Probeer maar een inleiding te schrijven zonder het nog altijd rondgaande virus hierin mee te nemen. Ondertussen is al een geschiedenis, een heden en een toekomst geconstrueerd, wat te maken heeft met dit virus en het jaar 2020 zal hierin een hoofdrol gaan vertolken. Meer woorden erover laat ik zitten, want muziek is de reden waarvoor ik dit schrijf. Ik dacht een simpele taak te hebben om dit jaar een terugblik te schrijven, maar dit bleek uiteindelijk toch lastiger dan verwacht.
Starten doe ik met een wat droevigere noot. Ondanks dat er elk jaar muzikanten ons ontvallen, was ik persoonlijke erg geraakt door het overlijden van Neil Peart begin van het jaar. Ik beschouw mijn eerste- en tevens laatste concert van Rush, ten tijde van het album Clockwork Angels, als één van de allerbeste concerten die ik ooit heb gezien. In plaats van mijzelf voor de kop te slaan door niet eerder een concert te hebben bezocht, tel ik maar deze zegening die voor altijd gegrift zal staan in mijn geheugen.
Meestal komen er albums terug die een jaar eerder al uitgebracht waren, maar pas dit jaar echt daadwerkelijk aandachtig geluisterd heb. Disguise van Motionless In White was zo’n album. De veelzijdigheid was even wennen, maar het is gewoon een verdomd goed album. Ook Shaped By Fire van As I Lay Dying heb ik eindelijk op het volume ‘de buren zijn nu wel wakker’ aangezet. Wat mij betreft een van de beste metalcore albums die er de afgelopen jaren is gemaakt.
De focus werd toch maar verlegd naar dit jaar en ik concludeerde al snel dat het geen jaarlijst ging worden. Ik verwerk daarom een paar subcategorieën in deze jaarlijst: album van het jaar, runner-up, de verrassing en beste live-album.
Album van het jaar
At The Front startte en ik was meteen om. Ik heb het natuurlijk over Nija van Orbit Culture. Zoveel intensiteit. Zoveel loodzware- en steengoede riffs. Alles was gewoonweg goed. Het zou me niet verbazen als we hier met de nieuwe Gojira te maken hebben. Van tevoren had ik verwacht dat bands als Avatar, Bury Tomorrow, Lamb Of God en Trivium om de titel zouden strijden, maar hij valt ten deel aan deze Zweden. Eén van de redenen dat 2021 zo snel mag beginnen, Orbit Culture in de Melkweg. Ik kijk er nu al naar uit.
Runner-up
De runner-up positie wordt dit jaar bekleed door Trivium met What The Dead Men Say. Ik volg Trivium al sinds Waldrock 2009 en intensiever sinds het uitbrengen van In Waves. What The Dead Men Say is een puik album met kwalitatief hoogstaande nummers. Een waardige toevoeging aan de al sterke discografie van de band.
De verrassing
Het toch wel teleurstellende optreden op Graspop 2017 had ervoor gezorgd dat Five Finger Death Punch niet meer geregeld via mijn boxen te horen was. Eigenlijk was het plan dus ook niet om F8 op te zetten. Maar ik werd erop gewezen dat er ditmaal toch wel een paar sterke composities opstonden. Met nummers als Full Circle, Bottom Of The Top en This Is War liet Five Finger Death Punch met een genadeloze gretigheid horen niet zomaar weg te blijven. De Amerikanen hebben daarmee weer wat krediet teruggewonnen.
Beste live-album
In mijn hersenlade behorend tot de beste concerten in mijn leven is sinds 2018 de naam van Septicflesh bij gekomen. Nog nooit ben ik zo omver geblazen tijdens een festivalshow. Dit jaar kwam Infernus Sinfonica MMXIX uit. Septicflesh dat moet een match made in heaven zijn. En dat was het. Zanger Spiros Antoniou zei herhaaldelijk ‘we will destroy, my friends’ en dat is precies waar deze Griekse pletwals heer en meester in is.
De top 20 nummers uit 2020
Een albumlijst zat er niet in. Met nummers is dit altijd wat makkelijker te behappen. Vandaar dat ik ervoor heb gekozen om een top 20 persoonlijke favoriete nummers te maken.
- Eskimo Callboy – Hypa Hypa
- Five Finger Death Punch – This Is War
- Crystal Lake – Disobey
- Defamed – Aeon
- Orbit Culture – At The Front
- Thy Art Is Murder – Killing Season
- Lorna Shore – Death Portrait
- Kataklysm – The Killshot
- Bury Tomorrow – Choke
- Trivium – Catastrophist
- Lamb Of God – Gears
- Katatonia – Behind The Blood
- Heaven Shall Burn –Thoughts And Prayers (inclusief March Of Retribution als intro)
- Avatar – God Of Sick Dreams
- Fleddy Melculy – Stop!
- Alpha Wolf – Akudama
- Kristoffer Gildenlöw – Snow
- Corey Taylor – CMFT Must Be Stopped
- Suicide Silence – Two Steps
- Demons And Wizards – Diabolic
Live
Het begint een beetje een traditie te worden om richting de eerste week van februari 2 concerten in 1 week te bezoeken. Vorig jaar waren dit achtereenvolgens Behemoth en Parkway Drive. Dit jaar was eveneens Behemoth aan de beurt, maar dan als support act van Slipknot. Slipknot zelf is al jaren mijn favoriete band en lieten van een volle Ziggo Dome weinig heel. In combinatie met de krachtige performance van Behemoth leverde dit een mooi eerste concert van het jaar op. Amper 5 dagen later werd 013 ondergedompeld voor een avond stevige deathcore. The Human target tour van Thy Art Is Murder streek neer in Tilburg. Met een professionele show werd de grote zaal van 013 vakkundig gesloopt door deze Australiërs.
Vervolgens werd het stil. Nou ja, bijna stil. Wanneer een idee als Metal-Aid geopperd wordt en er wordt gevraagd of je mee wilt helpen, dan is er maar één antwoord. Hell Yeah! Eerst kwam het neer op het monteren van video’s, maken van posters en vertalen van de website. Al snel werd ook duidelijk dat de presentatie deels in mijn handen zou vallen. Metal-Aid werd een groot succes en ik hoop dat mensen daadwerkelijk een leuke dag hebben gehad. Dank gaat ook uit naar 7Tools, Ann My Dice, Day Six, Degenerate, Demonhead, Inner Core, Jahat, Kristoffer Gildenlöw, Shoot The Messiah en Undawn voor hun waanzinnige optredens tijdens het festival.
Vooruitzicht
Ondanks dat 2021 nog een deken van onzekerheid over zich heen heeft, durf ik toch een vooruitzicht te schrijven. Muziek zal natuurlijk uitgebracht gaan worden en ik kijk al uit naar de nieuwe cd’s van Brand Of Sacrifice, Evergrey en Soen. Ook hoop ik ten zeerste dat het festivalseizoen door zal gaan. Nog een jaar zonder festivals zal erg zwaar worden. Ook de laatste, Europese data van de End Of The World-tour van Kiss zijn nog allerminst zeker, maar hoop doet leven. Het einde van 2021 heb ik daarom alvast goed (misschien wat voorbarig) volgestopt met concerten. Ik wil al jaren Evergrey live zien en in oktober hoop ik dit eindelijk mee te kunnen maken. Kort daarop staat de gezamenlijke tour van Arch Enemy en Behemoth op het programma in de verbouwde brabanthallen. En tot slot knallend het jaar uit met Thy Art Is Murder. Een metaldosis zoals deze kan ik wel gebruiken in het nieuwe jaar.