David Bowie – Blackstar
Het kan niet anders dan deze plaat te noemen. Ik hoorde bij diegenen die met verbazing hoorde dat hij overleden was. Ook ik had niet direct door dat het nummer Blackstar al vol met verwijzingen naar zijn dood zat. Wel was ik gebiologeerd door de muziek en die verschrikkelijk mooie videoclip. Bowie op zijn best. Met Lazarus viel het helemaal op zijn plek. Helaas hebben we afscheid moeten nemen van een icoon. De enige kritiek is dat er naast I Can’t Give Everything Away weinig verwijzingen meer zijn naar zijn dood. Maar ja, zijn zoon en dochter wilden dat schijnbaar zo.
Katatonia – Fall Of Hearts
Muzikaal gezien het meest complete album van dit jaar en van Katatonia. Een samenspel tussen progressieve rock, Tool-achtige (gitaar)riffs en breaks, (zelfs weer sporen van) Gothic/ doommetal, melancholie, heftige gitaarerupties (met dank aan o.a. gitarist Roger Öjersson, bekend van Tiamat) en ingetogen akoestische gitaar en piano/ keyboard momenten.
Agnes Obel – Citizen Of Glass
Op Citizen Of Glass experimenteert Agnes Obel meer, maar zonder haar zeggingskracht te verliezen. Dit doet ze met muziekinstrumenten, haar stem (o.a. haar mannelijke stem op Familiar), maar ook met de songstructuren zelf. Wel blijft het ten alle tijden herkenbaar Agnes Obel.
Darkher – Realms
De doomachtige sfeer, de duistere tonen en die vrouwelijke zuivere sirene. Vreemd genoeg is Realms minder dan hun eigen EP, maar de plaat is uiterst sfeervol en daarom genomineerd voor een hoge top notering in mijn lijst.
Muscle And Marrow – Love
Waanzinnig mooi. Met de nadruk op waanzinnig. In de zin van experimenteel, tegendraads en wonderschoon. Heerlijke gitaar riffs, stuwende drum/ baslijnen en die mooie, soms schreeuwende vrouwenstem. Heerlijk! Dat is pas liefde.
Circle Of Dust – Machines Of Our Disgrace
Klayton (Scott Albert) brengt met Circle Of Dust gedreven gitaar riffs, dwingende drumpartijen, groove georiënteerde ritmes en gevarieerde zang (van grunt tot clean).
Deleyaman – The Lover, The Stars And The Citadel
Deleyaman levert een heerlijke luisterplaat op waarin gevoel, emotie en detail de boventoon voeren. Weer een prima aanvulling op hun toch al bijzondere oeuvre.
Nine Inch Nails – Not The Actual Events
Op de valreep zowaar een nieuwe EP van Nine Inch Nails. Ruig, rauw en herkenbaar. Vooral de laatste drie nummers roepen om meer en hopelijk volgt dat snel!
Sophia – Unclean
De duisternis is terug. Dark ambient, industrial en martial van de bovenste plank.
Sepvlcrvm – Vox In Rama
Heerlijk lang uitgesponnen dark ambient nummers waarin de sfeer, de beangstigende kalme opbouw van de nummers en de details in de muziek bepalend zijn en niet directheid, hardheid of het tempo van de muziek.
Christine Owman – When On Fire
Die duistere ondertoon onder overwegend toegankelijke (pop)muziek. Met daarnaast die zuivere stem zet Christine Owman de luisteraar regelmatig op het verkeerde been.
Filter – Crazy Eyes
Met de industrial rock van Crazy Eyes kan er eindelijk weer eens medegedeeld worden dat Richard Patrick ooit in de (live)band gezeten heeft van Nine Inch Nails. Dat zegt vermoedelijk genoeg.
Mortiis – The Great Deceiver
Onverwacht, maar The Great Deceiver steekt naar de kroon van The Grudge. In gelaagdheid, volwassenheid en variatie gaat dit album dat illustere album voorbij.
Roma Amor – Una Turbida Estate
Het zit Italianen blijkbaar in de genen. Er is geen ander land dat zoveel bands heeft die de combinatie van cabaret, chanson, theater, klassiek en film weet om te zetten in sfeervolle muziek.
Wardruna – Runaljod-Ragnarok
Nadat de muziek bekend is geworden door de TV serie Vikings hoeven we het eigenlijk niet meer te zeggen. Wardruna levert ‘Viking’ muziek met (waarschijnlijk) oorspronkelijk bestaande instrumenten en taalklanken. Inspiratie komt van Runes.
Heilung – Ofnir
Bijna beter dan het origineel, Wardruna. Helaas laat de band nog wel eens een klein steekje vallen door teveel het pad van het gesproken woord op te gaan. Zelfs een keer in het Duits. Daar gaat het Viking imago. Als de band echter los gaat met muziek is het dreigender en beangstigender dan hun grote voorbeeld.
Eervolle vermelding voor Mono, Wang Wen, PG.Lost en Alcest die op hun manier bewijzen dat post-rock nog steeds alive and kicking is!
Live
Puscifer – TivoliVredenburg, Utrecht
U weet wel de band van Maynard James Keenan (Tool en A Perfect Circle). Heel even waren we bang bij een Amerikaans worstel evenement naar binnen te zijn gelopen. Gelukkig bleek de muziek toch belangrijker. Je was er niet? YOU LOSE!!!
Rosa Rubea – WGT, Leipzig
Voormalig(?) zangeres van Camerata Mediolanense bewijst dat ze het ook solo kan. Veelzijdige show.
Sangre De Muerdago – WGT, Leipzig
De traditionele (ingetogen) folk was om te genieten. Dat deden we dan ook.
Heather Nova – Stadsschouwburg, Nijmegen
De vrouwelijke sirene heeft haar inspiratie weer terug gevonden. Ook live.
Anathema – Effenaar, Eindhoven
Door omstandigheden kun je niet eens je best doen, maar toch hoor je in dit rijtje thuis. Ongekende klasse. Laat die nieuwe plaat maar komen.