vijf weken van 2020 al van grote klasse en kon ik het jaar bijna al geslaagd noemen. Een maand later was het andere koek met de Love Over Fear Tour van Pendragon. Naar aanleiding van het nieuwe uitgebrachte album bracht Pendragon de unieke progressieve rock uit hun carrière naar Zoetermeer en het was als vanouds uitstekend verzorgt. Ik kon toen niet vermoeden dat een week later Nederland op slot zou gaan. Pendragon ook niet. Zij hadden nog een reeks optredens in Europa voor de boeg, maar helaas moesten zij deze optredens, zoals alle bands afgelasten. En toen was het stil……….
Geen concert van KISS in Dortmund, geen Graspop, geen Into The Grave. Eigenlijk alles geen.
Mijn vrouw vond dat dat niet zomaar kon gebeuren en opperde het idee tijdens een coronalockdownfietstochtje dat we dan zelf maar een streamfestival moesten gaan organiseren. Leuk idee, niet haalbaar. Maar een week later goed idee, wie weet haalbaar. En weer een week later een fantastisch idee en we gaan het gewoon doen. De grote labels hadden geen interesse, maar we wisten wat we wilden en hadden na verloop van tijd de toezegging van vijf bands die een optreden zouden opnemen en vijf bands die live hun set zouden vertolken in Baroeg in Rotterdam. Dat gaat natuurlijk niet zomaar zonder horten en stoten en er zijn wel wat hobbels geweest, maar daar gaan we mooi aan voorbij in deze terugblik, want het resultaat was een prachtig streamfestival. Vijf bands hadden vooraf een compleet optreden opgenomen en doorgestuurd. Het optreden van Demonhead uit Australië werd in Australië op hetzelfde moment gestreamd wat al bijzonder was. Het Duitse Innercore en Jahat traden vanuit een studio op en Kristoffer Gildenlöw had er een prachtige akoestische muziekdocumentaire van gemaakt. De jonge honden van Undawn tenslotte waren flink tekeer gegaan in hun oefenruimte en zette één van de beste shows neer van het jaar. Wat ook terug te vinden is in het aantal hits op Youtube en facebook.
In Baroeg zelf was het, voor mijzelf dan, een privéfeestje. Day Six stond hoog op mijn verlanglijst na het uitbrengen van het album Solitary League en waren bijna niet te stoppen. Ik had ze graag nog een uur willen laten spelen maar ook ons metal-aidfestival was secuur getimed dus werd er snel geswitcht tussen live-stream en opgenomen stream. Verder kwamen de Nederlandse thrashmetalbands Shoot The Messiah en Degenerate Baroeg onveilig maken, reisde 7Tools half Nederland door om hun ding te doen. Daar had het Rotterdamse Ann My Dice weer geen last van, want die speelde een heerlijke set in hun eigen Rotterdam. Een mooie ervaring, een heerlijk afwisselende line-up en naar we hopen een hart onder de riem voor iedereen in deze muziekindustrie, die het zeer zwaar te verduren heeft.
Kijk rustig de video’s nog eens terug op: https://www.youtube.com/channel/UC8joEhSk-XHiAjYSVvZqEeg/videos?view_as=subscriber en https://metal-aid.jouwweb.nl/
Daarnaast moeten de Isolation Sessions uit de Effenaar natuurlijk vernoemd worden. Vanaf het begin leveren zij kwalitatieve optredens binnen de lockdownmaatregelen. Via facebook komt Dianne van Giersbergen met de quarantainequiz waarin zij bekende nummers bewerkt en vertolkt achter haar keyboard/piano. Vanuit de grotere ‘jongens’ vond ik het wat bedroevend. Of je moest toch een aardig bedrag neertellen voor een streamfestival of de kwaliteit was verder beneden peil gezien de expertise en mogelijkheden. Alleen Wacken presenteerde voor mij een bijzondere setting waar tijd en moeite en vooral waardering en respect voor de liefhebber in terug te vinden was. Zij brachten een divers programma met verschillende muziekonderdelen.
Interviews
Met alle lockdowns waren de bands niet op tournee en dat zorgde ervoor dat een groot aantal wat tijd over had om vragen te beantwoorden. Met Robby Valentine mocht ik in het begin van het jaar al praten over de vinyluitgaven van zijn album The Alliance. Ook Think Of A New Kind sprak ik nog voor de lockdown. Bijzonder veel plezier heb ik altijd wanneer ik met Arjen Anthony Lucassen over een nieuw album mag praten. Op een zaterdag kletsen we over van alles en nog wat en natuurlijk over het nieuwe album via de Skype en hoewel een interview vaak een half uurtje duurt, heb ik het voorrecht om ruim vijf kwartier met Fish te skypen. Aan het eind van het jaar volgen de laatste twee interviews met Vikram Shankar en Mariusz Duda. En op die momenten voel ik mij enorm bevoorrecht dat ik dit ‘werk’ mag doen.
2021
Gisteren sprak ik nog met mijn buurman en vertelde hem toen dat ik 2020 niet wilde vergeten, maar wel heel graag wilde afsluiten. 1 januari is toch een magische datum en een moment om vooruit te kijken, positief en vol uitdagingen. Er gebeurt geen wonder, maar het idee dat 2021 beter gaat zijn, daar ben ik van overtuigd. De vakanties zijn geboekt, de eerste tickets zijn in huis en mijn vizier staat op ‘optimisme’. Muzikaal gezien is de voorpret duidelijk aanwezig met de albums van onder meer Soen, Annisokay en Evergrey en ik ga ervan uit dat ik zeker KISS nog één keer live ga mogen meemaken. Rock And Roll All Nite !!