Eerder publiceerden we al een recensie van de mooie samenwerking tussen Utrechtse black metal band Terzij de Horde en Tilburgse doom band Ggu:ll. De onderlinge uitwisseling tussen drumtracks zorgden voor een viertal interessante composities die gevangen zijn op een EP. Die komt mooi op tijd uit voor hun optreden in Roadburn Off Road. Een aanleiding om zowel Johan van Hattum van Terzij De Horde als Bart Waalen van Ggu:ll te spreken.
Beide bands ontdekten enige tijd terug al snel iets van een connectie met elkaar. Die connectie bestaat deels uit gedeelde vrienden en een gezamenlijke boeker, maar ook meer dan dat. Naast de onderlinge klik is de afwisseling van gezamenlijk op het podium staan ook fijn. Hetzelfde, maar toch anders. Bart verduidelijkt, ‘’We kwamen er achter dat we dezelfde soort muziek spelen, maar dan net anders. Het verschil tussen black en doom metal is deels hoe vaak je de snare raakt. Maar die overtuiging, de sfeer en hoe je jezelf wil verliezen in de muziek is hetzelfde.”
De bron van de hele samenwerking was een biermiddag in Tilburg van Bart met Jelle, de gitarist van Terzij De Horde. Beiden zaten ze in het opnameproces van hun nieuwe plaat. De drumtracks hadden ze al opgenomen in de studio, die als basis moest dienen voor de rest. Vanwege het budget werden de zang en gitaar gewoon thuis met de computer opgenomen. Het idee kwam dat het uitwisselen van die drumtracks niet alleen een mooi experiment kon zijn, maar ook zorgde dat door hergebruik de studiokosten konden worden terugverdiend. Vanuit dat idee kwam een optreden in Roadburn vorig jaar. Een vermenging van instrumenten en ideeën.
Deels was de keuze van welke nummers daarvoor gebruikt moesten worden makkelijk. Johan zegt lachend, ‘’We hebben maar één nummer van viereneenhalve minuut, de rest duurt zowat elf minuten. Dus zij kregen Cheiron en wij moesten maar afwachten. We hebben er best veel mee zitten experimenteren en aanklooien. Ik heb een heel synthesizertapijt er in willen leggen, de stemming is lager, zo aan de doom kant. En we hebben er zelfs een soort nu metal riffje in verweven. We hadden nu de kans iets heel anders te doen. Dat heeft ons als band verder geholpen omdat we er zo achter zijn gekomen dat je meer mag en kunt doen. Het was dus niet alleen gewoon heel leuk maar ook waardevol voor de band.”
Om de nieuwe EP te presenteren waren er plannen voor een Recordstore Day live optreden maar dat zat rond Roadburn. Zo is de band gaan kijken wat ze nog meer konden doen. Gezien Terzij De Horde’s gitarist Demian Snel brouwer is bij Maximus en een biertje wilde brouwen samen met LOC in Tilburg kwam het idee om special voor de release en Roadburn een biertje te brouwen. Dat werd met de introductie van Tmavé Pivo Van Grond werkelijkheid. Het idee om in LOC op te treden maakte plaats voor een Roadburn Offroad show in café ‘t Buitenbeetje. “Dat heeft meer de vibe van Ggu:ll,” zegt Bart. “We verwachten dat ze met de benen buiten zullen hangen bij ‘t Buitenbeentje. We wilden niet iedereen in Platenzaak Sounds proppen maar het echt op onze manier vieren.”
