Tesla – Simplicity

Vanaf het debuutalbum Mechanical resonance (1986) en de geweldige opvolger The great radio controversy (1989) was Tesla in die jaren een van mijn favoriete bands.  De melodieuze hardrock van de band uit California met fantastisch gitaarwerk van Frank Hannon en Tommy Skeoch en de aparte maar fantastische stem van Jeff Keith sloeg bij mij in als een bom. Het resultaat is dat ik tot op de dag van vandaag een enorm zwak voor Tesla heb.
Ondanks het feit dat het niveau van de eerste twee platen daarna nooit meer gehaald wordt levert de groep met o.a. Psychotic supper (1991) en Bust a nut (1994) een aantal prima werkjes af. Toch valt Tesla niet lang na het uitkomen van Bust a nut uit elkaar en duurt het zes jaar voordat de mannen de koppen weer bij elkaar steken. Na het prima Into the now (2004) wordt Skeoch vervangen door Dave Rude en maakt de band o.a. het coveralbum Real to reel (2007) en het niet onaardige Forever more (2008).
Simplicity is weer een nieuw hoofdstuk in de lange geschiedenis van Tesla maar de vraag is na het veelvuldig beluisteren van dit nieuwe album of het nog wel zin heeft voor de band om nieuw werk uit te brengen. Veel van hun generatiegenoten die nog actief zijn halen bij lange na niet meer het niveau van vroeger en dat geldt helaas ook voor Tesla. Het bijzondere is wel dat de groep op Skeoch na nog steeds in originele bezetting opereert en dat kunnen de meeste andere bands niet zeggen. Muzikaal gezien is er dan ook niet echt iets mis mee maar we hebben het allemaal al zo vaak gehoord. Bovendien ontbreekt de noodzakelijke inspiratie om iets neer te zetten waar je over een paar jaar nog eens naar luistert.
Het gitaarwerk is zoals altijd prima maar de songs zijn simpelweg te middelmatig om te blijven hangen. Keith is eveneens nog steeds een goede zanger maar het speciale van die rauwe stem in combinatie met ontzettend veel soul en gevoel zoals hij vroeger had is er niet meer. Dat is geen kritiek maar gewoon een constatering. Het is al een wonder dat hij na al die jaren nog steeds kan zingen maar doordat hij nu alleen nog dat rauwe in zijn stem over heeft klinkt hij soms een beetje irritant. En dat is jammer.
De eerste seconden van het album zijn hoopgevend. MP3 heeft een intro dat je regelrecht terugbrengt naar 1986. Helaas is de rest van het nummer niet bijzonder. Ricochet, Rise and fall en Honestly klinken wel lekker maar ook niet meer dan dat. De enige nummers waarin iets van de oude glorie te horen is zijn So divine en Burnout to fade. Ook de goede productie van oudgediende Tom Zutaut kan de middelmatige nummers niet naar een hoger niveau tillen. Ik durf zelfs te zeggen dat Simplicity het minste Tesla album tot nu toe is. En dat zeg ik met pijn in het hart. Ik zet The great radio controversy nog maar eens op.