Met bands als Terzij de Horde en Ggu:ll maar ook bijvoorbeeld Amenra, Wiegedood et cetera is er een verschuiving te ontwaren als het gaat om luisteraars. Deze bands worden niet alleen door het standaard metal publiek omarmt, maar ook andere muziekliefhebbers. Zeg maar OOR versus alleen Aardschok. Bart kan zich daar wel in vinden. “Ik denk wel dat er een verschil is tussen het traditionele metal publiek en onze luisteraars maar ik weet niet zeker of dat ook doorsijpelt naar OOR, NRC en Volkskrant. Maar ik denk wel dat wij inderdaad een avontuurlijkere, artistiekere versie van metal maken die ook interessant kan zijn voor mensen die gewoon geïnteresseerd zijn in muziek op een bredere manier. We hebben ook op festivals als Le Guess Who en Incubate gestaan, de meer avontuurlijke muziekplekken. Dat vergt als luisteraar ook een andere manier van luisteren dan op een Deathfest waar je gewoon, lekker stoempend met een opblaaskrokodil door de zaal, bier kunt zuipen. Dat is niet per se ons publiek. We zoeken wel een uitdaging in de muziek en een invalshoek die we nog niet eerder hebben gehoord.’’
Johan: “Ik ben leraar op een middelbare school en heb leerlingen die naar Bring Me The Horizon luisteren maar ook naar Wiegedood. Iedereen luistert tegenwoordig steeds meer naar playlists en daar komt van alles in voorbij. Wat echt blijft hangen is wat gemeend en echt klikt. Men zoekt nu naar authenticiteit. In klassieke metal was het show element heel belangrijk. Vuur, ontploffingen, bloed aan de muur. Bij ons is dat minder. Bij jongeren kom je ook niet meer weg met je nep varkensbloed omdat echt allemaal te duur is geworden. Veel bands als Wiegedood en Ulthar willen gewoon naar de tyfus gaan op het podium. Ze hebben een gevoel over te brengen en hoe het er verder uitziet is niet zo belangrijk. We hebben zelf wel lampen, maar we gaan niet investeren in choreografie cursussen.”
Daar rijst dan toch wel de vraag, waarom zou je dan niet lekker met je espresso aan je koffietafel of met je dekentje en chocomel op de bank naar de muziek luisteren? Daar heeft Bart wel een antwoord op. “Deels is het dat volume. Het ondergaan in het publiek. Je bent thuis toch al snel afgeleid, dan gaat er een vaatwasser piepen, dan moet er een kind naar bed worden gebracht… Op een show sta je in een tunnel en je moet dat uitzitten. Als je daarvoor open staat beleef je muziek heel anders dan als je thuis een plaat op zet. Inmiddels vind ik ook dat we wel een geluid op de plaat hebben gevonden dat toch dat rauwe doom heeft, maar ik denk dat we live onontkoombaarder zijn.”
Johan: “Wij komen oorspronkelijk uit de hardcore wereld en wat je dan wil is het publiek inspireren. Mensen moeten meegaan in de maalstroom, die diepe duisternis die we creëren. En dat doe je samen. Als je in je eentje een plaat zit te luisteren doe je het niet samen en word je makkelijk afgeleid.”
Die duisternis uit zich niet bepaald in de gezellige en ontspannen heren die ik spreek voor dit artikel. Hoe combineren ze dat met hun duistere muziek vraag ik me dan toch af. Bart: “Volgens mij is het deels een uitlaatklep. We voelen ons aangetrokken tot dat duistere randje in het leven, maar zijn uiteindelijk vooral ook gewoon gezellige mannen. Op Roadburn voel ik onder de breedte van het publiek veel vriendelijkheid en gezelligheid. En die trekken ook als motten op een lamp naar die zwartgalligheid binnen de muziek. Het geeft een soort balans waardoor je de rest van de tijd vrolijk kunt zijn.”
Johan weet het mooi te verwoorden ook. “Omdat je met zijn allen die duisternis omarmt en tegenkomt is het makkelijk om het een plaats te geven. Met de agressie er in kun je ook dingen gaan doen en iets aanpakken. Die vrolijkheid en gezelligheid is dan ook een beetje lachen in het gezicht van de ondergang, zo van fuck die shit, als we ten onder gaan hebben we er tenminste alles aan gedaan. Wij staan op het podium om de duisternis in het gezicht te schreeuwen en hopen dat je meeschreeuwt. Als je samen dat moment van catharsis hebt gehad is het daarna, jaaaa! Pils!!’’
Foto’s: Paul Verhagen en William van der Voort, beschikbaar gesteld door Consouling Sounds.